Ik publiceerde enkele artikels over Venezuela, zowel op mijn blog in DeWereldMorgen als in SPROKKELS, het ledenblad van Christenen voor het Socialisme (CvS).
Ik kreeg van een paar mensen inmiddels commentaren en opmerkingen daaromtrent.
Een paar dagen geleden onder meer van een lezer van SPROKKELS.
Dat was de aanleiding om eens de standpunten en de positionering van waaruit ik schrijf en publiceer over Venezuela uit te schrijven en door te sturen:

Je schrijft het volgende: “Nadat ik bijgaand bericht hoorde op radio 1, heb ik het artikel ‘Nieuwe oorlogsvoering in Venezuela’ in het recente nummer van Sprokkels aandachtig gelezen. Dit is belangrijke achtergrondinformatie over de huidige toestand in Venezuela. Ik heb geen enkele moeite met wat erin staat. Wel met wat er niet in staat.”

Je hebt niet alleen een punt, je klopt spijkers met koppen. Want in mijn artikel over Venezuela zoek je tevergeefs veel wat er niet instaat. En dat komt omdat ik heel bewust probeer me niet in te laten met de interne zaken van Venezuela. Dat is een keuze. En die heeft zowat zijn redenen.

Wanneer we de algemene trend bekijken van de Vlaamse media en met uitbreiding de Belgische en Europese, dan kunnen we op basis van wat we voorgeschoteld krijgen besluiten dat hier ook een keuze gemaakt wordt. De grote westerse media en internationale persagentschappen zitten zowat op dezelfde lijn. De keuze die ze maken bestaat erin boven te drijven aan de oppervlakte. En dus niet te gaan graven naar de dieperliggende oorzaken. Toch niet als het gaat over tegendraadse fenomenen. In dat geval gaan ze zelfs gevaarlijk neigen naar stellingnamen en zelfs overhellen naar politieke positionering met verlies van hun veronderstelde  neutraliteit, als die er al ooit geweest is. En dan blijkt onder meer dat ze uitgerekend net zo informeren als wat jij aanklaagt. Wat ze zeggen kan gedeeltelijk of geheel kloppen, maar ze verzwijgen veel meer dan wat ze zeggen.  En zo wordt zelfs op een bepaald moment het slachtoffer omgedoopt tot algemene dader.

En zo kom ik weer bij mijn keuze terecht. Ik verzwijg wat zij met toeters en bellen eenzijdig kond maken en ik probeer zoveel mogelijk te benadrukken wat zij verzwijgen.

Bovendien kan mijn keuze de indruk wekken dat ik vierkant achter de administratie van de Venezolaanse regering sta, met inbegrip van fouten en mogelijke misdaden. Maar nog eens, ik houd me – juist ja, ik ook – op de oppervlakte van de interne aangelegenheden van het land.

Mijn standpunt is en blijft de ontmaskering van het schijnheilig imperium, dat decennialang over heel veel lijken gaat en niet alleen in Latijns-Amerika. Voor mij bestaat er geen enkele reden waarom de VS en in hun kielzog Europa de staat Venezuela aanpakt zoals dat nu gebeurt. Tenzij dan puur en simpel om een politieke en ideologische reden. Laten we maar een kat een kat noemen. De doorn in het oog van het Amerikaans bastion en met uitbreiding van West Europa is de intentie van Venezuela om op weg te gaan naar het socialisme. Het ‘Socialisme van de 21e eeuw,’ zoals voormalig president Hugo Chávez het noemde. Daardoor hebben ondermeer de multinationals de controle op de reusachtige oliereserves van het land verloren.

Moest dit niet het geval zijn, dan zou Venezuela gewoon figureren in het rijtje van de overige Latijns-Amerikaanse achtertuinlanden, de ene al corrupter dan de andere, de ene al frauduleuzer dan de andere. En daarover  horen we hier weinig of niets. Zo regeert in Honduras al 10 jaar een onwettelijke regering. En zijn al 10 jaar protesten aan de gang, waarbij mensen vermoord, gevangen en gemarteld worden of verdwenen zijn. Maar daar huist al vele jaren de grootste Amerikaanse legerbasis van het continent. En onlangs stuurden de VS 300 militairen om te helpen de straatprotesten de kop in te drukken. Zo werden voor de verkiezingen in Brazilië Luiz Inacio Lula da Silva en heel recent in Guatemala Thelma Aldana – de meeste kanshebbers om te winnen – vastgezet, zodat ze hun kandidatuur niet konden stellen. In Colombia worden jaar na jaar per dag minstens één of meerdere verdedigers van de mensenrechten afgemaakt.

En daarmee ben ik bij het einde gekomen. In de gangbare nieuwsberichten worden over het algemeen bepaalde aspecten overbelicht terwijl andere totaal verzwegen worden naargelang van de positionering van de berichtgever. En anderzijds wordt over heel de lijn met twee maten en twee gewichten gewogen. En dat is intellectueel en informatief oneerlijk. Vandaar mijn, ook al eenzijdige, keuze om dat tegen te gaan. In het geweer komen tegen die aloude hypocriete houding van twee maten en twee gewichten, toen de VS ten tijde van de dictatuur van Somoza doodleuk de boodschap over hun relatie met de Nicaraguaanse dictator de wereld instuurden: “He is a son of bitch, but he is our son of bitch.”