[toc]

“Sommigen verslijten ons voor mietjes en watjes, fasco’s en nazi’s, professionele amokmakers, straatvechters, beroepsbetogers… Ze hebben gelijk.” – Jeroen De Gussem, NSV-voorzitter Gent, 2002

Het zijn momenteel gouden tijden voor de NSV!. De club is nu erkend in de drie grootste studentensteden van Vlaanderen (Antwerpen, Gent en Leuven) en dat moest worden gevierd. Het eerste grote evenement op de NSV!-agenda loog er alvast niet om: op het Europees colloquium dat de club vorige week in Gent organiseerde, waren de sprekers alles behalve onbesproken.

Eén van deze sprekers was Nick Griffin, de leider van de Britse British National Party (BNP). Griffin haalde onlangs nog de pers toen hij verklaarde dat men de boten waarmee illegalen regelmatig aanspoelen in Europa, beter tot zinken zou brengen. Zijn partij BNP is evenmin een doordeweekse partij. Zo begon Combat 18, de terroristische blood-and-honourvleugel, haar terroristische discours als beveiligingsdienst van de BNP.

Andere sprekers waren onder anderen Frank Vanhecke van het Vlaams Belang, Bruno Gollnisch van het extreemrechtse Front National (FN) in Frankrijk en Andreas Mölzer van de Freiheitliche Partei Österreich (FPÖ) in Oostenrijk.

Donderdag houdt de NSV! zijn jaarlijkse betoging, die elk jaar alternerend doorgaat in Antwerpen, Gent en Leuven. Ook de bezoekers van dit evenement zijn niet bepaald koorknaapjes. Zoals elk jaar mobiliseert de NSV! actief voor haar betoging op nazistische websites als Stormfront. Daarnaast werd naar aloude gewoonte op de fora van Blood & Honour opgeroepen om mee te gaan betogen. Dat maakt dat ook dit jaar neonazi’s zullen meemarcheren op de jaarlijkse NSV!-betoging.

Toch slaagt de NSV! erin om naar buiten toe over te komen als een veeleer gematigde beweging. Het feit dat de club er na jaren in geslaagd is om erkend te worden in Leuven en  Gent doet vermoeden dat een groot aantal studenten de NSV! niet meer als gevaarlijk beschouwt. Of hoe schijn kan bedriegen …

Geschiedenis

De NSV! ontstond in 1976 als een afsplitsing van het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV), een andere rechtse studentenclub die momenteel nog steeds actief is. De splitsing kwam er nadat een groep rond de 21-jarige student Edwin Truyens omwille van ideologische redenen het gebruik van de naam KVHV ontzegd werd. Daarop richtte Truyens samen met enkele andere studenten de NSV op. Later zou Truyens mee aan de wieg staan van het Vlaams Belang, een partij die hij wat later weer verliet omdat ze naar zijn mening niet conservatief genoeg zou zijn.

De NSV! surfte bij haar start mee op de golf van de ‘nieuw rechtse’ bewegingen die in de jaren tachtig opgang maakten. Deze beweging probeerde oude, doorgaans fascistische, ideeën opnieuw gangbaar te maken en een nieuw allure te geven.

In 1984 werd de NSV in Gent uit het Politiek-Filosofisch Konvent (PFK) gezet. Volgens de meeste bronnen was dit het gevolg van de zogenaamde ‘battle of the bottles’, een ware veldslag waarbij de NSV! en linkse studenten elkaar met flessen bekogelden.

Nog in 1984 werd Hans Carpels verkozen tot de nieuwe praeses van de NSV!. Onder zijn leiding ging de NSV! zich meer focussen op het ontwikkelen van ideologie en propaganda voeren. In de daaropvolgende jaren bleef de slagkracht van de NSV! vrij beperkt, in een aantal steden waren er niet genoeg leden om de afdelingen in leven te houden. In Gent kwam het in de jaren negentig tot een splitsing van de lokale NSV-afdeling. De afgesplitsten verzamelden onder de naam Vlaamse Jongeren Gent, een vereniging die ronduit neonazistisch te noemen was.

De NSV kampte toch nog met moeilijkheden tot in 2000. Daarna kende de vereniging een gestage heropleving. Zo werd NSV-Hasselt opgericht en werden de afdelingen in Mechelen en West-Vlaanderen (Westland) heropgericht. Met haar recente erkenning in Leuven en Gent lijkt de NSV! terug in haar oude glorie hersteld te zijn.

