De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Amnestie? Dat nooit meer!

Amnestie? Dat nooit meer!

maandag 26 juli 2010 12:52
Spread the love

Klerikaal meesterwerk

St. Egidius is een élitair bij Opus Deï aanleunend pronkstuk van het bisdom, dat hinderlijk progressieve parochies marginaliseert. Met haar “armen restaurant” Kamiano in de binnenstad, wordt “caritas” en “liefdadigheid” in leven gehouden. De integristische Barones vult jaarlijks de barokke St. Bartholomeuskerk met honderden dankbare armen die er met Kerstmis tussen de Rubensen aan lange tafels gevoederd worden. Dit tot meerdere glorie van “het gezag”, burgemeester, bisschop, de weldoorvoede rijken die zien dat het goed is. Arm maar proper en vooral onderdanig. Ze worden wel tijdig uit de kerk gejaagd om plaats te maken voor het chique volk, dat de luxe Kerstmis bijwoond. En niet gediend is met dat naar armoede stinkende zootje.

Het is geen Kerstmis en toch wordt over Kieboom gesproken. Waarom ? Zag deze diepgelovige dame het licht tengevolge het wereldwijde schandaal van kindermisbruik in de kerk ? Begreep ze dat deze kerk per definitie pervers is en het verkrachten van kinderen door priesters daar al eeuwenlang het logische gevolg van is ? Uitte ze in naam van San Egidio haar verontwaardiging over deze praktijken ? Uiteraard niet.

De Barones liet nog een open doelkans onbenut. Terwijl de beruchte paus “Pacelli” Pius XII (1876 – 1958) er voor, tijdens en na WOII in gelukte om te zwijgen over de door hem zeer goed gekende misdaden van het nazisme, werden onder zijn ogen zes miljoen Joden vermoord en miljoenen anti fascisten. Hij nam niet het minste initiatief om die genocide te stoppen. Hij bleef stom en doof. Anderzijds is men bij het Vaticaan nooit te beroerd om krankzinnige, ziekelijke uitspraken te doen. Over vrouwen bijvoorbeeld, om iets te noemen. Na de “Joodse moordenaars van de Heiland”, het meest verwerpelijke tuig. Het Vaticaan scheidde naar aanleiding van pedofilie in de kerk zopas een klerikaal meesterwerkje af.

Aansluitend op de dienst mededeling dat betrapte pedofiele priesters van uit het kerkelijk recht op zwaardere sancties kunnen rekenen, breidden de heren in Rome er een stukje aan waarin de wijding van vrouwen tot priester als een misdrijf tegen het sacrament – als een doodzonde ! – verklaard wordt. Hallo, Kieboom, uw mening als gelovige vrouw ? Uiteraard was ook dit thema niet de reden waarom de Barones het komkommer nieuws haalde. Ook nu zweeg ze zedig, zoals het een vrouw die vooral een wandelende baarmoeder moet zijn die het gezin als hoeksteen van de maatschappij bewaakt, betaamt.

Excommuniceren!

Wie niet zweeg was Roos Maes. Inspiratieverantwoordelijke bij de studiedienst van de Christelijke Arbeidersvrouwenbeweging, de vroegere KAV. Ze hebben daar hun mening over “caritas” en arbeidersvrouwen zijn zelden Barones. Roos Maes, die ondermeer 15 jaar pastor was aan de Universitaire Parochie van Leuven had inspiratie en brandde in De Morgen van 19 juli dat Vaticaan af.

Citaat: “Als het Vaticaan over seks spreekt, ontspringen vrouwen de dans niet. We hebben er lang op gewacht, maar nu duikt de vrouw dan toch op in artikel 5 van de verordeningen van de Congegratie voor Geloofsleer inzake seksueel misbruik in de kerk. Daar stelt men dat  de wijding van vrouwen een misdaad is tegen het geloof en dus bestraft moet worden door zowel de vrouw als degene die de wijding uitvoert, te excommuniceren. Vrouwen wijden verdient een even zware straf als seksueel misbruik”. Dus net niet de brandstapel. Net niet de nog maar een paar decennia geleden afgeschafte inquisitie.

