Hoe kunnen Vlamingen vanuit een onverwerkt verleden toch zo in hun eigen vingers beginnen te snijden! Wanneer mensen als Vic Van Aelst, die pleit voor het afschaffen van de lessen Frans in ons onderwijs om ze te vervangen door lessen Engels (zie zijn interview in De Morgen d.d. 6 april),  gelijk krijgen in Vlaanderen, zullen jongeren pas echt hun arbeidskansen zien ineenkrimpen. Dit is wat zal gebeuren als politieke verblinding de bovenhand krijgt op zakelijkheid.

Voor studenten uit veel faculteiten aan de universiteit waar ik werk (KU Leuven), is Brussel – om me tot de ene echte wereldstad te beperken die in België/Vlaanderen gelegen is – een interessante toekomstige arbeidsplaats. Wie criminologie studeert weet dat hij/zij later te Brussel een interessant arbeidsterrein kan vinden. Hetzelfde geldt voor studenten urbanistiek, sociale en culturele antropologie, pedagogie, psychologie, om me tot die richtingen te beperken waar ik misschien toch iets van afweet en waarvan ik ook zicht heb op toekomstige tewerkstelling.

Wat is daar tot op heden het sterk punt geweest van Vlamingen? Dat ze beter tweetalig waren, meestal, dan de Franstaligen. Daar komt nu geleidelijk aan verandering in. Meer en meer krijg je Franstaligen die goed het Nederlands beheersen. De competitie komt dus scherper te liggen. Ik gun het die Franstaligen overigens. Waarom zou men iemand moeten verwijten dat hij slimmer wordt…

Wat nu vervolgens opvalt, is dat de jonge Vlaming die goed Frans spreekt, zo goed als altijd tegelijk goed Engels spreekt. Het omgekeerde is niet het geval. De psychologische en mediatieke  druk om als jongere student Engels te leren is groter dan die om Frans te leren. Maar wie Frans studeert, neemt er zonder problemen Engels bij.

Als ik mijn studentenpubliek vandaag bekijk, heb ik nog nooit een jonge Vlaming ontmoet die Frans spreekt, maar geen Engels. Ik heb er wel al veel ontmoet die Engels spreken, maar geen Frans. Meer en meer zelfs… en die dan nadien maar klagen dat ze een job misten in Brussel omdat hun Frans onvoldoende was om als echte tweetaligen door te gaan.

Vic Van Aelst, van wie men zich echt kan afvragen op welke pedagogische en didactische – of al was het maar als ervaringsdeskundige – expertise hij steunt,  lanceert al onmiddellijk een voorstel om Franse lessen in het Vlaamse onderwijs af te schaffen en ze te vervangen door Engels als tweede onderwijstaal. Zijn  motieven hebben niets met didactiek, niets met pedagogie, niets met arbeidsmarkt te maken, nee… stel u voor, ze hebben enkel met persoonlijke trauma’s te maken. Amaai zeg… Wordt dat nu de manier waarop we aan politieke gaan doen in Vlaanderen? Denken sommigen nu echt dat ze met dit soort frustratie-ventilering Vlaanderen vooruit zullen helpen?

Zijn advies: ‘Waarom zouden we in Vlaanderen niet doen wat in Wallonië al 180 jaar gebeurt? Daar onderwijzen ze toch ook Engels als tweede taal?’ Ach zo, laten we dus ook achteruitboeren zoals men in Wallonië gedaan heeft?! Dit is een nieuwsoortig advies  à la :Vic Van Aelst: anderen doen het niet goed, en tonen daarmee tegelijk dat ze ons niet respecteren, laten we het voortaan dus ook niet goed doen.

De lezer die me al onmiddellijk mijn kleinburgerlijk, kleinlinks enz.  karakter zou willen verwijten, wil ik gerust stellen: als het om frustraties of trauma’s te doen is… wel, mijn vader heb ik ’s ochtends jaren lang om 5 uur ’s morgens weten opstaan om met de fiets naar Frankrijk te rijden als “frontalier”… en ik zag hem als kind ’s avonds vermoeid thuis komen om in de zetel in slaap te vallen.

Dus… geen flauwekul, ik kan misschien meer dan meneer Van Aelst over trauma’s meespreken. Maar zakelijkheid is toch nog altijd niet verboden, zeker? Welnu, die zakelijkheid doet me  concluderen dat dit een niet goed doordacht en waarschijnlijk heel onverstandig voorstel is op een ogenblik dat een eerste jaars Vlaamse universitair vandaag eigenlijk minstens goed drietalig (Nederlands, Frans, Engels) zou moeten zijn… en dat minder en minder aan het worden is.