Symboliek

De symbolen, tekens en namen die de NSV hanteert, hebben vaak een ‘onzuivere’ oorsprong. Hoewel de club beweert dat elke overeenkomst met fascistische symbolen op toeval berust, kan je niet negeren dat er nogal wat overeenkomsten met racistische of ronduit nazistische symbolen zijn. 

Zo was de naam van het NSV-clubblad lange tijd ‘Signaal’. Uiteraard puur toevallig was ‘Signaal’ ook de naam  van een nazi-propagandablad tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De clubkleuren van de NSV zijn zwart, wit en rood. De officiële versie luidt dat dit een combinatie is van het zwart uit de zwart-gele Vlaamse vlag en de stadskleuren van de steden Leuven en Antwerpen (rood en wit). Uiteraard geheel toevallig zijn zwart, wit en rood ook de kleuren die de Duitse Reichsvlag sierden. Deze vlag was het symbool van het Duitse Keizerrijk en van Nazi-Duitsland. Nog steeds maken neonazi’s over de hele wereld gebruik van deze vlag, die vaak in de plaats van de verboden hakenkruisvlag wordt gebruikt.

Deze ‘toevalligheden’ zetten zich ook voort in de tekens die de NSV gebruikt: een Keltisch kruis in publicaties en als wandversiering op haar bijeenkomsten. Hetzelfde Keltische kruis is ook het symbool bij uitstek voor de ‘white power- beweging’ en voor de extremistische Stormfront-website. Nog zo’n teken is de Tyr-rune die in het NSV-wapenschild voorkomt. Volgens de NSV! staat deze rune symbool voor trouw. Het teken werd echter ook als kenteken van de Reichsführerschulen in Nazi-Duitsland gebruikt. Dat het symbool hierdoor een beladen betekenis gekregen heeft, kan de NSV! duidelijk niet veel schelen. 

Ideologisch

Ideologisch beroept de NSV! zich op bewegingen die tijdens het interbellum werden opgericht. De belangrijkste inspiratiebron is het fascistische Verdinaso. Onder leiding van Joris van Severen streefde deze organisatie tot aan de Tweede Wereldoorlog naar een solidaristische samenleving. Van Severen werd nog voor de oorlog goed en wel begonnen was, gefusilleerd in een Franse gevangenis, waardoor hij zelf nooit tot collaboratie overging. Zijn beweging deed dit echter wel. Op zich hoeft dit niet te verwonderen, aangezien er tussen het Verdinaso en de nazipartij (NSDAP) al nauwe banden bestonden voor de oorlog. Voor het NSV! is het feit dat Van Severen zelf nooit tot collaboratie overging genoeg om te beweren dat hij ‘zuiver’ genoeg was om als ideologisch voorbeeld te gebruiken.

Dat solidarisme is de leer die beweert de sociale consequenties van het marxisme en kapitalisme af te wijzen, en zichzelf profileert als middenweg tussen deze twee uitersten. Concreet combineert deze ideologie een sterk nationalistische visie met een economisch discours dat bij het socialisme aanleunt. Dit ‘socialisme’ wijst echter de klassenstrijd af, maar pleit voor een klassenverzoening. Er moet een vorm van solidariteit zijn tussen de de sterken en de zwakken in de samenleving, tussen werkgevers en arbeiders. Een soort ‘elite’ moet het voortouw nemen in de solidaristische samenleving.

Vandaag de dag vertaalt zich die visie vooral in een verzet tegen de mondialisering en tegen het ‘Amerikaanse imperialisme’. Alternatief is een ‘derde weg’ tussen kapitalisme en socialisme, een soort corporatistische samenleving, een spontane, organische samenwerking tussen verschillende bevolkingsgroepen, tussen werkgevers en werknemers. Ook liberale en individualistische visies worden gehekeld. Binnen het solidarisme is het individu immers ondergeschikt aan het volk. Dat volk moet tenslotte een soort levend lichaam zijn, waaruit de vreemde ziektekiemen (lees de migranten) geweerd moeten worden. 

Straatgeweld

Straatgeweld moet je bij de NSV letterlijk nemen. NSV’ers zijn in het verleden zowel in groep als individueel betrokken geweest bij een reeks gewelddaden. Van 1979 tot 1983 was er een nauwe band tussen de Vlaamse Militantenorde (VMO) en de NSV. Samen waren ze verantwoordelijk voor een aantal raids en brandstichtingen op Franstalige scholen, ‘linkse’ jeugdhuizen, Franstalige misvieringen en een café in Sint-Niklaas. Daarbij vielen verschillende gewonden.

