Alarmerend relaas van een wegwerpmens
Interimwerk, uitzendarbeid, Tuur Viaene, VDAB, arbeidsmarktbeleid, Jeugdwerkloosheid -

Alarmerend relaas van een wegwerpmens

maandag 24 maart 2014 08:04
Spread the love

In ‘Wegwerpmens’ (EPO, 2014) neemt Tuur Viaene ons mee op reis naar de onderkant van de arbeidsmarkt. Wat volgt is een ontluisterend relaas over de fauna en flora van interim-land.

Tuurs zoektocht begint goed. De jonge vader heeft net een diploma geschiedenis op zak en kan al snel aan de slag bij Dexia. Maar wanneer die bank over kop gaat, staat hij als een van de eersten weer op straat. Zonder uitkering en met thuis een kind moet het rap gaan. Interimmen is nu een optie. Het begin van een ontmoedigende zoektocht naar een vaste job, waarbij we de kanaalzone tussen Izegem en Roeselare van dichtbij leren kennen.

Je kan van de auteur moeilijk zeggen dat hij kieskeurig is. Hij gaat aan de slag in magazijnen, probeert het aan de lopende band en laat zich inzetten als administratief bediende. Keer op keer loopt het mis. Vaak is Tuur ‘optie vast’ beloofd, terwijl hij eigenlijk werkt in een tijdelijke vervanging. Soms stopt het na de productiepiek. Een pijnlijk moment is wanneer hij als magazijnier het onderwerp wordt van pesterijen. Enkele dagen later moet hij het zelf met zijn job bekopen. Maar ook in de administratie is de werksfeer gespannen. Tevreden van nog eens met het hoofd te kunnen werken, komt Tuur er terecht tussen een groepje bedienden dat zo opgejaagd wordt door de chef, dat collegialiteit ver te zoeken is. Ook op aangenamere werkplekken loopt de tewerkstelling na enkele weken onvermijdelijk af. In een uitzonderlijk geval is de werkgever daar van dag één eerlijk over.

Tuurs verhaal draait niet enkel rond het werk waar hij terecht komt. Hoewel hij tot veel bereid is, lijken ook de consulenten van de interim-bureaus slechts vluchtig in zijn bestaan geïnteresseerd. Echt eerlijk over zijn kansen om ergens te blijven zijn ze nooit.

Tuurs verhaal draait niet enkel rond het werk waar hij terecht komt. Hoewel hij tot veel bereid is, lijken ook de consulenten van de interim-bureaus slechts vluchtig in zijn bestaan geïnteresseerd. Echt eerlijk over zijn kansen om ergens te blijven zijn ze nooit. Op een keer vindt de consulente dat Tuur toch iets teveel interimwerk heeft gedaan om hem nog te kunnen helpen. Of hoe de uitzendconsulent haar eigen uitzendwerk geen goede referentie vindt. Bij de Roeselaarse VDAB loopt het ook al niet vlot. Op zoek naar ondersteuning krijgt Tuur er aan de balie enkele algemeenheden te horen. Tot begeleiden komt het niet. Als hij ten slotte enkele maanden later in aanmerking komt voor een uitkering (beroepsinschakelingsuitkering na 12 maanden scholverlaten), leert hij de magere dienstverlening van de Hulpkas kennen.

Minstens even interessant als het gehol van de ene werplek naar de andere, is Tuurs verslag van de reacties van vrienden en van zijn eigen gevoel voor eigenwaarde. Na enkele maanden al beginnen hier en daar mensen in zijn omgeving te vermoeden dat er toch iets mis is met Tuur. En dat gevoel krijgt hij zelf ook. De pestepisode en de vele afwijzingen en teleurstellingen doen duidelijk geen deugd. In het boek voel je hoe de jonge vader die gekwetstheid van zich af probeert te schrijven. Terecht houdt de auteur zijn eigen situatie tegen het licht van de meest recente ontwikkelingen op de arbeidsmarkt. Ergens onderweg valt zijn frank dat het niet zomaar en alleen aan hem ligt. Terecht. Politieke en economische spelers zijn bijzonder op weg om via hun wegwerparbeid, wegwerpmensen te creëren. Het goed geïnformeerde voorwoord van Paul Verhaege draagt een extra steentje bij tot deze analyse.

In het boek voel je hoe de jonge vader die gekwetstheid van zich af probeert te schrijven. Terecht houdt de auteur zijn eigen situatie tegen het licht van de meest recente ontwikkelingen op de arbeidsmarkt.

Na een jaar afzien in magazijnen en ateliers, heeft Tuur Viane met dit boek zichzelf bewezen als een vlotte verteller en geëngageerde auteur. Het is mooi om zien hoe dit boek meer is dan een verslag van een jaar leven als wegwerpmens. Het boek is ook Tuurs manier om een moeilijke periode een plaats te geven. Tegelijkertijd kan het boek iets betekenen voor de vele andere mensen die in net dezelfde situatie zijn verzeild geraakt. Zijn boodschap: “Dit klopt niet!”, bereikt de lezer luid en duidelijk. Tuurs boek is een welgekomen bijdrage in de strijd voor waardig werk. 

take down
the paywall
steun ons nu!