Zondag botste ik op een mooie Kerstboodschap van MO*-bezieler Gie Goris, en daaronder vond ik een lijstje van recente uitingen van agressie onder Arabieren in vele landen. Ik was onder de indruk. Spontaan wees ik er in een reactie op dat bij ons ook veel agressie leeft, maar die richt zich vaak naar binnen. Een traditie van “binnenvetten” heet dat. Problemen rond de geest komen veelvuldig voor. Dat is ook juist een gevolg van dit feit: wij hebben geleerd braaf te zijn. De druk moet intussen wel ergens naartoe… Lees even mee. Vergeet het kromme, onwaarachtige ‘meten is weten’. “Vergelijken laat pas écht Begrijpen”. (Een doordenkertje in 1000 woorden)
Vooraf: Niets menselijks is mij vreemd. Ik besef dat ik heb om te gaan met agressie. Dat lijkt niet altijd een makkie. Daarom interesseert het mij levendig hoe heel andere mensen dat doen. De studie van de mensensoort, en in het bijzonder van ‘vreemde culturen’ is dan heel boeiend. Op een dag kan ik met mijn ogen of oren misschien wel de grote oplossing vinden voor het menselijke probleem waar ik mee worstel. Of het nu gaat om kinderen opvoeden is, gelukkig kinderloos blijven, je ouders liefde geven of hen juist voldoende op afstand houden, je ontspannen, je leven interessant houden… Omdat het leven op aarde en meer bepaald in dit landje mij in de grond best een knap lastig spel lijkt, lees ik ook veel. Het idee dat agressie een amoreel natuurfenomeen is, waar zowat elke soort mee heeft te maken, beseft de wereld van de geleerden sinds het baanbrekende werk “Agressie” van de grote, vriendelijke, kritische dierenkenner en Nobelprijswinnaar Konrad Lorenz. Ik las dat met belangstelling toen ik dertiger was. Agressie heeft in elk geval twee kanten, dat is zoals met adrenaline: soms is dat heel nuttig, die stoot energie, maar soms is dat gedoe juist best vervelend. En zelfs potentieel gevaarlijk! Wij zijn geroepen met die “turbo” in alle omstandigheden op een menselijke manier mee om te gaan. Zonder anderen te schaden. Maar… richt het geweld van die stuwing zich dan niet op onszelf?
Het is een nog veel te weinig bekend feit dat veel van de lichamelijke klachten tegenwoordig te wijten zijn aan onopgeloste spanningen en blokkades in de geest van individuen. Door een teveel aan stress ontwikkelen mensen maagzweren, spierkrampen, pijn in nek of rug, ademhalingsproblemen, kijkproblemen, angsten, remmingen, slapeloosheid, huidziekten… en nog veel meer. Dat gaat tot en met de totale uitputting bij CVS (Chronisch Vermoeidheids -Syndroom). Die lichamelijke pijnen en disfuncties, dat zijn signalen die ons lichaam geeft. De boodschap is altijd ook juist: “Jongen, denk eens na en ga anders leven!” In medische vaktaal heet het dat ‘vele lichamelijke klachten een psychosomatische oorzaak hebben”. Dadelijk geef ik een paar uitwegen uit dit dilemma die ik zelf al decennia toepas. Altijd zonder ten onder te gaan, en af en toe is groot geluk, grote vreugde of vrolijkheid het gevolg. Een gouden regel: Expressie is vaak het beste Medicijn.
Casus: agressie bij blanken en Arabische mensen
Bij het dichterlijke stukje van Gie Goris op de site van MO, geschreven bij Kerstmis, onder de titel “Verlos ons van het Kwaad” (http://www.mo.be/commentaar/kerstmis-2016-verlos-ons-van-het-kwade) schreef iemand een reactie waarin deze Status Questionis (stand van de zaken) mij trof:
Reactie van Hans:
(…) “[Een groot probleem is ](…) de Islam, en haar inherente sectaire conflicten en haar onverdraagzaamheid jegens andersdenkenden.
