Het lijkt ineens wel of adblockers de nieuwe vijand zijn van ‘het internet’. Het programma Peace wordt sinds vorige week plots niet meer te koop aangeboden; de Standaard wijst paginagroot op het nadeel dat adblockers opleveren voor adverteerders; sterker nog, Christian Van Thillo overweegt juridische stappen!
Adblockers zijn programmaatjes die je (al dan niet tegen betaling) kan downloaden en integreren in je browser. Daar houden ze dan in principe alle reclametroep tegen waarmee je normaal lastig gevallen wordt als je een site bezoekt. Prima uitvinding dus; je wordt overal en altijd al meer dan voldoende bestookt met stompzinnige propaganda om nog meer te consumeren.
Dominique Deckmyn van dS maakt een karikatuur van de motivatie van mensen die zo’n adblocker installeren: “Al meer dan twintig jaar zoeken uitgevers naar manieren om hun inhoud op het internet te brengen zonder daar geld bij in te schieten. Betaalde abonnementen zijn soms haalbaar, maar vooral in een aantal niches zoals financiële informatie. Het enige model dat echt en op grote schaal werkt en blijft werken, is reclame. De lezer krijgt gratis artikels en gratis video’s, hij ‘betaalt’ met die fractie van een seconde aandacht die hij besteedt aan een advertentie. Net zoals bij commerciële televisie of tijdschriften. Deze week heeft dat model een heel zware klap gekregen.” Want, is volgens hem de redenering: “Die achterbakse adverteerders gaan met vuile voeten over je privacy en maken het internet traag en onveilig. En dus mag je op het internet alles grijpen wat je ziet, zonder langs de kassa te moeten passeren.”
Onzin. Een adblocker installeren is een minieme vorm van verzet tegen de dictatuur van de reclame. Natuurlijk hebben uitgevers (en schrijvers en muzikanten en andere kunstenaars, en iedereen die investeert om iets waardevols aan te bieden) recht op een billijke vergoeding. Maar laat ze de kost verdienen op een eerlijke manier, niet door mensen ongevraagd allerlei troep in het gezicht te smijten.
Is dit het einde van ‘gratis’ op het internet? So what? Deckmyn maakt de vergelijking met commerciële televisie of tijdschriften. Maar inderdaad juist daar, bij de VTM’s, Vitaya’s en Knacks van deze wereld zie je dat het er niet om gaat de inhoud betaalbaar aan te bieden, maar dat de bewegende beelden of de tekstjes alleen maar dienen om de kijker/lezer van de ene naar de volgende advertentie te brengen. ‘Content’ is louter de verbinding tussen reclameblokken.
Het doet mij denken aan het bericht dat Roeselare (een plaatsje in West-Vlaanderen) zich de eerste smart city van België mag noemen (http://www.standaard.be/cnt/dmf20150922_01881375). Het concept smart city is een jaar of tien geleden ontwikkeld door planologen, sociologen en beleidsmakers om te toetsen in welke mate een stad zich op een duurzame manier kan ontwikkelen. Daarbij worden factoren en kenmerken beoordeeld op het terrein van leefomgeving, mobiliteit, economie, bestuur, levenskwaliteit en het welbevinden van de inwoners. Maar in Roeselare heeft smart city te maken met “functies die consumenten en handelaars in winkelstraten nodig hebben. De applicatie leidt consumenten naar de dichtstbijzijnde vrije parkeerplaats waar digitaal kan worden betaald. Als ze een winkel binnenstappen, krijgen ze aanbiedingen op maat en de app vervangt alle klantenkaarten. Online betalen, afspraken maken of zelfs een broodje bestellen is mogelijk.”
Geweldig! Het idee van een ‘slimme stad’ wordt teruggebracht tot de belangen van de middenstand; de toegang tot informatie wordt gereduceerd tot respect voor adverteerders.
