Gisteren schreef ik een bedenking (in het Nederlands) die mij naar mijn aanvoelen weer mijn hemel laat verdienen. Een tekst die, naar ik vermoed, zo goed als niemand anders ter wereld kon schrijven. En die deze wereld kan helpen redden. Het is soms moeilijk echt goed te leven, als mens, als denker. Scherp. Het lukt vandaag nog wel vrij goed, van zonsopgang tot nu, even na zonsondergang, met maar een half uurtje inzinking.  
In de bus op weg naar huis, had ik niet meer de kracht op enige manier te reageren wanneer passagiers iets liefs zegden over Fellow, of hem aanhaalden en hun handen lieten likken. Thuis kon ik niet anders dan meteen voor een tijdje horizontaal gaan in de stille kamer.  
Na de terugkeer van de markt en de pauze ben ik verdiept in de lectuur van een groots (ik wik mijn woorden) en waargebeurd Heldenverhaal. Het speelt zich af in de Hejaz, de woestijn- en rotsgebieden van het Arabische mini continent. Met kamelen! Dat blijven lievelingsbeesten, na het zien van “De Zonnetempel” van Hergé in zesenzestig, toen ik bijna vier was. Kapitein Haddock en zijn interactie met die dieren, en met lama’s, dat is “a joy forever”.  
 Net onderbreek ik even, om te eten. Met mijn stalen mes uit een van de reeksen bestek van Dille & Kamille, snijd ik stukken van twee fascinerende, inspirerende kazen. Gevonden, gekozen en gekocht bij de man die mij al kent sinds een jaar of twee. Hij staat met zijn kraam aan de voorzijde van het Sint Donatus Stadspark in dienst van”Le gros chêne”. Het toeval wil dat hij van Egyptische komaf is. We spreken Frans of Engels, meestal. De meest ontzagwekkende kaas is een Tomme. Van schapenmelk. Dat had ik meteen door toen de man voor mij de trommel van ongeveer zesentwintig cm doormeter en 15 cm hoogte aansneed. Zo wit als melk, als de huid van een meisje. De andere, kleine kaas heeft een bijzondere naam: Li crau strofe. Een zeer vreemd schepsel. Maar een uitdaging, die roept, “Snijd mij, eet mij op!”. En allebei fijn na het slurpen van de zelfgemaakte soep van gisteren, van biowortelen van twee kleuren, bio ui en één prei die ik ergens vond. Ik kon hem niet zo onwaardig tussen de stappende schoenen laten liggen op de Leuvense klinkers. Intussen luister ik naar de meisjes van de Peul die zingen, in Burkina Fasso. En afwisselend naar trommelaars van de Touareg. Telefoons heb ik genegeerd sinds een uur of drie. De zon is onder gegaan. L. roept. 
“The Spirit of a man born out of a female person who was a fierce and insatiable traveller and a professional & laureled Travel Guide, one million and a half meters away from her native town, will experience a violent need himself, of course, of seeing, smelling, tasting exotic universes, to keep himself alive.”