Dag Jordy,

“De jeugdhulp heeft alles gedaan wat binnen hun mogelijkheden lag”, staat vandaag in een artikel over jou in de krant.

Straf hé, makker. Jawel. Ik zeg makker. Omdat ik zoveel vrienden van jou heb gesproken, begeleiders en dossierstukken over jou heb gelezen, ook oude bekenden van jou aan de lijn had – je moest eens weten, de partner van jouw papa toen je nog klein was bijvoorbeeld – dat ik toch durf zeggen dat ik je een beetje kameraadschappelijk ken.

Vandaag stonden de camera’s op jou gericht. Kun je dat geloven? Jij, die nog bellend aan de telefoon met één van jouw vertrouwelingen een paar maanden geleden naar een politiekantoor werd geleid. Maar daar konden ze niets doen want je stond nog ingeschreven bij jouw mama. En de vertrouweling kon met pijn in het hart ook niets doen want anders zette die zijn job op de helling.
In Ter Muren is nu éénmaal het principe achter de muren : “geen contact meer met de gasten als ze hier vertrekken”.
Kippenvel is dat.

Jij die radeloos bij jouw tante ging bellen én die wél de deur opendeed. Ze was er niet vandaag Jordy, ze koos niet voor de camera. Maar ik heb haar gesproken, ze heeft oprecht verdriet.

En van zoiets word ik een beetje verdrietig en boos. Contextwerking, klinkt het in Brussel. “Daar moeten we op inzetten”.
Maar wat wanneer bij die context de ouders eerste zeggenschap hebben en blijkbaar een tante jaren uit jouw leven houden?

En weet je nog dat je naar Niemandsland ging? De daklozenopvang. En dat ze daar zeiden dat je niet kon blijven omdat je een domicilie-adres had. Tja, dat was nét het punt. Je doolde omdat je daar bang was. Gewoon bang. En dan ging je maar weer naar die vriend ‘meneer aanstekergas’ en doolde je weer.

Je bent zelf gaan lopen in De Sleutel en in een ziekenhuis. Je werd zo moe van al die vragen, papieren en het leek zo’n berg “van wat je allemaal moest in orde brengen”.

In de gevangenis lieten ze je ook vertrekken zonder enige opvang.
Tja, die psycho-sociale diensten moeten nu éénmaal zoveel gevangenen bolwerken en die kaart trekt niemand Jordy – “we gaan toch geen extra budget uitgeven aan gevangenen die worden vrijgelaten zeker?” Deze mensen doen echt hun best maar kunnen de werklast niet dragen.

En zo viel jij tussen al die mazen van het opvangnet. In deze welvaartsstaat.
Ik wil je laten rusten voor altijd, Jordy. Je verdient dat.

Maar dit wou ik toch nog even neerschrijven. Omdat ik het niet kan verdragen dat ze na jouw lugubere dood nog steeds zeggen dat “alles gedaan werd binnen de mogelijkheden”.
“Awel”, zouden we samen zeggen “dan trekken die mogelijkheden op niks”.

En omdat ze blijven zeggen dat je geen hulp wou.
Hoe vaak heb je geen contact gezocht en om hulp gesmeekt?
Maar je kreeg de administratieve deur op jouw neus “Jordy, volgens onze regels…”. Je paste niet in een vakje. Eén keer ingeschreven bij de mama blijf je daar zes maanden staan en kan je op niets terugvallen.

En zo leerde je uit angst het straatleven kennen en daarna was jij het die nog zo moeilijk in een structuur kon aarden.

Weet je wie er ook was, Jordy? Freya en Dylan en zijn papa.
Jawel, die mensen die je zo vaak hebben opgevangen. Die zag ik oprecht verdriet hebben.

Ik wou je dat nog even zeggen.
Het ga je goed. Jordy. Makker.
Rust nu maar.