Vrede in het Israëlisch-Palestijns conflict, het lijkt een moeilijk te bereiken ideaal. De geheime onderhandelingen in Amman, die op hun beurt dan weer een poging waren om de gesprekken van 2010 nieuw leven in te blazen, lijken sinds eind januari tot een complete stilstand te zijn gekomen. Dat wat er momenteel op de tafel ligt, is voldoende voor de Israëlische onderhandelaars als basis van verdere gesprekken, maar hoogst problematisch voor de Palestijnse autoriteit.
Wel, dat is toch hoe het officieel wordt voorgesteld, maar het lijkt er vooral op dat beide partijen aan de onderhandelingstafel verstrikt zijn in hun eigen interne politieke strijd. Aan Palestijnse zijde zijn de relaties tussen Fatah en Hamas sinds de electorale winst van Hamas in 2006 en de controle over de Gazastrook na de korte burgeroorlog van 2007, nog steeds niet hersteld. De weg naar normalisering tussen beide facties lijkt ingeslagen te zijn na de akkoorden van Cairo in april 2011 en Doha in februari dit jaar, maar spanningen in de praktijk geven tegengestelde signalen. Er is nog steeds geen sprake van de aangekondigde regering van nationale eenheid en aanhangers van Hamas en Fatah worden respectievelijk in de Westbank en in de Gazastrook gearresteerd.
Ook in Israël woedt de politieke strijd in alle hevigheid, zeker nadat Netanyahu eerder deze week vervroegde verkiezingen aangekondigd heeft. Israëliërs zullen zo een jaar eerder, waarschijnlijk begin september, naar de stembus trekken om de nieuwe leden van de Knesset en een nieuwe regering te kiezen. Deze zet wordt door politieke analisten als strategisch bestempeld. Kadima, de centrumpartij die tijdens de verkiezingen van 2009 één zetel meer behaalde dan Likud, de partij van de huidige eerste minister Benjamin Netanyahu, verkeert in een interne crisis nadat haar voormalige voorzitter Tzipi Livni na haar verlies over het partijleiderschap dat naar Shaul Mofaz is gegaan, Kadima heeft verlaten. Daarnaast ziet het ernaar uit dat de broze regeringscoalitie de volgende budgetaire onderhandelingen met moeite zou overleven, net zoals mogelijke toegevingen in vredesonderhandelingen zelfdestructief zouden zijn. Tot slot kan Netanyahu, die op dit moment comfortabel voorligt in de peilingen, bij zijn herverkiezing, de resultaten van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in december afwachten en eventueel mee beïnvloeden, om daarna in samenspraak met de nieuwe president een coherente Midden-Oosten politiek op te stellen. Maar het tij kan snel keren in de Israëlische politiek. De recent geuite kritiek van het voormalige hoofd van de interne geheime dienst, Shin Bet, Yuval Diskin, op het op Iran gefocuste veiligheidsbeleid van de huidige regering blijft waarschijnlijk niet zonder gevolgen. Het politieke steekspel lijkt nog maar juist begonnen te zijn. Het ziet ernaar uit dat het vredesproces op zijn best nog even zal moeten wachten.

Zoals reeds blijkt uit de uitgebreide verslaggeving in de media over de uitspraken van Yuval Diskin, zal voor de verandering het voornaamste onderwerp van politieke contestatie de interne veiligheid zijn en hoe de verschillende partijen deze willen garanderen. De heersende politieke klasse wil dan ook dat het hierover gaat. Het alternatief is een discussie over de Palestijnse kwestie en de huidige socio-economische problematiek, onderwerpen waarover moeilijk een consensus te bereiken is en die hevige reacties uitlokken. Al zijn de problemen waarmee zowel Israëliërs als Palestijnen dagelijks worden, niet pakweg het kernprogramma van Iran maar veeleer sociale rechtvaardigheid en de huidige economische crisis. Maar dergelijke problematieken worden amper in de media bediscussieerd.
Daarbij komt nog dat er vandaag de dag een situatie is ontstaan waarbij het lot van zowel de Palestijnen als van de Israëliërs onlosmakelijk met elkaar verbonden is en een duurzame verbetering van het dagelijkse leven bijgevolg in samenspraak zal moeten gebeuren. Maar wederom, interactie vindt vandaag slechts plaats in de marges. De meeste Palestijnen komen enkel in contact met militairen en Joodse kolonisten, terwijl de meeste Israëliërs geen aandacht besteden aan wat er aan de andere kant van de muur gebeurt, zolang er maar geen bommen afgaan in de bus.  

