Uit het reisdagboek van de Balkan-trip die na Tsjechië, Slovakije en Hongarije, langs de 11 Balkanlanden ging en over Oostenrijk op 21.08.2016 in Passau eindigt. Hier de beschouwing over Tirana en Albanië.
Albanië is het land en Tirana de stad waar van alle elf Balkanlanden het liefst nog eens terug gegaan wordt. Eerst zijn er de meest “rijke” historische aanknopingspunten in een nog maar amper verwerkt verleden. De Ottomaanse overheersing, de Italiaans/Duitse bezetting en de weerstand die onderling in de clinch gegaan is, de ‘keuze’ voor het socialisme en de er/aanvaring met de Sovjetunie, de goede maar tijdelijke relaties met China en de voorzienbare colaps. De moeite om te ontkomen aan de Italiaanse maffia maar vooral de openheid voor de wereld, de wil om bij Europa te komen (zie aanvraag van 2013) en de zichtbare ontwikkeling van Tirana in haar expansieve randgemeenten en de bouwwoede in haar centrum.
De Amerikanen hebben dit al veel langer gezien dan Europa, vandaar de toetreding van Albanië tot de Nato (wat een eye-opener was), de George W. Bush-laan in Tirana is daar een uitdrukking van, alsmede de Amerikaanse hospitalen, een in Tirana en een in Pristina, Kosovo. En wie nog niet overtuigd is moet maar eens de route volgen van Tirana naar Pristina: op een volledig nieuw aangelegde superautostrade, uitgesmeerd over een ruw berglandschap zonder dat er ooit een oude weg geweest is. Doorheen één van de meest onherbergzame streken werden Albanie en Kosovo langs een autostrade met elkaar verbonden, allicht met massale Amerikaanse steun. Die hebben het alleszins al begrepen, nu Europa nog.
Het is niet zozeer Albanië dat Europa nodig heeft dan wel de Europese unie die alleen met Albanië haar volle slagkracht kan bereiken, meer nog dan met alle andere Balkanlanden. En dat is geen kwestie meer van keuzes of beslissingen, het is een weg die nu reeds uitgetekend is en waarvoor de geesten door de werkelijkheid rijp zullen gemaakt worden.
Soms is de ‘achterlijkheid’ van denken niet meer zichtbaar en het besef ervan verstikt in de onmogelijkheid of de zelfgekozen onmondigheid omdat men niet meer verder kan kijken dan z’n eigen achterhaalde visies. De Sp.a geeft daar een mooi voorbeeld van. Het onvermogen, de onwil, of de doelgerichte negatie van migratie als demografische noodwendigheid in het overleven van de steden in België door quasi-sociologen als Elchardus en hun impact op de partij is niet alleen nefast maar ook zielig. Doordat zij al door de werkelijkheid voorbijgelopen zijn de laatste decennia, willen zij de toekomst nog determineren vanuit totaal achterhaalde schema’s. Hetzelfde kan men zeggen van wie niet inziet dat de Balkan in z’n geheel, één en ondeelbaar deel zal uitmaken van de Europese unie en dat de EU de Balkan nodig heeft om tot volle sociale ontwikkeling te komen. Juist door de impact van de Ottomaanse overheersing en de ge/verbondenheid van vele Balkanlanden ermee, juist door de geïntegreerde islam in vele Balkanlanden, ook in het publieke domein. Ook door de veel grotere integratie van religie in de samenleving en de feitelijke scheiding van kerk en staat, die er meer in evenwicht is dan in de westerse landen waar men religie als een exclusieve en niet als een inclusieve samenlevingsfactor beschouwt, terwijl de diverse samenleving al veel meer ‘gebalkaniseerd’ is dan men onder ogen wil zien.
Deze Balkanreis heeft deze werkelijkheden beter onder ogen doen nemen. Ook de PVDA doet er goed aan haar eigen gebondenheid aan voorbije schema’s te (her)zien. Albanië kan ook voor de PTB/PVDA een eyeopener zijn, op een andere manier dan in het verleden. De ervaring van het voorbije socialisme/communisme mag op een explicietere wijze verwerkt, niet door een wat formeler aandoende afwijzing, maar door een valorisering van wat het nu voor ondermeer de Balkanlanden betekent, zeker in hun pogingen om bij de EU te behoren.
De ervaring van PTB-GO! leert dat enkel een principiële en principevolle openheid perspectief geeft voor een verbreding van de electorale basis. Na de politieke emigratie van AMADA naar Wallonië in de zeventiger jaren, is allicht een politieke remigratie van de tweede generatie naar Vlaanderen nodig om dezelfde openheid, niet als een tactische maar als een strategische keuze vaste vorm te geven.
Zoals voor Albanië niet (alleen) Amerika, maar de EU het kader is en zal zijn voor haar volle ontwikkeling, en zoals Albanië de voortrekker zal worden in de integratie van de Balkan in Europa, zo kan het nuttig zijn dat de PTB/PVDA de echte voortrekker kan/moet worden voor links in België in een situatie waar Crombez en misleiders, de PS en ook Groen, onmachtig zijn om de migratie, ook van de Albanezen en andere Balkanlanden, ten volle te valoriseren.
Raoul Hedebouw moet dan ook dringend naar Brussel ‘emigreren’ en contact zoeken met Abou Jahjah en anderen om de Belgische bevolking datgene te bieden wat haar weerstandig maakt tav van elk rechts, nationalistisch en pseudo-socialisch debacle, nl een echt links alternatief. Het is dan meteen de gelegenheid om wat men het ‘debacle’ van Resist noemt om te zetten en te verbreden tot een perspectief waarin vele medestanders kunnen ‘gerecupereerd’ en gevaloriseerd worden.
Maar nu enkele snapshots van Tirana. Het verslag van de weg naar Tirana, ondermeer langs Elbasan, en van Tirana naar Kosovo volgt nog, alsmede de verslagen van de diverse tussenstops natuurlijk.
En Passau nu als laatste tussenstop. De vluchtelingentoestroom in Duitsland was een kleine opwarmer voor de migratie die de komende decennia Duitsland zal bereiken. Ook uit dat oogpunt is de toetreding van de gehele Balkan tot de EU meer dan een noodzaak, de Balkan zal, niet door oorlogen maar door een intensieve migratie Duitsland als een rijpe vrucht in de schoot vallen, en alle Europese landen zullen er, weliswaar vanuit een kleinere maar even wezenlijke migratienoodzaak van meeprofiteren. En jawel, de vluchtelingen en asielvragers zullen ook in de Balken, evenzeer vanuit een migratienoodzaak omwille van het negatieve saldo op de generatiewisseling hun thuis vinden. De echte en enige toekomst, deze van de werkelijkheid staat Europa nog te wachten. De goede en herstelde relatie met Rusland zal daarin een aanzienlijke factor zijn. Zeg dat Hertogen het gezegd heeft.
Voor andere delen van het reisverslag en honderden snapshots, zie https://www.facebook.com/jan.hertogen.3
21.08.2016 – Wörschach, Liezen – Oostenrijk
Voor een volledig verslag van de Balkan reis, zie www.npdoc.be/balkan of www.npdata.be/BuG/335-Balkan-trip/balkan-trip.htm, “Een Balkan-trip kan de geest verruimen”.
Jan Hertogen
