Met enige verwondering lees en aanhoor ik de verbazing en verontwaardiging over de huidige en toekomstige aangekondigde ontslagen bij banken en bedrijven wiens ‘productieactiviteit door werknemers (reeds langer) in steeds grotere mate door elektronica en digitalisering wordt overgenomen.
Dat de bestuurders van dergelijke bedrijven, die er bij middel van dergelijke ontslagolven in lukken om (mede) daardoor bijna een miljard jaarlijkse loonkostenbesparing, met als gevolg een veel hogere winst-generering, daarvoor beloond worden met een aanzienlijk verhoogde verloning, is dan ook logisch. Economisch gezien heeft hij zich in ons kapitalistisch systeem namelijk voorbeeldig van zijn door de aandeelhouders aangegeven opdracht gekweten.Een bedrijf dient nu eenmaal niet om arbeidsplaatsen te scheppen en te behouden. Daarentegen is het de taak van iedere CEO om winst te genereren en deze zo veel mogelijk te maximaliseren. Werknemers zijn een ‘noodzakelijk kostenfactor’ die enkel dienstig in de mate dat hun toegevoegde arbeid meer winst genereert dan hun oorspronkelijke kost die daar voor nodig is.
Van zodra die winst gelijkaardig of in grotere mate door andere (mechanische of elektronische) arbeid met een lagere kost kan worden behaald, zijn de betrokken werknemers economisch overbodig en/of zelfs verlieslatend geworden. Hun ontslag is dan een logisch gevolg, ten einde de winst te vrijwaren (of het verlies te verminderen)Tot zover in een notendop de basis les over ‘economie en werkgelegenheid’.
Uiteraard kunnen professionele economen en dito politici, omwille van het behoud van ‘hun reden van bestaan’, bezwaarlijk een dergelijke (simplistische?) visie bijtreden….Maar deze eenvoudige ‘man in de straat’ is steeds breid om bij te leren…