2006 – Hamas wint de verkiezingen in de Gazastrook. Enkele raketten worden afgevuurd richting Israël. Als reactie valt het Israëlische leger Gaza binnen. Een maand komt documentairemaker Nicolas Wadimoff aan in Gaza. Met een bestelwagen doorkruisen hij en zijn filmploeg de geruïneerde Gazastrook van noord naar zuid. Twee weken, meer tijd krijgt hij niet van de Israëlische autoriteiten om beelden en bronnen te verzamelen voor zijn documentaire.

Hij brengt de voedselbedeling in beeld, de chaos bij de grenscontrole met Egypte en de dagelijkse beslommeringen in het leven van de bewoners van Gaza. Wadimoff bezoekt zelfs een zoo waarin ook opgezette beesten staan. Sommige beesten stierven doordat er geen eten meer beschikbaar was, nog andere raakten gewond na een Israëlisch bombardement. Een van de apen die het overleefden, heet Sharon.

Bij momenten is de documentaire ontroerend. Bijvoorbeeld wanneer twee clowns een hele bende schoolkinderen aan het lachen brengen, terwijl buiten F16’s bombarderen. Of wanneer een jongen vertelt over z’n droom om dokter te worden, maar dat hij het gezien de omstandigheden “misschien beter schopt tot mujahedin”. Toch wordt de toon in de documentaire op geen enkel moment sentimenteel.

Uit de film blijkt enerzijds de verveling van de Palestijnen, en de nood aan intellectuele rijkdom die hen naar eigen zeggen ontnomen wordt door de Israëli’s. Anderzijds krijgen we de sterkte van de Palestijnen te zien.

De titel ‘Aisheen’ haalde Wadimoff bij de rapgroep Darg Team, die hun eerste album zo noemde. In westerse stijl probeert de groep de sterkte die onder de bevolking leeft, naar buiten te brengen. Zo zingen ze dat ze Palestina zullen heropbouwen, met stenen van agressie en stenen van onderdrukking.

Niet alle Palestijnen zijn echter opgezet met de westerse stijl die de rappers aannemen. De zanger werd aangepakt door Hamas en moest een overeenkomst tekenen dat hij niet meer zou optreden in Gaza. “Zoals in Cuba”, zegt Wadimoff, “heb je het gevoel dat je vrij bent en je overal kan gaan, maar er heerst een soort van sociale controle, ook al is Hamas niet in de buurt”.

Ook het conflict met de Israëli’s werd bewust uit de film gehouden, vertelde Wadimoff tijdens de nabespreking van de documentaire in de Brusselse Beursschouwburg. Geen Israëli’s, geen soldaten, alleen de bewakers aan de grensovergang met Egypte, waar Palestijnen die verzorging nodig hebben, trachten toegang te krijgen tot hun zuiderburen.

Maar de ‘Joden’ waren nooit veraf. Geregeld hoorde je Israëlische F16’s overvliegen, terwijl ze bombardementen uitvoerden.

“Als filmmaker Gaza binnengeraken, is geen sinecure”, vertelde de regisseur achteraf aan Gie Goris, hoofdredacteur van MO* magazine. “Als journalist lukt dat al beter, maar je kan niet in alle onafhankelijkheid werken. Je moet verbonden zijn aan een nieuwsnetwerk dat door Israël wordt goedgekeurd.

Eens in Gaza huren de meeste journalisten een fixer, iemand die de crew gidst en rondrijdt. Alle journalisten krijgen op die manier hetzelfde circuit te zien. Op dat parcours krijgen ze dan de kans om te spreken met iemand van Hamas, iemand van Fatah, slachtoffers van de oorlog, … altijd ’t zelfde. De journalist denkt dan dat hij een unieke reportage heeft, omdat hij de journalisten die voor en na hem komen niet ziet.”

Dat wilde de Zwitserse regisseur vermijden. De mensen in zijn documentaire mochten geen speciale ‘functie’ hebben. Hij probeerde de mensen ook niet als slachtoffers voor te stellen. “Ik wil geen compassie opwekken of een boodschap meegeven aan de kijker”.

De film kreeg enkele awards, onder meer in Berlijn, en wordt gedraaid op heel wat festivals. Via de Zwitserse ambassade zal de film ook in Israël getoond worden.