Maar er gaan ook stemmen op om een eenzijdige berichtgeving te doorbreken. Een initiatief dat zo werd opgericht in 2004 is ‘All for Peace Radio’, ‘Radio kol esh-shaloom’ of ‘Radio kul es-salaam’, in respectievelijk het Hebreeuws en het Arabisch, een niet op winst gericht Israëlisch-Palestijnse samenwerking. Tot zover is het de enige bestaande radio die ontstaan is uit een samenwerking tussen Israëlische en Palestijnse burgers, meer specifiek het resultaat van de coöperatie tussen de Israëlische organisatie ‘The Jewish-Arab Centre for Peace’ en de Palestijnse uitgeverij ‘Biladi’. ‘All for Peace Radio’ beschrijft als haar doel het verspreiden van een boodschap van vrede en het promoten van wederzijds begrip. Door de visies van zowel Israëliërs als Palestijnen samen te brengen probeert de organisatie een gedeeld kader te creëren van waaruit samenwerking kan ontstaan. Zo wordt via de radio een platform geboden niet enkel voor Palestijnen en Israëliërs, maar ook voor verschillende organisaties uit het maatschappelijk middenveld als onder andere ‘One Voice’, ‘Combattants for Peace’, ‘Grassroots Jerusalem’ en uiteenlopende politieke visies. De methode die hiervoor wordt gebruikt zijn frequente radio-uitzendingen in verschillende talen zoals het Hebreeuws, het Palestijns, en in minder mate ook in het Russisch en het Engels. Deze uitzendingen worden verspreid door radiogolven maar ook via podcasts op het internet.

Een belangrijke struikelblok voor het blijven bestaan van initiatieven als ‘All for Peace Radio’ is de tolerantie en/of steun die uitgaat van de heersende politieke macht. Dit is op dit moment problematisch in het geval van ‘All for Peace Radio’. Op 17 november 2011 verplichtte het Israëlische ministerie van communicatie de radio te stoppen met haar uitzendingen voor Israëlische burgers (wel kan ze blijven uitzenden via podcasts op het internet en kunnen uitzendingen blijven doorgaan in het gebied dat onder controle van de Palestijnse autoriteit valt). De officiële legale reden is dat ‘All for Peace Radio’ geen licentie heeft bij de Israëlische staat. Hiertegenover kan ingebracht worden dat deze licentie echter correct verkregen is van de Palestijnse autoriteit. Er wordt dan ook uitgezonden vanuit Ramallah en dus niet vanuit Israël. Daarnaast zijn er pogingen ondernomen een dergelijke licentie te verkrijgen binnen Israël zelf, maar wegens ‘veiligheidsredenen’ is dit hoogst problematisch.
Aangezien ‘All for Peace Radio’ reeds sinds 2004 bestaat en zelfs zonder Israëlische licentie gedoogd werd door de officiële instanties in zijn gebruik van Israëlische radiofrequenties, lijkt het vreemd dat de censurering nu gebeurt. Mossi Raz, de co-directeur van de media-organisatie, geeft de volgende verklaringen hiervoor. ‘All for Peace Radio’ zag zijn aantal luisteraars en bijgevolg ook zijn invloed de laatste maanden sterk stijgen. Aangezien de radio geassocieerd wordt met Israëls politiek links, zo is Mossi Raz een voormalig ‘member of Knesset’ van de linkse Meretz-partij, en zich sterk kritisch uitlaat over bepaalde aspecten van het beleid zoals de nederzettingenpolitiek op de  Westelijke Jordaanoever, zagen sommige politieke figuren het toegenomen succes als een bedreiging. Een andere reden is economisch. Zo’n 64 % van de inkomsten haalde ‘All for Peace Radio’ in 2011 uit reclame. Dit hoog cijfer gaat ten koste van de reclame-inkomsten van andere media-instellingen. Invloedrijke mediabazen hebben hier volgens Mossi Raz op gereageerd door de regerende Likud partij te vragen maatregelen te nemen. Het gevolg is welbekend.

Maar als tegenreactie heeft ‘All for Peace Radio’ een klacht ingediend bij het Israëlisch hooggerechtshof. Hoewel slechts twee procent van de klachten een positieve uitkomst kennen, wordt de hoop niet opgegeven en wordt er uitgekeken naar de definitieve uitspraak in juni. Maar de strijd om financieel te overleven is niet vanzelfsprekend. De gerechtskosten vallen niet te onderschatten en een aanzienlijk deel van de inkomsten ging verloren mits adverteerders geen interesse vertonen in een radio die in Israël enkel via het internet kan uitzenden. Dit alles leidde ertoe dat de meerderheid van de journalisten en vaste medewerkers niet langer betaald kunnen worden.
Aan de andere kant zijn er ook positieve kanttekeningen te maken. Het huidige proces heeft ervoor gezorgd dat ‘All for Peace’ wordt gezien als onafhankelijk van de heersende machtsstructuren. Zo kreeg de organisatie meer geloofwaardigheid als platform voor vrijheid van expressie en opinie. Een toenemend aantal luisteraars maakt bijgevolg gebruik van de online streaming van de programma’s op de website van de radio. Tot slot zijn verschillende gemotiveerde vrijwilligers bereid hun medewerking te verlenen aan het succesvol blijven voortbestaan van ‘All for Peace’. Maar wat de toekomst in juni zal brengen is voorlopig nog een groot vraagteken.