Ali in het land van melk en honing

Ze waren heel lief voor elkaar, het jonge stel aan de overkant van het gangpad in de trein. Toen de conducteur voorbijkwam , vroegen ze in moeizaam Engels of ze hun reis halfweg mochten onderbreken. De treinbegeleider deed zijn best om hen in zijn beste schoolengels een antwoord te geven. Ze verstonden hem duidelijk niet, maar bedankten hem toch beleefd. Ik bood mijn diensten aan om hen verder te helpen. Zo kreeg ik hun verhaal te horen. Hoe ze destijds uit Palestina gevlucht waren voor het geweld. Naar Syrië, waar ze van de regen in de drop terechtkwamen toen daar de burgeroorlog uitbrak. Hoe zij ondanks alles niet geradicaliseerd waren en ondubbelzinnig afstand namen van de wreedheid en het radicalisme van IS. Volgens hen geen ware Islam. En hoe ze dan opnieuw gevlucht waren. Naar Vlaanderen, waar een oudere broer van Ali al eerder naartoe gevlucht was. Ze hadden net hun 5 jarige verblijfsvergunning gekregen. En nu waren ze op weg met de trein om Ali’s broer een verrassingsbezoek te brengen in het dorpje in de buurt van Antwerpen waar hij woonde. Ik vroeg hen naar hun plannen. Ze wilden eerst zo snel mogelijk Nederlands leren, een woning zoeken, werk vinden en als het kon weer gaan studeren. Ik waarschuwde hen dat een woonst vinden allicht niet van een leien dakje zou lopen. Omdat er behoorlijk wat racisme was in ons land. En dat met hun uiterlijk, hun namen en Sule’s hoofddoek wel eens heel wat deuren voor hen zouden kunnen dichtgaan. Maar ze lieten zich niet ontmoedigen. Ze zagen de toekomst hoopvol tegemoet. We wisselden E-mailadressen uit en toen ik uitstapte, zwaaiden ze me nog na. Twee blije mensen, op de drempel van een nieuw leven.

‘s Anderendaags kreeg ik een mail van Ali. In het dorpje nabij Antwerpen had Ali aan een dame de weg gevraagd naar de straat waar zijn broer woonde. Toen die vrouw de hoofddoek van Sule in de gaten kreeg, was ze dichtgeklapt en had ze de politie gebeld. Die Ali en Sule niet bepaald zachtzinnig het hemd van het lijf gevraagd had. Geschrokken en gefrustreerd waren Ali en Sule dan maar zo snel mogelijk teruggekeerd naar de relatieve veiligheid van het asielcentrum. Waar er tenminste vriendelijke Vlamingen waren.

Ik kleurde rood van schaamte toen ik die mail las. Beschaamd omwille van het wantrouwige en benepen gedrag van mijn landgenoten. Ik stuurde een mail terug om mij te verontschuldigen in hun naam. Ik kreeg geen mail terug. Daarom nam ik me voor om hen te gaan opzoeken in het asielcentrum.

Tot nog toe ben ik echter te laf geweest om echt naar het asielcentrum te gaan.        Want wat moet ik hen zeggen?

Dat de melk verzuurd is en de honing verdroogd? Of dat de ‘inboorlingen’ bang zijn dat er niet genoeg melk of honing zal overblijven voor hen? Dat de politie in dit landje van nulrisico en nultolerantie niet langer je vriend is, maar vooral weer de pakkeman? Macho bottinekes in plaats van bezonnen ordehandhavers. Waar het beleid denkt in termen van afpakken. De uitkering afpakken van leefloners en langdurig zieken die niet snel genoeg weer aan het werk zijn of van drugsverslaafden die niet subiet weer clean zijn.

                                                                                                                                                                                                         Waar de bange blanke man alle heil verwacht van pakkans en van straffen. Terug naar de repressieve cultuur van 80 jaar geleden. Terwijl we ondertussen in de bedrijfswereld en in het onderwijs weten dat positieve sturing en het geven van groeikansen veel betere resultaten opleveren dan straffen. Hoewel straffen soms nodig of onvermijdelijk kunnen zijn. Maar aanhoudende repressie, achterdocht en discriminatie veroorzaken maar al te vaak datgene waar we bang voor zijn. Radicalisering en geweld. Die we bijgevolg over onszelf afroepen.

‘Wat we zelf doen, doen we beter’ was de Vlaamse slogan destijds. Het lijkt erop dat we het vooral zelfzuchtiger doen. Mochten Jozef en Maria anno 2015 in Vlaanderen terugkomen op aarde, dan zouden ze zelfs nooit in de stal geraken. Een of andere verontruste burger zou al lang de politie verwittigd hebben, die hen zou opgepakt hebben wegens huisvredebreuk. Veel kans dat Jezus ter wereld zou moeten komen in een politiecel.

Vrolijk kerstfeest, Vlaanderen.