Concept voor een happening.

Opzet:
Happening in een afgebakende plaats in de publieke ruimte die ter gelegenheid “Het Nationaal Toneel” wordt gedoopt. 

Karakters:

• het volk (één of meerdere personen)
• politieke partijen, de kerk, multinationals, een bankier,… (de karakters zijn herkenbaar door een duidelijk symbool)

Uitvoering:
Het volk is bleek, naakt, anoniem, mak en zwijgt. Hoewel er fysieke verschillen zijn, vertoont het toch sporen van uiterlijke uniformiteit. Elk individu is op zichzelf, onderlinge communicatie is het vreemd, al voltrekken ze samen een ritueel.

Actrices en acteurs die een andere rol dan het volk vertolken, dragen een voorbinddildo. Zij zijn gedepersonaliseerd, op een manier die doet denken aan dominanten uit de BDSM-scene. Ze produceren geen woorden maar enkel luide, onzinnige klankenreeksen en dierlijke geluiden.

Dialoog beperkt zich tot de klanken geuit door de laatsten.

Op de scène bevindt zich centraal enkel een kist. De kist lijkt op een stembus, maar heeft ook wat weg van een doodskist.

De uitvoering is expliciet en fysiek. Het geacteerde misbruik dient dan ook ‘echt’ maar veilig te zijn. (De klappen, het spugen, etc… .)

Gans de uitvoering zou maximaal niet meer dan een vijftiental minuten mogen duren.

Scenario:
Het volk voltrekt haar ritueel en betreedt één na één, als in een wachtrij, de scène met een opgeplooid vel papier in de hand. Het begeeft zich naar de kist.

De eerste van het volk opent de kist. Het volk dat aan de kist toekomt aanschouwt een moment wat er in de kist ligt en deponeert demonstratief het gevouwen vel papier in de kist (het kan een stembiljet zijn, maar evengoed een laatste wens of gedachte voor een overledene).

Het volk stelt zich zwijgend rond de kist tot de laatste ‘wens’ in de kist wordt gedeponeerd. Vervolgens neemt het volk uit de kist ketenen en wordt de kist gesloten.

Het volk stelt zich op één lijn halverwege de scène tegenover het publiek en boeit zichzelf met de ketenen uit de kist. Als gans het volk geboeid is, steekt het de armen met een triomfantelijk gebaar in de lucht en bevriest in deze positie.

De politieke partijen, kerk, etc… betreden de scène als het volk geboeid is. Het is een luidruchtig, wild gesticulerend gezelschap dat elkaar wil overstemmen. Zij trachten elkaar op te vrijen. Het is duidelijk dat ze zich niet verstaanbaar kunnen maken voor elkaar.

Het geketende volk, dat halverwege de scène, nog steeds met het overwinningsgebaar, op een lijn staat, wordt opgemerkt, gesard en op de knieën gedwongen. De kist wordt door één van het luidruchtige gezelschap met misbaar ter zijde gestampt.

De politieke partijen, kerk, etc… enculeren het volk, misbruiken het gewelddadig en extensief. Tijdens de orgie van verkrachting en geweld klinken hier en daar een gil of angstkreet uit het volk dat zich echter niet noemenswaardig verweert – hoogstens zie je een schichtig, kortstondig afweergebaar – en zich feitelijk onderwerpt aan het misbruik.

De politieke partijen, kerk, etc… waaieren na de orgie onder dierlijk hoongelach uit en verlaten de scène. Het misbruikte volk wordt achtergelaten, zonder er verder acht op te slaan.

Er heerst stilte. Toevallig vormen de achtergebleven lichamen van het volk die op de scène liggen een figuur waarin men een vraagteken kan herkennen.

Einde.

Voorbeeld van radicaal kunstactivisme:
Oorlog – Radicaal, Russisch kunstactivisme (DWM)

(A)nti-copyright