Laat me beginnen met een onschuldige maar veelzeggende fout : Deng Xiaoping zou dank zij de hervormingen zijn land in de Verenigde Naties geloodst hebben? De Volksrepubliek werd als lid van de VN erkend in 1971, Deng begon pas te hervormen in 1978.
Ernstiger fout zijn de economische stellingen.
China zou afhangen van uitvoer naar ontwikkelde landen, wat geen duurzame ontwikkeling mogelijk maakt? Diezelfde conclusie hebben de Chinese leiders zelf al getrokken in 2008! Sindsdien wordt de economie omgebogen naar meer binnenlandse vraag, met uitvoer als back-up. Vandaag is de binnenlandse vraag al een veel belangrijker motor van groei dan de uitvoer. Een jaarlijkse toename van de reële lonen speelt daar geen onbelangrijke rol in.
China voert goedkope spullen uit? De Chinese leiders beseffen al sinds het begin van de twintigste eeuw dat duurzame vooruitgang die de gewone arbeider een hoger levensniveau verschaft, vereist dat men afgeraakt van de productie van goedkope spullen. Meer hoogwaardige productie en technologische vooruitgang zijn nodig. Sinds 2012 hebben die doeleinden de hoogste prioriteit. We beseffen het nog onvoldoende maar China is in sneltreinvaart bezig ons technologisch in te halen en voorbij te steken. De Lenovo’s, Huawei’s, Alibaba’s zijn nog maar de voorhoede van wat ons te wachten staat.
De Chinese staatsschulden zijn te hoog? De schulden van alle Chinese overheden – centraal en lokaal- bedragen tussen 50 en 60% van het bnp. Daar kunnen de EU-landen alleen maar van dromen. De lokale overheden worden sinds een paar jaar aan de leiband gehouden om te beletten dat hun schulden – die ze vooral aangingen voor het economisch stimuleringsplan van 2008, in antwoord op de crisis in het Westen- nog verder zouden oplopen.
Wel bedraagt de totale schuld – overheid, bedrijven en privésector samen- ongeveer 260% van het bnp. Dat meeste ontwikkelde landen hebben een vergelijkbare schuldgraad terwijl de ontwikkelingslanden meestal lager zitten. Loopt China risico op een financiële crisis? Alle belangrijke banken zijn nog steeds in overheidshanden. En die overheid zit op een gigantische berg van 3.000 miljard dollar buitenlandse deviezen. Ze kan op elk moment bijspringen wanneer er in een bepaalde sector problemen met het terugbetalen van schuld opduiken, en doet dat ook effectief.
De rijkdom zit in de steden en op het platteland zijn het arme drommels? China heeft een gemiddeld bnp van 7.500 dollar per hoofd, en een koopkracht per hoofd van anderhalf tot tweemaal meer. Het klopt dat die ongelijk verdeeld is tussen stad en platteland. Elk jaar trekt echter, met de zegen van de overheid, 1% van de bevolking van het platteland naar de stad. De verstedelijking zit nu al dicht bij 60% en blijft stijgen. De overblijvende bevolking op het platteland beschikt daardoor vandaag per hoofd over veel meer grond dan vroeger. Bovendien investeren de overheden op verschillende niveaus heel veel in het uitbouwen van infrastructuur, onderwijs, gezondheidszorg op het platteland.ook rurale nijverheid wordt gepromoot. De resultaten zijn er, zichtbaar voor iedereen die de moeite doet het platteland te gaan bezoeken. Daar waar bij het begin van de hervormingen in 1978 volgens de criteria van de Wereldbank ongeveer 800 miljoen mensen in absolute armoede leefden waren dat er in 2015 nog 50 miljoen. Tegen 2020 zal de armoede volledig uitgeroeid zijn.
De dooddoener dat China een reus op lemen voeten gaat al mee sinds 1978, bijna veertig jaar. Er is geen jaar voorbij gegaan zonder voorspellingen dat de grote crisis er zat aan te komen, is het niet dit jaar, dan volgend jaar. Vandaag heeft men het over de ‘vertraging van de groei’, omdat China geen onhoudbare groeicijfers boven 10% meer haalt, maar ‘slechts’ 6,7%. Bij ons herinnert niemand zich nog de tijd dat wij zulke prestaties konden neerzetten.”
