Opinie -

Almaci for President: een oproep aan de leden van Groen

Op 15 november is het zover: Groen kiest een nieuwe voorzitster. Dat zal een uitzonderlijk iemand moeten zijn. De uitdagingen zijn groot en het momentum is cruciaal, nu we twee rechts-conservatieve regeringen aan de macht hebben. Dat kan tellen als oproep aan de Groenleden te kiezen voor een modern en bezield profiel, in een politieke omgeving waar rechts met haar voorbijgestreefde recepten louter strategisch regeert.

maandag 3 november 2014 15:36
Spread the love

“Wat
hebben wij U misdaan?”,
is het eerste wat me te binnen schiet als ik onze regeringen bekijk.
Eerst was er die Vlaamse besparingsregering. Dat project kan
samengevat worden als het versterken van “de marktmaatschappij”
met overgrote aandacht aan de zakenwereld en ondernemen – ook in
domeinen zoals cultuur en welzijnswerk – en de afbouw van
overheidsregulatie (Jobpunt Vlaanderen, de Vlaamse bouwmeester, IWT,
het afbouwen van stadsjury’s en de decentralisatie of eerder een
‘afwenteling’ naar gemeentes).

Daarnaast worden de stoorzenders
die het middenveld soms zijn aangevallen: van de cultuur tot de
jeugdsector en de armoedeverenigingen, tot de macht van de vakbonden
die moet gebroken worden. Kwetsbare groepen worden verder
gemarginaliseerd en de middengroepen krijgen de factuur van de crisis
doorgeschoven via het verhoogde inschrijvingsgeld, de meerprijs voor
kinderopvang en de verlaagde woonbonus. Vervolgens was er die
federale regering van wie we (nog) langer moeten werken, die de winst
van de indexsprong(en) afroomt in de richting van bedrijven – pure winst dus
zonder bijkomende eisen – en die gemeenschapsdienst verplicht maakt.

Grote vermogens blijven onaangeraakt, alsook de fortuinen die we
nodeloos storten in bedrijfswagens en een reeks bedrijfssubisidies.
Nog meer business as usual dus, terwijl in de tussentijd in ons land
800.000
dagdosissen antidepressiva verkocht worden. Met drie zelfdodingen per dag bevindt Belgiê zich in
de top drie van Europa

volgens de OESO. Rudy De Leeuw noemde dit de meest asociale regering
sinds de naoorlogse periode. Dat mogen dan wel érg sterke woorden
zijn na de staking in de jaren ’60 tegen de eenheidswet, de
Martens-Gol regering in de jaren ’80 en de intrede in de EU onder
Jean-Luc Dehaene, maar het geeft aan dat er ons een weinig warme
samenleving rest, behalve de belofte van een dwangmatige
participatiemaatschappij. Niet voor niks is er een oproep om het
‘Hart boven Hard’ te laten klinken.

Opbouw

De Groene Partij heeft een voorzitster als Meyrem Almaci nodig, omdat iemand
zonder veel omzwachtelde praat moet kunnen zeggen dat er een
onverdroten links offensief nodig is tegen dit neoliberaal en
rechtsconservatief project. Iemand moet zeggen dat wij de crisis
niet moeten betalen. Overheden weigerden banken strakker te reguleren
en ontkenden de rol van de overheid in financieel beheer, terwijl
economische elites gingen voor zelfverrijking en korte
termijnswinsten. Tezelfdertijd werden overheden onderworpen aan de
Europese begrotingsdoctrine waardoor negatieve begrotingen onmogelijk
werden: zware besparingen dienden zich aan.

Waarom draaien wij als
gemeenschap hiervoor op en moeten wij financiële putten gaan
vullen? Is de Europese begrotingsdoctrine niet gewoon door onze strot geduwd? Waarom krijgt de ondernemerswereld, die zijn winsten
jaar na jaar opstapelt, nog wat meer incentives? Dit zijn jaren van
linkse oppositie waar de tegenkrachten parlementair en
buitenparlementair worden opgebouwd. Er is nood aan de opbouw van
solidaire netwerken tussen die krachten uit de de politieke wereld en
civiele maatschappij.

Daarnaast moet iemand de stem van onderuit
vertalen en solidariteitseisen helpen omzetten in voorstellen daar
ergens bovenaan. En als iemand geschikt is om dat project mee te
dragen, dan is Meyrem Almaci dat wel. Almaci is iemand die tussen
de middenvelders en geëngageerde mensen uit de burgermaatschappij
staat, zonder diezelfde civiele samenleving te gaan bezetten. Almaci’s megafoon klonk luid in het parlement toen de bankenkwestie
werd doorgedrukt en naar aanleiding van de massale belastingsontwijking bij LuxLeaks stelt ze de fundamentele vraag naar waar het geld zit en naartoe gaat om de besparingsideologie te doorprikken.

