Wie nog mocht twijfelen of er sprake is van een tweede golf, wordt elke dag met de neus op de feiten gedrukt. Bij elke nieuwe grafiek van Sciensano gaat de curve nog wat steiler de hoogte in. De kaart van België kleurt almaar roder. Artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel staat het water opnieuw aan de lippen. De maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan, worden steeds forser.

En opnieuw vraagt iedereen zich af hoe het zover is kunnen komen. Verontwaardigd klinkt het dan dat we niets geleerd hebben uit de eerste golf. En even verontwaardigd wijzen we met de vinger. Had die maar dat gedaan, dan zaten we nu niet in de problemen. Hadden ze toen maar die beslissing genomen, dan waren we al lang van dat virus verlost. Had dat maar beter gewerkt, dan kleurde de kaart van België veel minder rood. Is voor de een geen maatregel streng genoeg, dan vindt de ander elke ingreep een stap te ver. Want als het over de inperking van onze vrijheden gaat, dan zijn we allemaal virologen.

De harde waarheid is echter dat we vooral naar onszelf moeten kijken. Ja, ongetwijfeld zijn er fouten gemaakt en zouden we het met de kennis die we nu hebben anders gedaan kunnen hebben. En ja, sommige beslissingen waren achteraf gezien niet de meest gelukkige. Maar de verspreiding van COVID-19 begint nog altijd bij onszelf. Het is ons gedrag dat bepaalt hoeveel ruimte het virus krijgt. En dan kunnen we vandaag niet anders dan vaststellen dat we op dat vlak tekort geschoten zijn.

Dat is vooral pijnlijk voor de grote meerderheid aan mensen die de voorbije maanden hun uiterste best deden om de maatregelen zo goed mogelijk op te volgen, maar tegelijkertijd moesten vaststellen dat een kleine minderheid het nog altijd niet begrepen heeft en de regels zorgeloos aan de laars lapte.

En tegelijkertijd moeten we toegeven dat er ondanks alle communicatie-inspanningen nog altijd mensen zijn die we niet bereiken, omdat ze de media niet volgen of geen toegang hebben tot – letterlijk – levensbelangrijke informatie. Ook die mensen mogen we niet in de kou laten staan. Nog veel meer dan vandaag moeten we straathoekwerkers of influencers inschakelen om iedereen mee te krijgen.

Want een ding is duidelijk, dit virus laat zich niet zomaar klein krijgen. Er is vandaag geen tijd meer om te discussiëren over het nut van deze of gene maatregel. We moeten nu doen wat ons gevraagd wordt om te voorkomen dat de dijken breken. Als testing, tracing en ziekenhuizen kopje onder gaan, dan is het einde helemaal zoek. Nooit mogen we vergeten dat achter al die rode cijfers echte mensen zitten.

Luc Van Gorp is voorzitter CM.