Ik noem “hem” in deze reflectie Adam en Eva en wens zeker niemand persoonlijk aan te vallen of te schofferen maar heb mijn bedenkingen over het veranderen van het fysieke “geslacht”. Ook over de voor- en nazorg, kortom de hele begeleiding in dit specifieke “geval”.
Even voor mezelf: toen ik er achter kwam mentaal een lesbische vrouw (genderidentitiet) te zijn in een mannenlichaam (biologische sekse) voelde ik ogenblikkelijk dat ik “mijn” lichaam aanvaard zoals het is, m.a.w. géén ingrepen, hormoontoestanden of andere pillen.
Met Adam, die enkele jaren geleden is moeten gaan vluchten vanwege de intolerantie tegenover transvrouwen in “zijn” land, ben ik in contact gekomen omdat gevraagd werd Nederlandse les te geven op een één op één basis. Adam kon nl. niet klassikaal les volgen daar “hij” uitgelachen werd en daar onder leed…
Adam wenste geslachtelijk te transformeren van man naar vrouw daar “ze” geen seks wenst met vrouwen maar met mannen op een vrouwelijke manier wil vrijen. Daarbij komt dat nu Adam Eva is geworden ze terug in haar land binnenmag mocht dit nodig zijn.
Gisteren op bezoek hebben we over niets anders gepraat dan over “transgender” en “transitie” en wat nu?
Adam is fysiek Eva geworden (operatie van 23/09/2015) maar deze zware ingreep heeft duidelijk niet voor het verhoopte resultaat gezorgd. Erger nog: Adam heeft nog meer depressieve gedachten! Misschien heeft het nog wat tijd nodig maar Eva zei helemaal geen lust in seks te hebben en heeft heel veel pijn. Kan niet lang blijven zitten, liggen is moeilijk en alleen staan gaat. Dit na toch bijna vier maanden.
De penis is weg en er is een kunstmatige vagina gecreëerd die goed moet verzorgd worden met ontsmettingsmiddelen en het slikken van antibiotica. Ook dient er “iets” ingestoken te worden anders groeit de “vagina” terug dicht…
De onderbuik is volledig van de ene naar de andere zijde doorgesneden om naar m.i. o.a. de urineleiders te “verleggen”…
Kortom Eva voelt zich momenteel niet zo goed. Heb gevraagd of men daar voor heeft gewaarschuwd (psychologische begeleiding) maar daar Eva zich niet zo goed kan uitdrukken in het Engels is het niet eenvoudig haar te begrijpen. Heeft ook geen tolk gevraagd bij de begeleiding blijkbaar.
Hoe ik Eva heb beleefd gisteren namiddag voel ik dat ze er zwaar mee worstelt. Eva stelt zich dus momenteel ook vragen rond seks hebben nu alles zeer gevoelig is, gaat dat wel beteren?…
Vraag me nu zeker af: waarom doet men dit iemand aan? Het is uiteraard een persoonlijke kwestie en bij iedereen anders en al maar goed zijn er ook gelukkige “transgenders” die in transitie zijn gegaan… zowel van man naar vrouw of vice versa.
Edoch blijf ik er bij dat eens je je “out” als “transgender” men van je lichaam moet afblijven! Er zijn alternatieven genoeg te vinden in kledij, opmaak, hulpstukken etc…
Ik hoop ten zeerste dat het voor Eva goed komt zowel mentaal als fysiek maar zoals ik het aanvoel is dit een zeer moeilijke en lange weg en zij dient die zelf te bewandelen, niemand kan het “voor doen”…
Eva zit op de koop toe gegijzeld tussen twee werelden, nl. de ouders verwerpen hem/haar dus voor hen kan Eva niet terug naar huis. Adam/Eva is erkend vluchteling in België maar heeft niet de Belgische nationaliteit, enkel een vluchtelingenpaspoort. Ze gaat hier officieel de naam laten veranderen in Eva maar dan is dat nog niet geldig in het thuisland. Een bepaalde administratieve weg is er evenzo te gaan…
Nood aan een hele tijd nazorg is primordiaal want anders infecteert de aanpassing…
Er is geen weg terug!