Windstreken

Politiek
moet niet alleen oog hebben voor die grote verhalen, maar ook voor
kleine verhalen. Bovenal is het belangrijk voor een linkse, ecologische
politica in mensen te geloven, in hun kennen, kunnen en kunde. Nog al
te vaak worden mensen benaderd vanuit hun gebreken, wat ze allemaal
niet kunnen, waar ze tekortschieten. Ecologische politiek neemt een
unieke ideologische plaats in het politieke spectrum omdat het
autonoom initiatief en zelfbeheer zo centraal stelt. Almaci weet
boven iedereen hoeveel mensen niet gezien en gehoord worden. Laat
staan dat er een positieve kijk is op hun alledaagse leefwereld, hun
kunnen of ruimte voor hun toekomstdromen. Altijd moet iemand anders
hen komen redden (‘sociale mix’), of worden ze in de rol van
ongewenste groepen geduwd. Meyrem Almaci kent het belang daarvan door haar
leven en haar opleiding.

Die
grootstad waaruit ze komt is ondertussen superdivers, net zoals
andere Belgische steden. Mensen uit allerlei windstreken spoelen aan
in onze steden. In zogeheten ‘wijken van aankomst’ zetten ze hun
eerste stappen, in een poging de eerste sport van de ladder te halen,
en een beter leven te waarborgen voor henzelf maar vooral voor de
kinderen. Nog altijd zijn we blind voor de aanwezige potentie bij die
groepen, alsook voor andere manieren van kijken naar sociale stijging
en sociale mobiliteit.

Organisaties uit de civiele samenleving en
veel vrijwilligers tonen van onderuit wat ze kunnen, maar overheden
volgen niet, uit angst om politiek afgerekend te worden. Superdivers
is niet zomaar ‘super’ vertelden Blommaert, Maly en Ben-Yakoub
ons in hun boek over Superdiversiteit en democratie. Want het
grote verhaal over migratie, start met kleine stappen in die wijken
waar er een prangende nood is aan ondersteunende professionals en
adequate sociale infrastructuur: speelruimte, goeie dienstverlening
en ondersteuning, een jeugdbeweging die openstaat, en onderwijs dat
dichtbij staat.

Ladder

Dit migratieverhaal dat Meyrem Almaci in zich draagt, draagt
ze voor velen ook uit. Het is hoogtijd voor een voorzitster met
migratieroots: de eerste in Vlaanderen! Almaci staat beeld voor de
toekomstdroom en hoop van veel jongeren met migratieroots. Door haar
onderzoek aan de Vrije Universiteit van Brussel (VUB) weet ze hoe
belangrijk die sociale infrastructuur is voor die jonge burgers met
een migratieachtergrond. Alleen op die manier kan de aankomstwijk,
met de woorden van de sociaal geograaf Bruno Meeus, een sociale lift
vormen in plaats van een wankele ladder met veel ontbrekende sporten.

Deze
jongeren hebben ook nood aan zuurstof; letterlijk ademruimte:
speelruimte, bosgebied, het recht op een gezond leefmilieu en
fietsinfrastructuur waardoor ze veilig naar school geraken. Meyrem Almaci is
ook een groene Groene: WWF-approved en gebranded met Greenpeace’
slogan “this body is in danger”. De ecologische boodschap is ook
een groene boodschap. En die blijft moeilijk.

We moeten met zijn
allen op een steeds kleinere ruimte wat duidelijke keuzes vraagt in
een autogericht klimaat waarbij automobiliteit soms wordt ervaren als
een mensenrecht. Ook ons verbruik moet nominaal dalen net als de
consumptie. En niet alleen onze gezondheid telt, ook die van
volgende generaties: de toekomstige sluiting van de kerncentrales zal
nog een harde strijd vragen. In tijden waar ook onze natuur vermarkt
wordt, is het tijd om principieel onze natuur te ontmarkten,
gemeengoed te maken en het communale voorop te zetten.

Spelverdeler

En
laat ons ook maar voorbij de kerktoren denken. Het wordt tijd dat de Groene Partij terug radicaal aansluiting zoekt bij de vredesbeweging.
5 miljard euro pompen in nieuwe F-35 straaljagers om opnieuw de vrede
erin te gaan bombarderen is niet alleen een onthutsende beslissing in
tijden van crisis, maar het ontkent de feiten aan de grond –waarbij
nog meer oorlog en conflict enkel leiden tot toenemend geweld en
burgerslachtoffers en toekomstige instabiliteit.

Nog
een laatste. Politiek doe je niet alleen. “No
man will make a great leader who wants to do it all himself, or to
get all the credit for doing it”
,
zei Andrew Carnegie op een genderincorrecte wijze. De
opbouw van een coherente politieke praktijk is teamspel en teamsport
op veel momenten. Almaci weet hoe ze een groep moet aansturen en hoe
ze een spelverdeler moet zijn. Almaci heeft een achtergrond in
sociaal werk waar ze stage deed in een jeugdhuis (een team), ze was
actief in Jong Groen (een team) en stuurde de federale fractie aan,
en ze komt uit een grote familie (een volledig voetbalteam van 11).

Aan Meyrem Almaci zelf: ik laat je achter met hoopvol ruggensteuntje van
de antropologe Margaret Mead: “Never
doubt that a small group of thoughtful, concerned citizens can change
world. Indeed
it is the only thing that ever has
”.
Maar, ik had eigenlijk maar één belangrijke boodschap: Almaci for president!

Pascal Debruyne is onderzoeker bij de Middle Eastern and North African research Group (MENARG) van de Universiteit Gent en bij het Department of Earth and Environmental Sciences van de KULeuven. Hij is lid van de Vooruitgroep.

take down
the paywall
steun ons nu!