De driedaagse wandeltocht ging vroeg in de ochtend van start in de Brusselse Begijnhofkerk. Een tweehonderdtal Afghanen en sympathisanten wandelden door de gure kou en de regenbuien, opgewarmd door muziek uit de geluidswagen, die afgewisseld werd met slogans als: “We blijven doorgaan”, “Afghanistan is onveilig” en “We willen leven” op de tonen van het liedje “On Lâche Rien” van HK & Les Saltimbanks.

Rond de middag arriveerde de groep in Merchtem, thuisbasis van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open VLD). De burgemeester van Merchtem, broer van de staatssecretaris, Eddie De Block, weigerde de Afghanen een slaapplaats aan te bieden in zijn gemeente. “Ze moeten ons in Merchtem met rust laten. Ik hoef die cinema hier niet”, liet hij eerder deze week verstaan.

De sociale bewegingen en de parochie van Merchtem lieten de uitspraak van de burgemeester echter niet aan hun hart komen. De Werkgroep Merchtem multicultureel – bestaande uit verschillende bewegingen zoals Vredeseilanden, Damiaanactie, Wereldwinkel, Wereldsolidariteit etc… – organiseerde een hartelijke ontvangst in het parochiecentrum van Merchtem met soep en taart voor de vermoeide wandelaars.

Guy Tordeur, ACV-verbondssecretaris in Brussel-Halle-Vilvoorde, verwelkomde de Afghanen en bedankte Merchtem Multicultureel voor het warme onthaal. “Politiek zit er niet veel electoraal gewin in de ondersteuning van deze strijd, maar toch zijn er enkele moedige politici en heel wat burgers die hun nek uitsteken voor deze zaak.”

Hij verwees hiermee naar een aantal lokale politici die samen met de werkgroep Merchtem Multicultureel voor het onthaal zorgden en naar Gents burgemeester Daniël Termont (SP.A) die de Afghanen maandag in de Gentse Vooruit zal verwelkomen.

“Migratie is van alle tijden en sommigen vergeten dat ook heel wat Belgen ooit hun land hebben verlaten om elders een gelukkiger bestaan op te bouwen”, zegt Tordeur.

Tordeur vraagt de regering om een moratorium op alle uitzettingen naar Afghanistan. “Het is onaanvaardbaar dat België vluchtelingen uitzet naar een land in oorlog, een land waar nog steeds Belgische militairen actief zijn”, besloot Tordeur.

(foto: Wim Van de Velde)

Na de de lunch trokken de wandelaars naar het huis van Maggie De Block en dropten er een symbolisch vliegticket naar Kaboel in haar brievenbus. “Als ze het daar zo veilig vindt, kan ze er misschien eens op vakantie gaan”, klonk het bij de wandelaars.

De groep trok richting Affligem waar ze de nacht mogen doorbrengen in de abdij. Aartsbisschop Léonard kwam langs om hen een hart onder de riem te steken. Ook hij vroeg de regering een moratorium in te stellen op de uitwijzingen van Afghaanse vluchtelingen.

Zondag worden de wandelaars verwelkomd in Aalst en Wetteren en maandagavond eindigt de mars in Gent. Daar wacht hen een warm onthaal in het Keizerspark. Vandaar gaat het richting Sint-Antoniuskerk om de mars ‘s avonds feestelijk af te sluiten met een groots slotevent in de Gentse Vooruit.

Marwa komt uit de provincie Helmand in Afghanistan. Ze is 27 en heeft twee kinderen van 4 en 5. Ze woont samen met haar man en kinderen al meer dan vijf jaar in België. De kinderen zijn in België geboren. Sinds een jaar zijn ze helemaal uitgeprocedeerd en is hun tijdelijke verblijfskaart ingetrokken. Het argument luidde als volgt: “Jullie kunnen gerust terug en werk zoeken in Kaboel. Daar is het veilig.”

“In Kaboel is het echt helemaal niet veilig en het is er verschrikkelijk voor vrouwen. Ik kan er geen normaal leven leiden en werken als vrouw”, zegt Marwa verontwaardigd.

“Vier jaar lang woonden en leefden we normaal in België. Mijn man en ik konden werken en de kinderen konden naar school. Na onze laatste afwijzing werd onze oranje kaart ingetrokken en belandden we plots op straat. We werden verplicht om zwart werk te zoeken. Dit is niet enkel nefast voor ons, maar ook voor de Belgische staat.”

“Hier leven zonder papieren is moeilijk. We hebben niets om handen. We kunnen geen huur betalen. Ik en mijn man zijn al sinds vijf maanden actief in de strijd voor de erkenning van de Afghaanse vluchtelingen. We houden acties, betogingen en marsen zoals vandaag. We willen de politici duidelijk maken dat onze situatie onhoudbaar is.

“Ook voor de kinderen is het enorm moeilijk. Ze kunnen niet meer naar school omdat we de afgelopen vijf maanden al negen keer moesten verhuizen. We kunnen niet telkens een nieuwe school zoeken. We wonen vooral in leegstaande gebouwen maar worden er telkens door de politie uitgezet. De kinderen zien hoe de politie vaak hardhandig optreedt.”

“Het is niet gemakkelijk om in de kerk te leven. Het is er koud en er zijn weinig voorzieningen. Maar de steun van de mensen is een enorme hulp om te blijven doorzetten. Ze begrijpen onze realiteit. Alleen de politiek maakt er een probleem van.”