Heeft men Adam niet gebruikt als proefpersoon?…
Nu Adam Eva is geworden is ze op zoek naar een mannelijke partner om vaginale seks mee te hebben ofte een penis in zich te voelen op een vrouwelijke manier.
Edoch is daar m.i. een “beperking” want waar zijn de gevoelige zenuwen die de beleving voelen en triggeren?… M.a.w. kan je na zo’n ingreep nog een orgasme hebben?
So what is the fun of it?
En je kan niet eens zwanger geraken wat de wens is van vele vrouwen…
“I’ll change my physical sex and I will be happy” – nee dus in dit geval!…
Waarom doe je het dan? Om te confirmeren aan wat “de maatschappij” verwacht: mannetje – vrouwtje of maakt men je dit maar wijs en houdt men een schoonheids- en geluksideaal spiegelend voor?
Als ik deze situatie overschouw dan dient er serieus de vraag gesteld te worden: is een transitie/transformatie wel nodig daar naar mijn gevoel het lichaam zich wreekt omdat het kunstmatig is! Je bent nu eenmaal met sekse A of B geboren edoch kan je genderidentiteit helemaal anders zijn ofte hoe je je lichaam aanvoelt en je je “presenteert”… Na de ingreep ben je genoodzaakt pillen en hormonen te blijven slikken voor je verdere leven.
Binnenkort komt de aangepaste Trans*wet er door en zal dat hopelijk wat beweging geven in deze heikele en zeer gevoelige “materie”. Er is al een aanzet gegeven via de vacatures bij de Vlaamse Overheid: nl. de keuze tussen M/V/X edoch op de keper beschouwd is iedereen een evenwaardig “mens op aarde” ongeacht hoe je dit invult.
Ps. Hoop dat hier wat reactie op komt 😉
https://www.vlaanderen.be/nl/publicaties/detail/alles-wat-je-altijd-al-wilde-weten-over-transgenders
en ook andere artikeltjes in “mijn” blog
addendum d.d. 31/01
Gisteren gaan kijken met de leden van GenderFlux naar de film “The Danish Girl” en vind het een heel mooie film! Speelt zich af in de jaren 1926-1930 en sterkt me nog meer (en dat is zuiver persoonlijk) dat je je lichaam niet dient te laten aanpassen, ten andere dat wreekt zich (biochemie). Eens “ik” in 2012 (na een hele weg af te leggen van zo’n 16 jaar) er voor uit ben gekomen een lesbische vrouw (genderidentiteit) in een mannenlichaam (biologische sekse) te zijn, voelde ik direct aan dat ik mijn lichaam aanvaard zoals het is… Door de jaren heen is de psychiatrische “kijk” niet veel veranderd, nl men beziet je nog steeds als “gestoord” en niet “normaal” en uiteraard dient dát gecorrigeerd te worden op allerlei wijzen en zeker als je alles op een spirituele manier bekijkt en ervaart.
‘k Zal bij tijd en wijle wat dingen loslaten die in mijn psychiatrische verslagen staan én uit de vele opnames die ik op dictafoon heb opgenomen en gedigitaliseerd.
Wordt vervolgd.
Edoch eerst de arbeidsrechtszaak “ervaren” (20/09/2016 14:30) tegen mijn laatste werkgever waar ik in 2012, net voor mijn outing die ik toen aankondigde, diende te aanvaarden ‘ziek’ te zijn…
Er zijn precedenten waar clandestien opgenomen gesprekken worden aanvaard door de rechter!
Edoch alles stap voor stap = “Festina Lente”…
Ps even terug naar de film: vind het spijtig dat de personages geen Deens praten maar desondanks heb ik er van genoten.
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=d88APYIGkjk
