Hoe ben je in het hardcore-wereldje terechtgekomen?

Johan Prenger: “Al op mijn 12 jaar luisterde ik naar metalgroepen zoals Iron Maiden en Kiss. Enige tijd later, ik schat zo rond mijn 14 jaar, begon ik dan punk- en hardcore groepen te ontdekken. En als je dan een paar jaar meedraait in de scene, besluit je op een gegeven moment om ook jouw concrete bijdrage aan de scene te leveren. Dat is iets dat gewoon spontaan gegroeid is.”

Hoelang beheer je het label al?

“Ik ben een goeie 15 jaar geleden gestart met Reflection Records. Echt vanuit de DIY-mentaliteit: sommigen begonnen een bandje, anderen publiceerden een fanzine en nog anderen begonnen met het uitbrengen van een 7’ van een  plaatselijke punk- en hardcoreband. In het begin combineerde ik het met een andere job, maar nu doe ik het al een kleine 10 jaar voltijds. Daarnaast besteed ik sinds kort ook wat tijd aan een label dat vooral werk van metalgroepen uitbrengt, Monumentum Records.”

Hoeveel tijd besteed je wekelijks aan het label?

“Sinds ik vader ben geworden, werk ik nu zo’n 30 uren per week, maar twee jaar geleden kon dat wel eens oplopen tot meer dan 50 uren per week. En dan moet je nog rekening houden met het feit dat je daarmee maandelijks maar net toekomt om uit je kosten te komen. Rijk word je er dus al helemaal niet van. Het is simpel: als je het niet voor het plezier en voor de liefde voor muziek doet, dan hou je het gewoon niet vol en stop je er maar beter mee. Ik ben gewoon hartstikke blij dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken!”

Wat doe je zoal als verantwoordelijke van Reflection Records?

“Ik breng jaarlijks een tiental platen of CD’s uit van groepen die ik zelf goed vind of waar ik achter sta. Daarnaast breng ik soms al eens een boek uit, uiteraard steeds over muziek en in het bijzonder over hardcore. Tot slot bestaat een deel van mijn werk ook uit een functie als distributeur: aankoop en verkoop van platen en CD’s. Je opereert in een klein wereldje, dus je kent mekaar allemaal vrij goed. Zo gebeurt het vaak dat ik de platen die ik uitbreng ruil met andere labels in ruil voor sommige van hun releases.”

Hoe verloopt de verkoop van CD’s en LP’s tegenwoordig?

“Ik ben er in 1995 mee begonnen op het moment dat hardcore een ongekende bloei meemaakte in België met H8000, in Nederland  met M-town en in Duitsland. Toen tekende je een contract met een groep voor meerdere platen en jaren. Tot vijf jaar geleden kon je dat nog doen, maar nu behoort zoiets definitief tot het verleden. Toen waren er groepen waarvan ik bijna 10.000 releases verkocht.”

“Vandaag de dag tekenen we een contract voor één plaat en daarna zien we samen wel weer verder. Op zich is dat zelfs niet eens erg, want soms had je bands die om welke reden ook tegen hun zin nog een plaat moesten uitbrengen. Dat werkte ook niet gemakkelijk.”

Wat is voor jou belangrijk als je een groep tekent?

“Voor mij moet het zowel op muzikaal vlak als op persoonlijk vlak klikken. Bijvoorbeeld de manier waarop je in het leven staat, is voor mij wel belangrijk. Een band die er al vanaf het begin bij was en waarmee het altijd goed zat, is No Turning Back. Na al die jaren en ondanks het succes in Europa en de Verenigde Staten zijn het steeds aardige jongens gebleven, waarmee het fijn samenwerken is.”

Lukt het om heden ten dage nog mee te zijn met wat er leeft in de hardcore-scene?

“Nou, daar heb ik het toch best wel moeilijk mee. Op Reflection Records zitten bijvoorbeeld geen deathcorebands terwijl dat onder jongeren tegenwoordig toch een erg populair genre is. Maar het zegt me allemaal weinig, omdat ik er geen voeling mee heb. Ik moet er persoonlijk voor 100 procent achter staan of ik doe het niet, ook al zou me dat financieel wel meer opleveren. Ik heb trouwens de indruk dat het een trend is die weer vlug zal overwaaien.”

Wat vind je van een festival als Ieperfest?

“Ik kom al jaren graag naar Ieperfest. Naast de diverse muziekstijlen vind ik het ook knap dat ze hun maatschappelijk engagement en hun hardcore-idealen steeds wisten te behouden. Op dit festival voel je gewoon waar het in hardcore om draait! Al jaren hebben ze hier veganistisch eten en kan je naar films en debatten in de More Than Music-tent. Ook vind ik het knap dat ze het bewust kleinschalig willen houden en maar heel traag groter willen worden.”

En wat is je mening dan over een commerciëler festival als Groezrock in Meerhout?

“Groei en commercialisering zijn op zich niet verkeerd. Daarbij verwijs ik graag naar het feit dat Groezrock met die groei ook een heel stuk professioneler is geworden. Dat biedt zowel voor bands en standhouders als voor het publiek meer comfort, wat ook niet onbelangrijk is!”

“Waar ze het idee halen om hun festival te laten sponsoren door Jägermeister, begrijp ik wel niet goed. Maar ook op Ieperfest schenken ze al jaren Primus, wat toch ook geen klein bedrijf is. En dit jaar was er zelfs reclame van Monster, die uiteraard ook bands sponsoren.”

“Tegenwoordig worden ook heel wat tours gesponsord door bedrijven. Ik begrijp wel dat jonge bands daar aan mee doen. Als je als beginnende groep de kans krijgt, zou je toch gek zijn om dat te weigeren. Vroeger kostte het ook veel tijd en geld om een tour te organiseren, door die sponsoring gaat ook dat allemaal veel makkelijker.”

“Bedrijven sponsoren graag muziekevents en bands omdat ze denken dat het geld zal opbrengen. Het verhaal met Eastpack leert ons echter dat dit niet steeds het geval hoeft te zijn. Zij trokken zich na een aantal jaren toch terug uit de Resistance Tour. Je kan dus ook de financiële middelen van bedrijven gebruiken om eigen dingen op te zetten! Je moet gewoon van jezelf, je hardcoreprincipes indachtig, weten tot hoever je daar in gaat, dat is voor mij het belangrijkste.”