“Het enige wat we vragen is erkenning als vluchtelingen, zodat we legaal kunnen werken en een leven kunnen opbouwen. Dat is zowel goed voor ons als voor de overheid. We kunnen niet terug naar Afghanistan en we kunnen niet illegaal door het leven blijven gaan.”

Ajnabi is 28 en komt uit uit Jalalabad in Afghanistan. Hij woont al drie jaar in België en is sinds meer dan een jaar uitgeprocedeerd. “Ze zeiden me dat ik, gezien mijn jonge leeftijd en mijn kennis van het Engels, gemakkelijk werk kon vinden in Kaboel. Ik moet dus maar terugkeren naar Kaboel. Dat is het antwoord dat ze geven aan de meeste uitgeprocedeerden.”

“Zonder papieren zijn we hier niemand. We voelen ons nog minder dan een stuk vuil. Zonder papieren word je overal behandeld als een dier. Zelfs honden worden in België beter behandeld dan vluchtelingen. We willen gewoon een normaal bestaan en kunnen werken zoals iedereen.”

“Toen we met de acties begonnen dachten we dat we alleen stonden, maar geleidelijk aan zagen we heel wat sympathie bij de bevolking. Mensen komen ons steunen in de kerk en heel wat mensen wandelen met ons mee. Op de verschillende plaatsen zijn we heel hartelijk ontvangen.”

“Ze zeggen ons dat Afghanistan veilig is. Maar is er iemand zelf gaan kijken? Ze wonen hier op een veilige plek en hebben totaal geen idee hoe het is om te wonen in een land in oorlog. Hoe het is om mensen gedood te zien worden. Hoe het is om op elk moment een aanslag te moeten verwachten. Je weet nooit waar en wanneer er een aanslag zal zijn. Het gebeurt dagelijks, zelfs in Kaboel. Niemand vertrekt zomaar uit zijn land.”
 

Maxim is 34 en komt uit La Louvière

“Ik wandel mee omdat ik deze mensen wil steunen. He is mensonwaardig om deze mensen terug te sturen naar een oorlogsgebied. Ik ben ook meegewandeld naar Mons enkele weken geleden. De mensen hebben ons daar enorm warm ontvangen. Ook hier merken we veel sympathie wanneer we door de wijken passeren.”

“Er is heel wat desinformatie in de media. Het gaat hier om enkele honderden mensen. We kunnen helemaal niet spreken van een golf of toestroom van Afghanen. Deze mensen zijn een rijkdom voor ons. Ze zijn goed geïntegreerd en sommigen spreken zelf beter Nederlands dan ik.”

“Het argument dat we een aanzuigeffect creëren als we deze vluchtelingen erkennen vind ik hypocriet. Op wereldschaal bekeken vangen de buurlanden van landen in oorlog zoals Afghanistan en Syrië duizend keer meer vluchtelingen op dan eender welk Europees land. Niet alle vluchtelingen willen naar Europa komen. In Pakistan alleen al zitten meer dan drie miljoen Afghaanse vluchtelingen. En bij ons zorgen enkele honderen Afghanen voor zoveel heisa.”

“Ons land moet de internationale conventies respecteren. En we zien dat er werkelijk een fysiek gevaar is als we deze mensen terug sturen naar Afghanistan. De Belgische overheid moet in eerste instantie alle Afghanen een vluchtelingenstatuut geven.”

Emanuelle is 33 en afkomstig uit Brussel

“Ik ben hier uit solidariteit met de Afghanen, voor hun erkenning als vluchteling. Ik heb een aantal vrienden meegenomen naar deze mars.”

“We vragen de Belgische overheid een moratorium op de uitwijzingen naar Afghanistan. Na de mars in Mons werd ons dat beloofd, maar onlangs werd alweer een Afghaan naar Kaboel gestuurd. Er is totaal geen respect voor gemaakte beloftes. Daarom blijven we de strijd verderzetten. We willen een herziening van deze inhumane migratiepolitiek.”

“Het argument van Maggie De Block dat België streng moet zijn, net als de andere EU-landen, om een aanzuigeffect te vermijden, toont duidelijk aan dat er op Europees niveau een enorm probleem is inzake migratie- en asielbeleid. Er is nood aan een coherent en minder hypocriet Europees beleid met respect voor de internationale conventie en de mensenrechten.”

Dirk Tuypens, acteur, afkomstig uit Mechelen

“Dat ze ons met rust laten”, zei de burgemeester van Merchtem toen hij hoorde dat de Afghanen door Merchtem wilden stappen. Met die uitspraak raakt hij aan de kern van het huidige asielbeleid. Als je dat als uitgangspunt neemt, dan kom je uit bij een onmenselijk beleid en ga je mensen terugsturen naar een oorlogsgebied. Dat lijkt me elk menselijk fatsoen voorbij, zeker als je zelf ook nog betrokken partij bent in dat conflict. We zitten met een compleet falend en cynisch asielbeleid. Dat is voor mij de reden om deze beweging te steunen en een dag mee te stappen. We moeten deze mensen opvangen. Het is compleet krankzinnig om mensen te sturen naar een land in oorlog.”

“Ik vind het bekrompen om telkens weer te zwaaien met het argument dat we niet het OCMW van de wereld kunnen zijn. De hele Afghaanse bevolking komt niet naar België en is dat ook niet van plan. We zijn op Europees niveau bezig met een soort opbodpolitiek en het Europees beleid is enorm cynisch. Er worden krokodillentranen gelaten wanneer er weer eens een paar honderd mensen verdrinken in Lampedusa. Maar de reactie daarop is een nog strenger beleid of het probleem verschuiven naar de mensensmokkelaars.”