Telkens.weer herhaalt zich hetzelfde.scenario : zonder seculiere dictatuur ontaardt “democratie” in de Moslimwereld tot bloedige burgeroorlog en genadeloze religieuze dictatuur. Het begon in Iran, waar seculiere dictator sjah vervangen werd door de duivel Khomeini. Dan volgde de bloedige burgeroorlog in Algerije, waar het seculiere regime zich verzette tegen “democratisch” gekozen Islamfanatici. 150.000 doden, allang vergeten. In Egypte redde Al Sissi het land van een Morsi-ramp. Assad, zelfde verhaal, ontspoord in totale burgeroorlog. In Irak beest Saddam weg : totale burgeroorlog onder Islamieten. Turkije glijdt onder Islamist Erdogan af naar een Islamitische bloedige dictatuur. En dan is er IS, Al Shabaab Al Nusra„Al Qaida, Boko Haram, Hezbollah, Op enkele decennia tijd is de seculariteit in de Arabische wereld volledig vernietigd, schieten de terreurbewegingen als paddenstoelen uit de grond, en voert de Islamitische theocratie Saoudi Arabië een moorddadige oorlog in Jemen”. (…)
Daarop schreef ik deze kritische bedenkingen:
zo, 22/01/2017 – 17:26
“Door mijn studies zijn mij de historische achtergronden van veel fenomenen bekend, en ik volg regelmatig de actualiteit. Uw opsomming van de vele landen in de Arabische gordel waar het de laatste twintig tot dertig jaar lelijk mis is gegaan is toch indrukwekkend. Ze is wat eenzijdig, maar er schuilt veel realiteit in. Ik las onlangs het autobiografisch werk van Lawrence of Arabia, en hij weidt aan die grote interne verdeeldheid en vechtlust bij de Arabieren ook al kritische notities, dat is kort na WO I (1922). Wij hier bij ons hebben gelukkig meer een soort bezadigde, nuchtere, plattelandse geest. Die het mogelijk maakte er een democratisch politiek systeem op te bouwen en te aanvaarden. Dat is goed. Maar wij betalen ook een grote prijs. Bij ons richt de agressie zich vaak naar binnen. Koploper is ons land met zelfdodingen… een trieste en intussen algemeen bekende positie in de wereld. En bovendien, er zijn hier ook bijzonder veel soorten te vinden van de waaier geestesziekten. Dat is een soort “hart van de storm” fenomeen: tot voor kort durfde niemand dat benoemen. Het blijft daar nog te stil over, terwijl mensen als slachtoffers uitvallen. De Geestelijke Gezondheid is in die zin onze Achilleshiel. Ik heb mee aan een open kaart-benadering daarover gebouwd met opinieartikels in De Standaard vanaf ‘97. Als een van de eersten schreef ik openlijk over depressies, angsten, mensen die gebukt gaan aan een overmaat aan zorgen, die te lijden hebben onder lusteloosheid, aan gebrek aan veerkracht, aan eenzaamheid… Tot op vandaag is het een publiek geheim dat onze terecht beroemde Gezondheidszorg al enkele jaren te maken krijgt met meer dan vijftig procent problemen met de geest. De meeste inspanningen in geld en middelen en personeel blijven voorlopig wel nog naar de zorg voor het lichaam gaan. Gelukkig ontdekken velen het heilzame van Mindfulness en (Christelijke) Meditatie. Die brengen intussen duizenden soelaas. Voor wie het in zijn natuur ligt, is het heel goed gewoon stille plekken op te zoeken. Te wandelen in parken en bossen. Dat in de komende jaren tevens een gezonde, kritische versie van echte Spiritualiteit, van Godsdienst, mensen zal inspireren en steun bieden. Het taboe daarop van dit moment is irrationeel. Mijn persoonlijke gebedsleven is een welkome bron van sterkte, vrede, hoop, positief denken, evenwicht en inspiratie.”
Stefaan Hublou Solfrian
“Update 24II met evolutie
De hele week voor de Krokusvakantie pakt de krant De Morgen uit met de reeks “De psychiatrie in Vlaanderen”. Deze is goed voorbereide en steunt op de bestudering van verslagen en rapporten van de gewone onderzoeksinstelling die de ziekenhuizen controleert. De site brengt ware ‘eye openers van interviews’ met patiënten. De reeks krijgt heel wat aandacht. Dat is volgens ons dus superbelangrijk. Het taboe nekt dagelijks mensen. De laatste dag van de week, vrijdag 24 februari, is het thema de Zelfdodingen, met als titel “Preventie suïcide ondermaats in psychiatrie”. Dat is een verschrikkelijk punt bij ons, wij zijn daar in het buitenland helaas beroemd om. Als denker ben ik betrokken bij het onderwerp, nadat ik merkte met hoeveel geheimdoenerij én taaie trieste emoties de zelfdoding van onze grootmoeder gepaard ging, vele jaren na de feiten die in 1947 plaatsgrepen. Blijkt dat veel deskundige zorgverleners in het systeem tot op vandaag daar niet goed kunnen noch durven over praten. Terwijl de zieke, bange, wanhopige mens goed onthalen, haar of hem “op verhaal laten komen”, vaak de eerste stap is naar herstel en naar ontmijnen van de drukkende vrees en de chaos in het hoofd. Daar zijn wij mee vertrouwd als gewezen hulpverleners bij Tele-Onthaal.
Als kers op de taart brengt de concurrentie/de collega’s van De Standaard die 24ste ‘een klasse Goud column’ van Maartje Luif. Deze schrijfster, columniste en journaliste was ons al eerder in positieve zin opgevallen. Haar stukjes geven blijk van een fenomenaal hoge emotionele intelligentie. Doorleefd geschreven, met een zeer persoonlijke toets, en in een heerlijke mooie, trefzekere taal. Luif is ook altijd bijzonder opbouwend in haar maatschappijkritiek.
De titel : “De pijn van de hardwerkende Vlaming”.
Dit stukje is profetisch. Hier wordt een topje van een zeer pijnlijke IJsberg blootgelegd. Het doet deugd dit te lezen, precies twintig jaar nadat ik zelf als een van de eerste freelance reporters opiniestukken schreef in deze krant, die de problemen met de innerlijke vrede, met het welbevinden, met de veerkracht van onze mensen onder de aandacht brachten. In medische terminologie gaat het dan over: depressie, angsten, gebrek aan liefde, neurosen, zelfdoding, eenzaamheid, vermoeidheid, klachten met de rug, met de nek, met de maag, met het hart, met allergie… Besluit: het is met de zorg voor de Samenleving als met de zorg voor een kind bij de opvoeding: Vasthoudendheid helpt, Aandacht helpt.
