Volgens
de recentste peiling, uitgevoerd tussen 8 en 15 april, die de voorgaande
peiling grotendeels bevestigt, zou N-VA op 25 mei e.k. met 32.8%, dus met ruime
voorsprong, de grootste partij in Vlaanderen worden, en zou zij zelfs voor van
België betreft de Franstalige PS voorgaan. Voor de CD&V zou een waarachtig
mirakel nodig zijn, wil zij haar natte droom om de Vlaamse regering te leiden,
laat staan de grootste te worden, waarmaken. Voor S.PA en Open VLD is hun ter
plaatse trappelen met beiden op 13.5%, niet echt hoopgevend. Groen ziet met
8.7% reikhalzend uit naar de tien procent, een percentage dat het VL.Belang dan
weer al dan niet terechte hoop op een lichte herleving geeft. PVDA zou over
gans Vlaanderen 3.4% halen maar zou in de provincie Antwerpen wel degelijk
(minstens) één zetel halen.

In
Wallonië, waard e PS, tegenover de vorige verkiezingen reeds heel wat pluimen
heeft verloren, blijft zij met 28.9% toch nog ruim voorop op haar grote belager
de MR die haar opmars (voorlopig?) blijkt te staken op 23.3%. De ‘afkalving’
bij CDH heeft zich plotseling omgekeerd meteen lichte stijging tot 9.9%, en met
eenzelfde percentage blijft ECOLO flirten met de 10%. En met 9.2% ziet de PTB,
de Franstalige broer van de PVDA, waarschijnlijk haar (voorlopig) plafond in
zicht.

Een
Vlaamse regeringsvorming is met dergelijke kiesuitslag één ding duidelijk:
Enkel met een regeerakkoord tussen CD&V, SP.A, O.VLD? en GROEN, die dan een
heel meerderheid hebben, kan een rechtse regering, geleid en gedomineerd door
de N-VA, voorkomen. Zo niet, is er maar één alternatief: N-VA+ CD&V,
eveneens met nipte meerderheid, eventueel ter versterking aangevuld met O.VLD.

De
federale regeringsvorming was in 2010 een aartsmoeilijk klus, maar als deze
peiling de uitslag van 25 mei weergeeft, wordt de vorming van een WERKBARE
federale regering van 2014 een huzarenstuk waar, indien ze ooit lukt, de rest
van de wereld zal naar opkijken. 

Veronderstellende
dat deze peiling de werkelijke uitslag op 25 december, op hier en daar een kleine
+ of – na, weergeeft, dan leert ons een eerste blik op de uitslaggrafiek
hierboven, wie, theoretisch én democratisch gezien, de twee hoofdpijlers van de
federale regering zouden moeten zijn. Maar de enorme en op geen enkele
geloofwaardige wijze te overbruggen tegenstelling, zowel op sociaaleconomisch
als op communautair gebied, maakt deze theorie, hoe democratisch ook, in de
praktijk onwerkbaar, ja, zelfs vrijwel onmogelijk.  Daarbij komt dat een
federale regeringvorming zonder de PS helemaal niet mogelijk is, omdat een minderheid
langs Franstalige kant voor de Franstaligen onaanvaardbaar is. (vooral omdat:
MR en CDH = amper 34.2%), want het is ondenkbare dat Ecolo daar mee in bad
gaat. 

Dus,
tenzij, zowel N-VA als PS, beiden bereid zijn zich in zoverre ‘uit te kleden’ dat
zij tot een aanvaardbaar en werkbaar akkoord komen, wat hen met een aan
zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bij de daaropvolgende verkiezing beiden
een electorale catastrofe oplevert, blijft enkel een heruitgave van de huidige
coalitie, noodzakelijkerwijs aangevuld met Ecolo en GROEN.VL

Bart De
Wever heeft wel degelijk gelijk als hij zegt dat, voor wat de federale regering
betreft, wij op 25 me kiezen tussen de N-VA en de PS, waarmee hij
eigenlijk bedoeld, de keuze maken tussen een Rechts en een Centrumbeleid (met
enige linkse accenten). Maar als het wordt zoals het er naar uitziet heeft ‘de
kiezer’ gekozen voor ofwel een Chaosbeleid (een regering met N-VA én PS),
 ofwel voor een Di RUPO II (waarschijnlijk mét groen en Ecolo).

Hoe dan
ook, om het even welke van beide mogelijkheden men in elkaar bokst, het zal
zweet en tranen kosten, vooral voor partijtoppen die denken een relatief groot
deel van hun programma kunnen waar te maken. Diegenen die na 25 mei een
regering willen maken laten best hun verkiezingsprogramma thuis en doen er
beter aan met een leeg blad naar de onderhandelingen te gaan…

Renaat
van Poelvoorde