Toen VMO in 1983 als privémilitie buiten de wet werd gesteld, gingen enkele ex-VMO’ers – die ook lid waren van de NSV – over tot individuele acties. NSV’er Luc Onbekent stak in 1984 zonder aanleiding een man neer, vanwege zijn Marokkaanse achtergrond. Het slachtoffer kreeg drie messteken in de keel, wonder boven wonder overleefde hij deze aanslag. De dader werd snel gevat, op zijn proces gaf hij de reden voor deze aanslag: “Een Marokkaan hoort hier niet thuis. Ieder volk hoort in zijn eigen land.” Enkele maanden later, in juli 1985, werd hij reeds vrijgelaten wegens goed gedrag. In september 1985 was hij alweer op oorlogspad: de brandstichting van een progressieve boekhandel. Prompt richtte Philip Dewinter een steunfonds op voor ‘politiek gevangene’ Luc Onbekent.

Ook NSV’er Rob ‘klop’ Verreycken dankt zijn bijnaam niet aan de slagen die hij recent aan zijn vrouw toebracht. In zijn studententijd sloeg hij PVDA’er Kris Merckx bijna naar het walhalla en leidde hij een charge op studenten in Gent waarbij drie gewonden vielen. Hij verscheen meermaals voor de rechtbank voor gelijkaardige feiten.

VB’er Philip Dewinter was evenmin een lieverdje in zijn studententijd, die hij als NSV’er doorbracht. Hij leidde in 1986 een groep van 45 NSV’ers die gewapend met boksbeugels en matrakken gingen flyeren aan de VUB. Na wat verbale agressie ging de groep over tot een raid op de universiteit waarbij twee gewonden vielen.

Vanaf 1985 kwamen de vaste partners in crime van de NSV vooral uit NJSV en Voorpost-kringen. Verschillende linkse studenten werden in elkaar gemept, de alternatieve boekenbeurs ‘Het Andere Boek’ werd bestormd, een les aan de UGent kreeg een raid te verwerken en een aantal NSV- betogingen eindigden met straatgeweld. 

NSV en co

De lijst met organisaties waarmee het NSV! nauwe banden onderhoudt, is gigantisch. Binnen de Vlaams-nationalistische beweging is het niet abnormaal dat militanten lid zijn van verschillende verenigingen. Zonder deze ‘kruisbestuiving’ zouden vele van deze organisaties nauwelijks leden tellen, omdat ze allemaal binnen dezelfde beperkte vijver van Vlaams-radicalen vissen. Dat NSV’ers opduiken op bijeenkomsten van verschillende organisaties is op zich dus niet abnormaal. Enkele van deze verenigingen zijn het vermelden zeker waard.

In Mechelen dook in de jaren negentig een afdeling van ‘Vlaamse Jongeren’ op. De bedoeling was “keet te schoppen in het brave, saaie, kleinburgerlijke Mechelen”. De Vlaamse Jongeren Mechelen (VJM) organiseerden samen met de NSV enkele cantussen. De VJM was een actiegroep die in de schaduw van het Vlaams Blok opereerde. Hun ‘actieleider’, Jürgen Cauwenberg, was tevens bestuurslid van de Vlaams Blok Jongeren (VBJ) en gewestleider van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ). De leden van de VJM moesten voornamelijk in het skinheadmilieu gezocht worden. De VJM  had verder enkele radicale standpunten die je niet meteen zou verwachten van een extreemrechtse beweging. Zo was de organisatie tegen de NAVO en nam ze ‘ecologische’ standpunten in.

Naast de VJM waren er tot twee jaar geleden nog een hele reeks gelijkaardige groepjes aanwezig in Vlaanderen. Jongeren-actief, de Vlaamse Jongeren Westland, Euro-Rus en Groen-rechts waren enkele van de organisaties die een ecologische en antikapitalistische wereldvisie combineerden met extreemrechtse ideeën. In 2008 fuseerden al deze splintergroepjes tot één koepelorganisatie, het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA). Naast enkele oudgedienden in de Vlaamse beweging bestaat deze organisatie vooral uit jongeren. Onder deze jongeren zijn heel wat NSV’ers, onder wie Thierry Vanroy (praeses NSV!-Hasselt) en Ruben Rosiers (praeses NSV!-Mechelen). Toen een reportageploeg van het VRT-programma ‘Koppen’ eerder dit jaar op bezoek ging op een congres van het N-SA, moest de cameraploeg regelmatig naar buiten omdat niet alles gefilmd mocht worden. De beelden waarmee ze terugkeerden, waren spectaculair, maar niet om van een neonazi-bijeenkomst te kunnen spreken. Later werd duidelijk dat de Koppen-ploeg een rad voor de ogen was gedraaid. Een ploeg van de Nederlandse televisie was tijdens het hele congres undercover aanwezig geweest. Zo kon ze filmen dat vanzodra de Koppen-ploeg de zaal verliet het aanwezige publiek de Hitler-groet bracht. Van de ‘brave’ nationalistische organisatie die het N-SA beweert te zijn, bleef plots niet veel meer over.  