Schoonmoeder

Roos Maes ligt daar niet wakker van. Evenmin als de vele vrouwen die de afbrokkelende parochies overeind houden. En de meerderheid van de bevolking die reeds lang de kerk ontvlucht is. Als ongedoopte atheïst is het uiteraard mijn straf de schoonheid van dergelijke redeneringen van uit het Vaticaan niet te begrijpen. Toch blijft het me verbazen dat er nog steeds een pak gelovigen met een normaal IQ deze onzin slikken en niet woedend de kerkpoort achter zich dichtslaan.

De titel van het opiniestuk van Roos Maes in De Morgen luidt: “Priesterschap voor vrouwen is passé”. In mijn stamcafé zeggen ze: “Ge kunt ze kussen”. Maes steekt haar middelvinger op naar de Onfeilbare en C°. Ironisch zegt ze: “Dit gaat ons petje te boven. Hoe is het mogelijk dat iemand zo’n domme uitspraken doet ? Hoe kan het dat een instituut dat zich opwerpt als verdediger van het christelijk geloof, er dergelijke redeneringen op nahoudt. Ik kan het aan mijn schoonmoeder niet uitleggen waarom priesterwijding van vrouwen een misdaad is, laat staan wat dit te maken heeft met pedofilie”. 

Ik heb er niet voor gestudeerd, maar misschien kan Kieboom het uitleggen.

“Amnestie!”

En zo zijn we terug bij de Barones. Vooraan in het nieuws staat de pedofilie in de kerk. Geen marginaal verhaaltje. De katholieke kerk had het steeds lastig met vrouwen en lanceerde rond seks de meest perverse theorieën en praktijk. De vrouw is minderwaardig aan de man. Zo’n tweeduizend jaar lang bestookte ze gelovigen en niet gelovigen met een puriteinse terreur over alles wat met “Genot” en vrijheid te maken had. Nu nog. De negatieve invloed van het katholicisme op de beschaving is groter dan die van de pest epidemieën. Moest ik katholiek zijn, ik kroop in een hoekje. Zo niet de Barones.

Ze gelukt er in tijdens deze regeringsvorming handig in te spelen op het rechtse tot extreem rechtse succesnummer N-VA. Instinctief voelt ze waar de macht zit en vlijdt zich in de buurt daarvan neer. En wat kan deze rechtse Vlaams nationalistische machtsfactor meer ontroeren dan een Barones die met geheven vingertje “amnestie !” roept ? ( Knack van 30 juni) Amnestie voor de nog levende Belgische collaborateurs met het nazisme van Hitler. De jeugdige lezertjes wijs ik er op dat Hitler geen rock ster was en “nazi” geen popgroep. Ook de minder jeugdige Kieboom zet dergelijke gebreken van haar kennis van de geschiedenis best recht. Niet met de sprookjes uit de bijbel, graag.

“Der stelvertreter”

Kieboom doet die oproep als niet onbelangrijke figuur van een katholieke kerk waarvan een groot deel van de basis en praktisch de gehele top collaboreerde met de nazi’s en hun beestachtige misdaden tegen de menselijkheid vergoelijkte. Zowel in Duitsland, in vele landen als België en Vlaanderen, in Rome met de beruchte “Der Stelvertreter” van God: paus Pius XII. Die slechts de politiek van zijn voorgangers verder zette, zoals ook de huidige Benedictus XVI dat doet.

