Ik ben helemaal niet de trotse bezitter van de nationaliteit die me zo veel rechten geeft, zo veel kansen en mogelijkheden, maar een koekoeksjong dat al tientallen jaren roofbouw pleegt en de eigenlijke inwoners van de Belgische natie bedriegt.
Ik ontrief de Belgen van hun publieke voorzieningen en hun natuurlijke bronnen, put uit de voorraden en fondsen die wel hun eigendommen zijn, maar niet de mijne, en waar ik geen recht op heb omdat ik niet op hun erf ben geboren. Hoe goed ik het ook denk te hebben aangepakt, hoeveel geloofsbrieven ik ook kan voorleggen, op een dag zegt iemand: jij bent niet van hier. Jij bezit niet het bloedrecht dat jouw erfopvolging legitimeert. En dan word ik verjaagd, ontwaak ik in een samenleving van gecrashte elektronische identiteiten, en weet ik: een keer voorbij een bepaalde grens ben ik niemand meer.
“Jij bezit niet het bloedrecht dat jouw erfopvolging legitimeert. En dan word ik verjaagd”
De droom achtervolgt me dus wend ik me tot de dienst bevolking van mijn gemeente. De dame aan het loket stelt me gerust. Ook al heb ik me al die jaren vergist, ik kan Belg worden volgens artikel 17 WBN 10. Als een vreemdeling door zijn omgeving jarenlang aangezien wordt als een Belg, en daar zelf ook van overtuigd is, kan hij zich alsnog als Belg registreren. Hij moet eenvoudigweg een verklaring van nationaliteitskeuze afleggen en krijgt dan de goede papieren. De enige voorwaarde is dat hij minstens tien jaar lang ter goeder trouw heeft gedacht dat hij Belg was.
Ik kan weer rustig slapen, dit land is van mij en van alle andere mensen met de juiste documenten. Wij bezitten het land. Wie in het ‘bezit’ is van een nationaliteit, is mede-eigenaar. Wij besturen onszelf via de verkozen gezaghebbers: de overheid. De overheid beslist wie ons grondgebied in komt en wie niet, wie aanspraak kan maken op gastvrijheid en wie niet. Omdat we ‘bezitten’ trekken mijn medeburgers en ik hoge muren op.
“Wij bezitten het land. Wie in het ‘bezit’ is van een nationaliteit, is mede-eigenaar. Wij besturen onszelf via de verkozen gezaghebbers: de overheid”
Er zijn zo veel mensen met angstdromen. Ze hebben economische of artistieke ambities. Ze voelen zich door hun natie niet ondersteund. Ze zijn zo ongedurig dat ze weg willen. Ze zoeken een land waar het beter leven is, en hun oog valt op het onze. Tussen slapen en waken, denk ik aan hen.
Ze komen ter goeder trouw hierheen, met goesting om zich te engageren door hier te wonen, te werken, verenigingen op te richten, belasting te betalen. Wat onderscheidt hen van mij? De geboorteplaats, de bloedlijn, de gewoonte, het accent. Niet meer dan dat, maar we laten hen er niet in. Keep dreaming, zeggen we, sweet dreams en keep dreaming.
Anne Provoost
Anne Provoost schrijft romans, essays en korte verhalen. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, De Zilveren Griffel, de Gouden Zoen. Haar roman ‘Vallen’ werd verfilmd. Voor ‘In de zon kijken’ kreeg ze driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige Staatsprijs voor Literatuur. Haar werk is in achttien talen vertaald.
