Allemaal hetzelfde. Ze
willen niet werken, geen één. En maar poen scheppen doen ze. Profiteren van
ons hardwerkende, propere mensen. Het is een grote schande.

Maar wacht eens. Hoeveel
is dat leefloon nu precies? 817,36 euro per maand voor een alleenstaande
zegt u? Hm. Een mens moet wel héél creatief zijn om daarmee te kunnen
profiteren. Zeker als je weet dat het huren van een appartementje al vlug 600
euro kost en tien vuilniszakken voor restafval (die gele) 17 euro. Zelfs afval
maken is een luxe aan het worden. 

Dus pleit ik bij dezen voor wat meer zachtheid. Laat ons alsjeblieft elkaar het licht in de ogen
gunnen, en een centje hier en daar. De meeste mensen die leven van het leefloon
doen dit heus niet voor hun plezier. Het is geen keuze. Het is zeker geen luxeleven. Er
is geen enkel kind dat er van droomt om later van het leefloon te (over)leven.
 

Verantwoordelijkheid

En toch is het een
gedachte die gauw gedacht is. Zou het toch niet zijn omdat ze niet hard genoeg
zoeken naar een job? Kunnen ze niet nog harder proberen? Meer doen? Want we zijn
er tegenwoordig van overtuigd dat alles
maakbaar is, als je het maar hard genoeg wilt. Met als gevolg dat als je niet
slaagt in iets, van een relatie tot een sollicitatiegesprek, dat alleen maar je
eigen fout en verantwoordelijkheid kan zijn.  

Ik heb het me ook al vaak
afgevraagd, of ik wel genoeg doe. Want ik ben ook onlangs het leefloon gaan
aanvragen. Mijn wachtuitkering is immers stopgezet en ik ben nog steeds op zoek
naar werk. Voorlopig zonder resultaat. En dat doet veel met mij. Ik heb immers een
universitair diploma, en is leefloon niet alleen voor de armste mensen en – uiteraard – de profiteurs? Val ik daar nu ook onder? Er komt toch wel schaamte
bij kijken en het is zeker iets dat ik nooit verwacht had. Leefloon voelt ook nog anders
dan een wacht- of werkloosheidsuitkering, want die verdien je. Leefloon is een allerlaatste vangnet.  

In de laatste maanden
waarin ik recht had op een wachtuitkering ging ik ervan uit dat ik wel werk zou hebben gevonden voor die stopgezet ging worden. Kan toch niet anders? Maar nee.
En het heeft een maand geduurd nadat mijn uitkering was stopgezet tot ik naar
het OCMW ben gestapt, dankzij een duwtje van mijn mama. Want mijn ouders kunnen
mij niet blijven onderhouden, en ik heb er tenslotte recht op, zegt ze. En ze
heeft gelijk.

Maakbaarheid

Het uitstel had ongetwijfeld te maken met de werkelijkheid niet
onder ogen te willen zien, en ook met wat verdriet en schaamte. Het deed dan ook
ongelooflijk deugd dat de jonge vrouw aan het onthaal van het OCMW en de
maatschappelijk werksters die ik ondertussen heb ontmoet, heel vriendelijk en
menselijk waren.

Wat een opluchting. Wat een verrassing. Want ik verwachtte me
aan verbaasde en zelfs veroordelende blikken. Iets à la “Wat komt iemand met
een masterdiploma hier doen? Die heeft waarschijnlijk alleen
nog maar voor haar “droomjob” gesolliciteerd en lang niet genoeg moeite gedaan
om een job te vinden!”

In plaats daarvan kreeg ik heel veel begrip, kon ik
mijn verhaal doen zonder veroordeeld te worden en werd er zelfs oprecht met mij
meegeleefd. Ze begrijpen als maatschappelijk werkers dat we in het leven niet
alles in handen hebben, dat de jobs niet voor het rapen liggen en dat we
proberen. Ik heb familieleden en kennissen die dat veel minder vatten. Die
maakbaarheid weer. 

Inspanningen

Dus kijk, dit is een
ervaring die nederig maakt. Die uitnodigt om niet onmiddellijk een ander te
veroordelen. Om niet zo snel te denken dat een ander niet genoeg doet, want het
anders wel zo goed zou hebben als jij. Het is heel gemakkelijk om te denken dat
je alles wat je bereikt in het leven – vooral als dat heel wat is – enkel aan
jezelf en je eigen inspanningen te danken hebt. Maar nee. Nee nee nee. Geluk
moet je ook hebben en véél steun van mensen om je heen.  

Ik ben dan ook dankbaar voor
vriendelijkheid en begrip op onverwachte plaatsen. En voor mensen die me niet
vragen hoe het komt dat ik nog geen werk heb gevonden, maar me liefdevol zeggen
dat ik genoeg ben en genoeg doe. Ik hoop dat ik ook meer en meer zo iemand voor
anderen mag worden.