Een kerk die de Joden haar hele geschiedenis lang vervolgde, uitmoordde tijdens de kruistochten en de fundering legde voor het antisemitisme dat leidde tot de Holocaust met zes miljoen slachtoffers. Een kerk, een “Onfeilbare”, die de operatie “Barbarossa” toejuichte, de inval van de nazi’s in de Sovjet Unie tegen het “rode gevaar”. (1941) “Barbarossa” betekende de zwanengang van nazi Duitsland. De “Führer” werd wel tot het bittere einde gesteund door de overgrote meerderheid van die christelijke “Gemutliche” in “lederhosen” gehulde Oosterburen van ons. Om de nog racistischere Oostenrijkers niet te vergeten.

“Wir haben es…”

Op welke wijze de christelijke kerken – ook de protestantse, niet alle – slaafs achter Hitler aanliepen en moorddadige regimes in Hongarije, Kroatië en geheel Europa “liefdevol” omarmden is uitvoerig aangetoond. De bijzonder smerige rol van paus Pius XII wordt door Dirk Verhofstadt meesterlijk en met ingehouden woede beschreven in “Pius XII en de vernietiging van de Joden” (Houtekiet/Atlas – 2008). Andere belangrijke studies tussen de vele zijn “Vreemdelingen in een Wereldstad” over de Jodenvervolging in Antwerpen van Lieven Saerens (Lannoo – 2000) en “Nazi Duisland en de Joden” van Saul Friedländer (Nieuw Amsterdam – 2007).

Hilde Kieboom kan ter meerdere lering beginnen met deze werken te lezen. Wie weet behoedt het haar de weg te volgen van hen die bleven zeggen: “Wir haben es nicht gewusst”, terwijl de nog levenden de jongste generatie nazi’s gaan toespreken en de Hitler groet leert brengen. “Wir sind zurück…”, weet je.

Katholieke beerput

De harten kreet van de Barones om “amnestie” ligt in de lijn van de hypocriete politiek van “de meest besproken paus uit de wereldgeschiedenis”, die het Vaticaan halstarrig heilig wil verklaren. Kieboom kan nog op haar schreden terugkeren en een “mea culpa mea maxima culpa” slaan. Vanwege een plaatselijk katholiek ersatz baronesje zal dat geen wereldnieuws zijn. Maar wetende dat haar kerk, clerus, haar pausen nooit een serieuze verontschuldiging over hun lippen kregen voor hun collaboratie voor, tijdens en na WOII zou dat in deze komkommertijd een iets meer christelijke houding zijn dan niet gehinderd door enige kennis om “amnestie” te roepen. Ze laat wel de kans niet liggen om met haar wat verwilderde kreet om “verzoening” de katholieke beerput rond WOII te heropenen. Waarvoor dank.

De Barones kan trouwens info inwinnen bij de protestantse kerken, die zich reeds in 1945 luid en voor iedereen begrijpbaar “schuldig” verklaarden. In ieder geval is een katholieke nep Barones de laatste van wie de arrogantie kan geslikt worden die Kieboom hier hondsbrutaal tentoonspreidt.

“De loge” omarmt “De kerk”

De voorzitter van St. Egidius deed haar oproep bij de voorstelling van haar nieuwe boek met de columns waarvoor ze in De Morgen plaats krijgt. De titel “Met Zachte Kracht” zou deze van een pauselijke encycliek kunnen zijn. Hypocriet dubbelzinnig met een nauwelijks verholen dreiging. Zo kennen we “ze”. Hier, op De Wereld Morgen, doet Jan De Zutter een vaag met Kieboom sympathiserend verhaaltje. (“Oud sp-a voorzitter Stevaert steunt amnestievoorstel Kieboom”)

De Zutter juicht toe dat “mensen van verschillende overtuigingen nader tot elkaar komen…” Laat het dan graag wel om iets gaan. Hij zegt: “Vrijmetselaar Stevaert die spreekt bij geëngageerde katholieken is daarvan het voorbeeld – ook oude wonden kunnen geheeld worden”. Deze lullige vaststelling raakt kant nog wal. Of het moest de conclusie zijn dat conservatieven mekaar vinden. Mijn sympathie is zowel voor “de loge” als voor “de kerk” nihil. Ze zijn al een paar honderd jaar bondgenoten in het onderdrukken van de mensen. “De loge” omarmt alle religies en beoefent zelf een bijeengeschraapt soepje van achterlijke rites.

