Dat wil zeggen dat  de week voor de top in het  Noord-Ierse Fermanagh een anti-G8-week wordt gepland in Londen. Niet echt logisch en wederom verwarrend maar we zijn al blij dat er toch nog iets beweegt … Aangezien het voor mij geleden was van vorig jaar met Blockupy Frankfurt dat ik nog eens met mijn Canon over de grens was gesprongen, zat ik dus dinsdag op de Eurostar, tussen een legertje vers gestreken maatpakken, voor de hoofdattractie van de anti-G8-protestweek: J11/6 Carnival against Capitalism.

Tijdens mijn voorbereiding op deze citytrip had ik al snel door dat deze actie niet gedragen werd door een (zoals in het verleden) brede waaier van links progressieve organisaties, maar veeleer een poging was van een verbond van anarchisten en andere radicale groepen om weer wat leven in de G8-protesten te blazen.

Niet getreurd niet gezeurd … Het is niet de eerste keer dat een kleine groep ergens de spreekwoordelijke vonk doet overslaan … remember Istanbul …Taksimplein.

Van zodra ik het St-Pancrasstation buitenkom weet ik al aan de hand van de cirkelende politiehelikopters in welke richting ik moet beginnen stappen.  En eenmaal in de buurt van het actiehoofdkwartier (een voor ‘de gelegenheid’ gekraakt politiestation) in Soho kan ik de politiecombi’s al niet meer op twee handen tellen en posteer ik mij met een Engelse sandwich aan het drukke Piccadilly Circus waar de demo zal plaatsvinden.

Het duurt niet lang voor de eerste betogers opduiken en na een uurtje staan er rond het zwarte beeld van Eros een bonte mengeling van overwegend zwartgeklede anarchisten en niets vermoedende toeristen en klasjes met kinderen op schoolreis.

De ‘Met’ (Metropolitan Police) begint uit voorzorg al langzaam maar zeker de activisten in te sluiten tot er plots een tweede groep betogers opduikt vanuit Oxford Circus.

In combinatie met de knalrode dubbeldekbussen, het toeristisch publiek en het getrommel van de actievoerders begint dit hier echt wel op een circus te lijken. Er zijn in totaal nog geen 1000 betogers, maar de zichtbare actiebereidheid en aanwezigheid van buitenlandse groepjes autonomen/Black Block (officieel is Black Block geen groep maar een tactiek) doet de spanning zienderogen stijgen.

Wanneer een agent van zijn neus begint te maken tegen een gemaskerde betoger vliegt even later zijn kepie door de lucht en gaan de poppen aan het dansen. Van overal stromen er SPG (Britse oproerpolitie) toe en proberen de activisten tussen de toeterende knalrode ‘olifanten’ weg te vluchten naar een grote zijlaan. Daar worden ze al snel met de nodige strubbelingen tot staan gebracht en vallen de eerste arrestaties.

Het volledige verkeer rond deze drukke verkeersader komt tot stilstand (wat eigenlijk de bedoeling was) en wanneer er in de zijstraten toestromende groepjes betogers een kat-en-muisspel met de politie beginnen, is het hek van de dam. Overal wordt er getrokken en geduwd, scheren de politiecombi’s rakelings voorbij en worden groepen betogers ingesloten door de politie.

Aangezien ik als media-activist op vorige demo’s al genoeg klop heb gekregen en vastgehouden ben, neem ik het zekere voor het onzekere en schuifel langzaam weg van de arena. Misschien ben ik na mijn pijnlijk avontuur in Rostock (2006) iets te voorzichtig geworden, maar het kan mij niet schelen en de ervaring (Thessaloniki, Straatsburg, Kopenhagen enz) heeft mij geleerd als eenmaal de arrestaties beginnen je, als fotograaf zonder officiële perskaart, beter je biezen kan pakken.

Binnensmonds mompelend over deze korte en kleinschalige actie besluit ik om toch nog eventjes naar het gekraakte hoofdkwartier/hotel van de actievoerderders te gaan kijken. Daar begint het spelletje opnieuw. Blijkbaar hebben enkele slimmeriken bij de politie van de demo geprofiteerd om met de grote middelen het voormalig politiekantoor te bestormen en alle straten errond af te sluiten.

Terwijl een handvol gebarricadeerde actievoerders de politie van op het dak bekogelen met alles wat los zit (lees ik achteraf in de avondkrant), sta ik samen met een kleine groep verbaasde buurtbewoners en toegesnelde betogers geblokkeerd voor een rij potige robocops. Niemand, zelfs niet de officiële pers, mag er in.

En eenmaal het pand met de hulp van alpinisten en slijpschijven heroverd is, worden de gearresteerden met opgevorderde (weeral) knalrode dubbeldekbussen afgevoerd. Wanneer even later groepjes vermoeide en bezwete robocops, komende uit het politiekantoor, door het cordon naar hun combi’s trekken, begint de aanzwellende groep betogers luid te roepen en zijn we weer vertrokken voor een partijtje trek-en-duwwerk en wederom arrestaties.

Terwijl ik ditmaal echt afdruip zie ik in de omringende straten meerdere buitenlandse activisten met hun rugzak en slaapzak moedeloos op de stoeprand zitten, zich afvragend waar ze de nacht gaan doorbrengen. Aangezien de actieweek nog niet afgelopen is, heb ik een vermoeden dat het nog enkele dagen onrustig zal blijven in Soho.

Op mijn terugweg in een treinwagon tussen de gekreukte maatpakken zit ik te mijmeren over het internationaal activisme dat blijkbaar nog niet morsdood is, maar of deze kleine en harde kern van jongens en meisjes de grote en brede protesten van weleer zullen kunnen aanzwengelen, is een groot vraagteken.

Wanneer ik bij mijn nachtelijke thuiskomst op het nieuws de pijnlijke herovering van het Taksimplein op de duizenden betogers zie, word ik helemaal moedeloos …