Het optreden van de politie tegenover de jongeren in Ter Kameren bos /LA BOUM krijgt veel kritiek. Zowat alle kritiek slaat op het gebruikte geweld.
We horen tot nu toe weinig over mogelijke alternatieven behalve de pleidooien voor het gewoon ‘toelaten’ van deze samenkomsten.
Waarom is er geen middenweg? Mag er nog wel autoriteit zijn in deze maatschappij? Er mogen/moeten toch nog grenzen worden gesteld? Het gaat toch vooral over de manier waarop? Onze vrijheid wordt nu idd erg beperkt, we moeten zoeken naar een haalbare mate van vrijheid enerzijds, het uitsluiten van geweld anderzijds.
Vanuit het model van ‘Nieuwe Autoriteit & Geweldloos Verzete’ kan zeker een alternatieve aanpak worden ontwikkeld. Hierbij een poging tot ontleding en voorstel.
Het was Hannah Arendt die reeds in de jaren 40 van de vorige eeuw heeft gepleit voor een ander autoriteitsconcept. Intussen was immers bewezen tot welke wantoestanden het klassiek tweeledig, hiërarchisch machtsdenken kon leiden.
Toch is na al die tijd, controle- & machtsdrang nog altijd onlosmakend verbonden met het uitoefenen van autoriteit. We blijven ter plaatse trappelen op het randje soms van terreur.
In de opvoedingscontext krijgt het nieuwe autoriteitsdenken langzaam wat voet aan de grond, het Semco instituut doet ook zijn uiterste best om bedrijfsleiders te overtuigen van vlakkere bedrijfsstructuren maar over het algemeen blijft het nieuwe autoriteitsdenken vooral onbekend.
5 basisprincipes van dit denken, passen we hieronder onmiddellijk toe op “TER KAMEREN BOS”
1) De agenten handelen duidelijk uit angst, ze voelen zich bedreigd door de jongeren en schakelen naar de beschermingsmodus. Onze NEO CORTEX ( buitenste hersendeel) wordt gedeactiveerd en we komen in een vecht-vlucht-vries modus terecht, afstand nemen gevolgen van acties zien is nog amper mogelijk dan. Agenten hebben zeker training nodig om hun rationele brein altijd, zo niet zo veel mogelijk aan zet te houden. Angst is altijd een slechte raadgever en bij agenten mag die zeker niet veel invloed hebben.
|
2) Daarenboven zouden de politie duidelijke en waterdichte systemen van samenwerking moeten hebben. Een netwerk als vangnet waarbij ze op zowat ieder moment, “no matter what”,zeker kunnen zijn van de steun van hun collega’s. Op zich zorgt die zekerheid van back-up – van er niet alleen voorstaan – al voor rust. Autoriteit is iets wat in GROEP wordt uitgeoefend en waar je nooit alleen faalt, nooit alleen voor gevaar komt te staan. |
|
3) Medewerking krijg je altijd gemakkelijker als er inspraak is. Zo zal een contract of overeenkomst altijd gemakkelijker nageleefd worden dan een opgelegd verbod of eis. De jongeren zouden nog een zekere keuze moeten krijgen. |
|
4) Voorbeelden trekken. Het is absoluut noodzakelijk dat als we geen reacties van geweld willen krijgen, autoriteitsfiguren zeker geen geweld mogen gebruiken. Vergeet niet bij situaties van geweld t.o.v. groepen, de leden van die groepen ook uit ANGST en dus BESCHERMEND gaan reageren. Zij geraken dan zeker in hun “oer brein”( hersenstam actief bij gevaar), de rede wordt uitgeschakeld en als ze niet meer kunnen vluchten en er geen bescherming wordt geboden door bevriezing dan blijft alleen het vechten. ( vecht-vlucht-vries modus) Dat er dus bij vertoningen van geweld, een reactie met geweld komt, is logisch. |
|
5) Gezagsdragers dienen ook de grenzen van het aanvaardbare te laten respecteren. Het is de plicht van politie om iedereen VEILIG te houden en daarbij hoort in deze tijden ook het tegenhouden van de verspreiding van COVID19. Ze kunnen dus niet alle burgers zomaar hun zin laten doen. De vrijheid wordt altijd begrenst door rechten. Geweldloos grenzen afbakenen en veilig stellen dat is wat is wat geweldloos verzet beoogt door iets te doen wat niet verwacht wordt of iets niet te doen wat wel verwacht wordt …. (Zoals Gandhi en Martin Luther King hun acties organiseerden) |
Concreet zou dit bijvoorbeeld tot deze aanpak kunnen leiden:
De politie meldt door luidsprekers dat de samenkomst onwettig is en gevaarlijk voor henzelf en voor anderen. Ze laten duidelijk weten dat het niet toegelaten is en dat ze niet zomaar met rust zullen gelaten worden.
Daarna geven ze de jongeren een paar OPTIES. Zo krijgen de aanwezigen INSPRAAK, gedeelde verantwoordelijkheid. vb: ofwel vertrekken jullie nu, ofwel zullen jullie alleen nog het bos kunnen verlaten na een opname op een quarantaine lijst en verplicht worden tot de daarbij horende testen.
Uiteraard zou de politie het bos dan ook effectief moeten afsluiten en bij de enige uitgangen lijsten opstellen en quarantaines opstarten.
De jongeren hebben de vrijheid gekregen zichzelf aan het gevaar van COVID19 bloot te stellen, zo ver kunnen we vrijheid toelaten. Maar die vrijheid eindigt waar de veiligheid van anderen, niet-aanwezigen in het gedrang komt.
Deze aanpak is volledig geweldloos en de politie voldoet aan hun plicht tot veiligheidswaarborg. De kans dat de jongeren zich nog onttrekken aan de quarantaine en de testen is kleiner gezien de keuze die ze hadden.
Het is uiteraard wel zo dat dit een andere mindset vraagt. Dat er geen machtsvertoon meer mogelijk is en dat de politie langer de jongeren in hun nabijheid zal moeten dulden. Maar geweld kan zo tot minimum worden beperkt en de veiligheid van de bevolking wordt beter gegarandeerd.
www.lisabethveerle.be
www.nieuweautoriteit.be