“Laedere facile…”

“Oude wonden kunnen geheeld worden…” Tja… De Joodse gemeenschap antwoord in het Latijn in een fele reactie tegen het amnestievoorstel van Kieboom, gesteund door de “linkse” Stevaert: “Laedere facile, mederi difficile”. Zo kan men in Rome ook volgen. Vrij vertaald: “Kwetsen is gemakkelijk, een wonde genezen is moeilijk”. De wonde die het Joodse volk met de Holocaust en vele eeuwen vervolging daarvoor is toegebracht, wordt een stinkende wonde wanneer figuren als Kieboom als “genezers” optreden.

Ik twijfel aan haar intellectueel niveau. In De Morgen beweert ze: “Dat het woord “amnestie” enorm gevoelig ligt in de Belgische geschiedenis, wist ik natuurlijk wel. Dat het zo gevoelig ligt heb ik misschien onderschat…” “Wir haben es nicht gewusst…”. Dat haar kerk met Pius XII en de rest van het gewijde heren genootschap vaandeldrager is van de collaboratie met de nazi’s en allerlei extreem rechtse dictaturen, weet ze natuurlijk niet. Dat belet haar niet “Met Zachte Kracht” de miljoenen slachtoffers van de nazi’s en hun collaborateurs te beledigen. “Zo gevoelig…” Dat gaat haar petje te boven. Vooraleer deze vertegenwoordigster van de katholieke kerk het over “verzoening” mag hebben, is het haar geraden eerst de eigen stal uit te mesten.

Oorlogskind

Ik ben een “oorlogskind”. Geboren begin 1942 in een links atheïstisch gezin. Ook mijn ouders waren “oorlogskinderen”, van WOI. De XX° eeuw was een verschrikking. In mijn geboortejaar en begin ’43 verpletterde het Russische Rode Leger de nazi’s aan het Oostfront bij de voor WOII beslissende slag om Stalingrad. Het was de Sovjet Unie die de nazi’s de ultieme klap gaf. Toen pas raakte de massa moord op de “ontaarden” in een hogere versnelling. De schoorstenen van de crematoria rookten. Reeds in 1933 werden in Dachau communisten en andere anti fascisten vermoord. Het Duitse volk wist dat en steunde trots de Führer die zulke mooie “autobahnen” door het landschap trok. Ook “bij ons” wist men wat onze Germaanse buren uitspookten. In dorp en stad was extreem rechts nadrukkelijk aanwezig. Vermomd als “Vlaamse nationalisten”. Politieke vluchtelingen werden genadeloos terug over de Duitse grens gezet. De dood tegemoet. De kerk was even niet thuis.

De kerk was wel thuis toen de plaatselijke “zwartrokken” jongeren, kinderen nog, via de Hitlerjugend naar de SS dreven om aan het Oostfront tegen het “Joods – Bolchevistisch gevaar” te vechten. Voor “Bloed, Eer en Trouw…”. Om het christendom te beschermen tegen de “barbaren”, de goddelozen die het brave Vlaamse volk zouden bedreigen. En er te sneuvelen met mits wat geluk een “berkenkruisje” op hun graf. In de vroege zestiger jaren had ik lange, nachtelijke gesprekken met overlevenden van het Oostfront. Na hun thuiskomst werden ze veroordeeld als collaborateurs. De economische collaborateurs die zich verrijkten door met de nazi’s handeltjes te drijven, ontliepen hun straf. Het vuile werk werd opgeknapt door de latere alcoholisten van de Vlaamse Militanten Orde (VMO) die in de marginaliteit verzeilden. En opnieuw gebruikt werden. Deze keer door de Volksunie en het Vlaams Blok.

