Ook een schilder kan soms geholpen zijn met
een goede lichamelijke conditie, dus besloot ik een tijd geleden om te gaan
fietsen. Fietsen als woon-werkverkeer is geen optie, vermits de keuken en mijn
atelier bouwtechnisch met mekaar verbonden zijn en een simpele schuifdeur
voorziet in het zich verplaatsen tussen beide.

Ik liet me dan maar verleiden tot de aankoop
van een echte racefiets met bijhorende outfit. De eigenaardigheid van die
outfit went snel, althans voor de fietser zelf. Een tip: jezelf niet in de
spiegel bekijken de eerste keren dat je gaat fietsen. 

Moederziel alleen fietsend voelde ik mijn
initiële motivatie echter snel tanen, dus werd het lidmaatschap van een
wielerclub de tweede, logische stap in mijn fietscarrière. Waar ik in het
welwillend gezelschap terecht kwam van de heer Karel Van Eetvelt, voorzitter
van de fietsclub van mijn keuze. 

Karel was niet alleen statutair voorzitter,
hij was ook de snelste fietser van de hele bende. Tijdens de zondagse toerritten
reed Karel de rest van de club meestal reeds na enkele opwarmkilometers uit het
wiel, hetgeen ons steevast ‘Allez Karel’ deed roepen, dit naar analogie met de ‘Allez
Eddy’. Telkens wanneer Karel zich rechtte op de pedalen om ons ver achter zich
te laten, kregen wij zicht op een nog mooiere overeenkomst met lichtend
voorbeeld Eddy Merckx: die dijen! Voor het vrouwelijk deel van de schaarse
toeschouwers naast de weg niet de meest verleidelijke billen, maar er zat een
splijtende demarrage in, die niemand kon volgen. 

Niet alleen fietsen

Karel was als voorzitter een fijn mens, die
hard werkte voor de club. Het deed hem dan ook glunderen dat ik me als kersvers
lid meteen sterk engageerde in de dagelijkse werking. Als grafisch ontwerper legde
ik me toe op het ontwerpen van de affiches, de inkomkaarten en de dranklijsten
voor de jaarlijkse spaghetti-dag, met mijn Photoshop-expertise zorgde ik voor goed
leesbare fietskaarten op een formaat dat past in het rug-zakje van ieder
fietstruitje, ik gaf er niets om dat mij werd gevraagd de kantine van een nieuw
laagje verf te voorzien (ik kende toch iets van kleur door mijn vak, niet?). Bovendien
volgde ik in een ver verleden bij Syntra ooit een cursus fietsherstelling en
dat kwam in de club goed van pas; iedereen mocht steeds bij mij passeren om een
band, ketting of remblokjes te vervangen of om de Shimano Dura Ace groep
opnieuw af te stellen bij de start van het seizoen. 

Om mijn grotere schilderijen te kunnen
vervoeren kocht ik recent een derdehandse kleine bestelwagen… u kan al raden
dat die ferm van pas kwam, zowel tijdens de toerritten als bij extra-sportieve
gelegenheden. Vervoer 50 liter tomatensoep en 300 bierglazen maar eens in Karels
BWM cabrio. Tijdens de langere ritten mocht ik mijn camionette trouwens toevertrouwen
aan Karels achterneef, een uiterst voorzichtige chauffeur maar zelf geen
fietser. Daarvoor rookte hij te veel, buiten en in mijn bestelwagen.

Kien!

Kort na mijn toedreding tot de club sprak Karel
me aan tijdens de jaarlijkse kienavond. Hij had nog voor het einde van de avond
de penningmeester bij zich geroepen en hem gesommeerd een voorlopige
financiële balans van het kienfeest te maken. Het was goed nieuws, een groei
van bijna 3 procent tegenover de inkomsten van vorig jaar, hetgeen Karel ertoe
had aangezet om nogal onbesuisd zijn tweede Duvel voor die avond te bestellen. 

Nadat hij zijn bonnetje voor de Duvel in de
urne had gedropt, zette Karel zich naast mij aan de toog.  

Karel: Ik ben echt ne contente mens,
Stefaan.

Ik: Dat is fijn, Karel.

Karel: Neen, echt. De inkomsten
zijn echt goed geweest vandaag.

Ik: Tof, Karel.

Karel: Echt een voltreffer. Maar
nog iets, Stefaan… 

Ik zag de Duvel in snel tempo in Karels keel
verdwijnen, wat me wat ongerust deed schuiven op mijn stoel. Karel was
spartaans in zijn leven voor de fiets en alcoholische dranken pasten daar slechts
zelden in. 

Karel: Stefaan, gij waart echt de
man die we nodig hadden.

Ik: Ah zo…

Karel: Wel, ik bedoel, wat gij
allemaal voor de club doet. Ok, uw fietsen kan nog verbeteren, maar voor de
rest, man. En ik spreek nu als voorzitter: ik apprecieer het geweldig wat gij
allemaal over hebt om dit uniek sociaal netwerk mee te ondersteunen.