Nog zulke aan het NSV! gerelateerde beweging is het NJSV. Deze beweging richt zich vooral tot middelbare scholieren. Ze werd in 1978 door Philip Dewinter en enkele anderen opgericht onder de naam Vlaamse Scholieren Actie Groep (VSAG). In 1981 sloot ze een samenwerkingsverbond met het NSV!, waarop ze haar naam veranderde naar NJSV. Vele NSV’ers stroomden via het NJSV door naar het NSV! Op flyers van deze beweging kon je steevast ‘foute’ symbolen terugvinden, zoals het Keltische kruis. Het NJSV werd verschillende malen heropgericht. Sinds 2002 is er een nieuwe kern in de regio Antwerpen, in Leuven en in Brussel.

Een andere vereniging waar veel NSV’ers lid van zijn, is Voorpost. Deze actiegroep pleit voor een vereniging van Vlaanderen met Nederland en Zuid-Afrika. Voorpost is steevast aanwezig als ordedienst (indien nodig ook knokploeg) bij NSV!-activiteiten. De band tussen beide is zo intensief dat publicaties regelmatig ‘Voorpost-NSV’ vermelden. In ons land houden voorposters zich vooral bezig met acties tegen drugs, het koningshuis en tegen immigratie. Samen met het NJSV trokken NSV’ers en Voorposters in 2005 naar de opera er om er de voorstelling van ‘De stomme van Portici’ gewelddadig te verstoren. ‘Actieleider’ Luc Vermeulen is als het op geweld aankomt, niet aan zijn proefstuk toe. Hij was jarenlang actief lid van de inmiddels verboden VMO-knokploeg, die als privémilitie buiten de wet werd gesteld na een hele reeks gewelddaden en raids.

Eén van de oprichters van het Vlaams Blok, Edwin Truyens, was de jongeman die eerder het NSV oprichtte. “Het NSV vormde de eerste Vlaams Blok-studiedienst”, verklaarde Truyens later in een interview. De lijst met ex-NSV’ers in het VB is dan ook eindeloos: Philip Dewinter, Frank Vanhecke, Joris Van Hauthem, Bart Laeremans, Karim Van Overmeire, Jurgen Ceder, Marijke Dillen, Pieter Huybrechts, Bruno Valkeniers, Koenraad Dillen, Nele Jansegers, Jan Penris, Wim Van Dijck en Rob Verreycken. De meesten zijn nog steeds actief als steunend lid van de NSV!. In 2007 deed VB-voorzitter Bruno Valkeniers een opmerkelijke uitspraak over zijn studententijd bij de NSV: “Ach, je bent jong en je wilt wat. Dan zoek je de weg van de radicaliteit. Ik schaam me niet voor dat occasionele straatgeweld”.

Een groepje dat speciaal werd opgericht om straatgeweld te plegen, is de Autonome Kameraden (AK). Dit gemaskerde groepje vormt het ‘zwarte blok’ van extreemrechts in Vlaanderen. Geïnspireerd op de Freie Kameradschaften in Duitsland, loopt ook deze groep rond met gekaapte linkse symbolen en in een zwarte tenue, waarvoor inspiratie gezocht werd bij het anarchistische black bloc. De AK maakt er zijn handelsmerk van om linkse actiemethodes te kopiëren. Hoewel dit groepje niet erg groot is en regelmatig wisselt van bezetting is het de moeite waard hen te vermelden. Onder deze gemaskerden bevinden zich immers tal van NSV’ers. Zo werd de praeses van de NSV!-Mechelen herkend op een foto toen hij met de AK in oktober 2009 een bijeenkomst bestormde van de Actief Linkse Studenten. Formeel heeft AK niets met de NSV! te maken. Toch kondigde de organisatie steevast een aantal NSV!-activiteiten op haar website aan. In het Vlaams-Nationalistisch wereldje is het een publiek geheim dat de AK bestaat uit NSV’ers die af en toe geweld willen gebruiken zonder hun studentenclub in diskrediet te brengen.

Door het straatgeweld te plegen onder de vlag van de AK probeert de NSV! zijn imago naar de buitenwereld te verbeteren. De recente erkenning van de club toont aan dat dit ook daadwerkelijk gelukt is. Een oude ‘Vlaamsche volkswijsheid’ luidt dat een vos wel zijn haren verliest, maar niet zijn streken.