Doordat regeringen steeds onvoorwaardelijk geld blijven pompen (lees cadeaus geven) aan de industrie, worden die cadeaus onmiddellijk omgezet in bonussen voor de CEO’s en dividenden voor de aandeelhouders. Of, zoals in dit geval, gebruikt om de delokaliseringen te financieren en de winsten te verhogen. Je moet geen econoom zijn om dat te weten. Mittal buit dit systeem tot het uiterste uit en dit overal ter wereld. De belofte van een zakenman is niks waard zoals we nu voor de zoveelste keer zien.
ArcelorMittal betaalde vorig jaar op zijn miljardenwinst minder dan € 500,00 vennootschapsbelasting en kreeg nog een cadeautje van € 260.000.000,00 van de Waalse regering. Ik dacht nochtans dat die kort bij kas zat. Maar ook Vlaanderen doet duchtig mee aan het smijten met geld richting bedrijven. Wekelijks verschijnen er lijsten van bedrijven (zoals bvb. een fitnesscentrum) die telkens ongeveer € 1.000.000,00 cadeau krijgen. Dit noemt dan strategische investeringssteun.
Nu heb ik niks tegen een industriepolitiek maar wel tegen het feit dat er veel te weinig voorwaarden aan de steun worden gekoppeld. De steun zou moeten afhankelijk gemaakt worden van het aantal arbeidsplaatsen dat met die steun wordt gecreëerd met een minimale gegarandeerde duurtijd. Indien die afspraken dan niet worden nagekomen, dan zouden die subsidies moeten worden terugbetaald. In tijden van massale besparingen zou men dit toch eens moeten overwegen.
De huidige subsidiepolitiek werkt arbeidsvernietigend.  Wie dat niet door heeft is naïef.