Plots vloog hij recht van zijn stoel,
ternauwernood zijn lege Duvelglas omver slaand, stak wild zijn rechterhand in
mijn richting en snauwde me toe: Merci, Stefaan! Ik ga iets terug doen,
beloofd!

Ik had Karel verteld dat ik even zonder vaste
job zat, maar ook daarin apprecieerde hij enorm mijn voluntaristische aanpak.
Ik solliciteerde volop en Karel was ervan overtuigd dat ik heel snel de job van
mijn leven zou vinden. Het zou leuk zijn als ik die vind voor ik op pensioen
ga, bedacht ik, maar dat hield ik voor mezelf. 

Karel: Ik zal mijn netwerk eens
serieus aanspreken.

Ik: Oh, maar geen probleem hoor,
ik vind wel iets.

Karel: Nee nee, geen moeite, hoe
oud zijt gij, Stefaan?

Ik: Ik ben net 46 geworden, Karel.

Karel: Kijk eens aan, in de fleur
van uw leven! Straks vechten ze om u in dienst te mogen nemen.

Ik: Betwijfel ik een beetje, als
je leest dat discriminatie op de werkvloer het grootste is voor 45-plussers en
dat… 

De penningmeester tikte Karel op de schouder,
er was een foutje geslopen in de voorlopige berekening. Men had voor Duvel (blauw
bonnetje) verkeerdelijk hetzelfde tarief gevraagd als voor Grimbergen (een geel
bonnetje) waardoor er iets minder opbrengst zou zijn. Alleen Karel had ik met
een blauw bonnetje zien betalen voor zijn tweede Duvel. 

Ons gesprek was ten einde, er moest
worden herrekend of er negatieve groei was tegenover vorig jaar. 

Maar vorige week sprak Karel me weer aan in
zijn hoedanigheid van voorzitter. Deze keer was een – alweer erg geslaagde –
kalenderverkoop het alibi om een tweede Duvel te bestellen.  

Karel: Stefaan, het is weer prijs.
We gaan de oprit van ons clubhuis laten leggen volgend jaar. Er zal genoeg in
kas zijn.

Ik: Goed nieuws, Karel. We zijn
die smurrie aan onze banden moe, niet?

Karel: En gij zijt nog altijd goed
bezig, man. Heel die organisatie van vanavond. En dat ontwerp van de kalender
heeft het hem gedaan, ze zien dat dat door een vakman is gedaan. 

Ik vroeg me vertwijfeld af hoe het zetten van
datums in een bepaald lettertype de verkoop van het aantal kalenders bijna had
doen verdubbelen tegenover vorig jaar. 

Karel: Hoe is het met je nieuwe
job trouwens?

Ik: Ah, dat is ok. Ik moet nog het
een en ander leren.

Karel: Dat is de leercurve,
Stefaan, de leercurve. Heel normaal, maar houdt die toch maar zo kort mogelijk.

Ik: Zal ik doen.

Karel: En dat gij toch nog de tijd
vindt om alles voor de club zo in orde te maken… Respect, man.

Ik: Tsja, eigenlijk, Karel. Er is
nog iets…

Karel: Er is iets met wat,
Stefaan?

Ik: Enfin, de job is deeltijds.

Karel: Wat is dat nu voor onzin,
waarom willen die mensen u niet voltijds in dienst nemen?

Ik: Nee, nee, het is omgekeerd.

Karel: Het is omgekeerd?

Stefaan: Awel, ja, ik heb
eigenlijk dinges genomen.

Karel: Ge hebt dinges genomen? Wat?
Drugs?

Ik: Nee, nee, Karel, ik heb
tijdskrediet genomen.

Karel: Tijdskrediet, zegt ge…

Ik: Enfin, ja, ik wilde toch nog
wat tijd overhebben voor wat andere dingen, en de club en zo. Ik vind dit toch
wel een toffe bende, en tsja… 

Karel onderbrak me en stelde dat het morgen
weer een zware dag zou worden. Hij dropte een geel bonnetje voor zijn Duvel in
de urne, duwde zich weg van de toog en stapte kordaat de zaal uit. 

Portbou

Morgen gaan we op pad voor de laatste toerrit
van dit seizoen – een vijfdaagse trip in de uitlopers van de Pyreneeën met
aankomst in het prachtige Portbou. Als u er niet geraakt met de fiets, doe het
dan eens met de trein, het is echt te moeite waard.

En hoewel we niet echt het hooggebergte
ingaan, zal er toch weer geklommen worden. Karel zal er ons weer afrijden, in
die eerste kilometers. Want Karel heeft hard getraind en hij is goed
voorbereid. Karel doet de dingen die hij doet, meteen goed. En als hij fietst,
denkt hij aan niets anders.

Ik zit dan al te piekeren over de
hotelreservatie van die avond, en of ik de fietsreparatiekits correct heb
aangevuld, is de drank voor de eerstvolgende kienavond wel besteld? Er spookt
van alles door mijn hoofd aan het begin van zo’n rit. In plaats van gewoon te
fietsen…

Daardoor kan ik Karel niet volgen.