Terechte woede

Als “oorlogskind” heb ik van de drie jaar dat ik in WOII als peuter en kleuter opgroeide duidelijke, angstige herinneringen. Ik hoor de laarzen nog, waarvoor mijn moeder me verborg. Zoals velen. Zoals de overlevenden van de terreur, die het ergst denkbare meemaakten en er soms tot aan hun dood over zwegen. Wanneer Elio Di Rupo de psychiater en psychoanalist Philippe Van Meerbeeck zijn licht wil laten schijnen over de gevolgen van “amnestie”, is dat nog zo gek niet. De met behulp van het Vaticaan door de nazi’s gezaaide angst, werkt generaties door.

Alhoewel Kieboom niet begrijpt dat dat zo “gevoelig” ligt. Ze wil in haar wollige, achterbakse stijl de gerechtvaardigde woede van de slachtoffers en hun nabestaanden temperen. Nochtans een voor hun gezondheid noodzakelijke asserviteit, terechte kwaadheid, verdriet. Iedere hulpverlener weet dat. Ze stelt voor van de beulen “slachtoffers” te maken. De ultieme belediging van democraten, anti fascisten. En aldus bewust of onbewust het huidige extreem rechts en neo nazisme ademruimte te geven. “Wir sind zurück…”

Ro Lewine

Ik ben een communist die in de zestiger en zeventiger jaren beroepsjournalist en even hoofdredacteur was van het weekblad van de KPB (Communistische Partij van België), “De Rode Vaan”. Samen met “Le Drapeau Rouge” waren dat tijdens de oorlogsjaren belangrijke illegale “sluikbladen” van het verzet. Vele communistische journalisten, koeriersters, drukkers, medewerkers verdwenen in de uitroeiïngskampen. De KPB was “de partij van de gefusillieerden”. Ze werd ongeveer gehalveerd door de nazi’s, geholpen door Belgische collaborateurs. Om die “slachtoffers van de repressie” is Kieboom bekommerd.

“Niet vergeten, niet vergeven !”. Ik werkte dag en nacht samen met kameraden die het nazisme en haar vrijwillige bondgenoten overleefden. Eén van hen was Rosine “Ro” Lewine, hoofdredacteur van “Le Drapeau Rouge” en een belangrijke intellectueel van de de KP. Anti stalinistisch, feministisch, open voor samenwerking met progressieve christenen. Onlangs is Ro overleden, bijna negentig. (1920 – 2010). Dat ik haar kende en ze zo oud werd is een wonder…

Communistische Jodin

Ro was een Antwerpse Jodin uit een immigrantenfamilie. Ze was de enige overlevende van die familie, die gedeporteerd werd en uitgeroeid door de nazi’s, verraden door Vlaamse verklikkers. In een stad die een bolwerk was van antisemitisme, met een toen extreem racistische krant: Gazet van Antwerpen. Waar de politie vrijwillig razzia’s organiseerde. Politie die hiervoor nooit verontrust werd en waarvan de daders tot lang na de oorlog in het corps werkten. Ro overleefde dat, een wonder.

Ro verdween niet in Auswitch. Ze maakte een keuze en werd als twintigjarige jonge vrouw in 1941 lid van de ondergronds KP. Een uiterst moedige daad. Ze sprak als zovelen zelden over de oorlogsjaren. Ze droeg een verhaal van moed en lijden mee, deze communistische Jodin die tot haar laatste snik militant was. Ze was maar twintig jaar ouder dan ikzelf. Ro had een boodschap: “Niet vergeten, niet vergeven. Geef hetgeen wij meemaakten door aan de volgende generaties. Dàt nooit meer !”.

Ik voer het testament van haar en talrijke andere antifascisten die stierven of overleefden uit. In dat testament komt “amnestie” voor “de slachtoffers van de repressie”, de beulen, niet voor. Dàt nooit meer !

take down
the paywall
steun ons nu!