Minister Galant bewijst met haar communicatie over 80% poortjes in de stations opnieuw dat spoorwegkunde niet haar sterkste vak is. Haar moderniseringsplan was reeds een zwakke indicatie ervan. Het zou misschien geen slecht idee zijn om dagelijks de trein te nemen. Ervaring is immers de beste leermeester. Ook voor een minister.

De verwijzing naar de poortjes in de luchthaven is weinig overtuigend. Chaos en frustraties zijn dagelijkse rituelen geworden in het station van Brussel-Nationaal-Luchthaven. Een Europese hoofdstad onwaardig!

De poortjes in het station Brussel-Nationaal-Luchthaven zijn het gevolg van discussies tussen de NMBS en een privé-investeerder over de verdeling van de opbrengsten van de Diabolo-toeslag. Door de poortjes wilt men verhinderen dat reizigers zonder Diabolo-toeslag de luchthaven betreden via trein en station. De privé-investeerder wilt immers het maximum eruit halen.

Tijdens de drukke momenten, en die zijn nogal frequent op de luchthaven, worden reizigers geconfronteerd met wachtende rijen om diverse redenen. Het personeel slaakt dagelijks een noodkreet uit compassie met de brave reiziger. De noodkreet vindt helaas weinig gehoor. Meer nog: er moet extra personeel – stewards en security – ingezet worden om de reizigers bij te staan om door de poortjes te geraken. Door het inzetten van loketpersoneel als stewards is er dan weer een tekort aan bemensing van de loketten en heb je ook daar lange rijen. Efficiënt en kostenbesparend heet dat dan.

Als je veiligheid argumenteert als reden, dien je ook elke stopplaats te voorzien van poortjes. Naïviteit tout court.

Heeft de minister al eens stil gestaan bij de impact van poortjes op de stiptheid? Poortjes zullen de reizigers belemmeren in hun dagelijkse tred van perron naar perron. Gedrum en irritaties zullen ongetwijfeld met 80 procent stijgen.

Laattijdige reizigers rennen naar hun trein met alle gevolgen van dien op vlak van stiptheid én veiligheid. Een vergelijking met de poortjes van de metro gaat niet op. De frequentie van metrostellen is hoger dan die van treinrelaties. In Leuven ga je niet om de 7 minuten een trein naar Brussel of Antwerpen hebben.

En we zullen er maar niet vanuit gaan dat de poortjes 100% defectvrij zijn.

Zwartrijden kan efficiënter en goedkoper bestreden worden. Trek een doodgewone rode streep aan de ingang van het perron. Bepaal vervolgens dat het overschrijden ervan moet gepaard gaan met het in bezit zijn van een geldig vervoerbewijs. Doe sporadische en gerichte controles aan de toegang en op het perron met mobiele controleteams. Je zorgt er bovendien voor dat de reizigers een extra aanspreekpunt hebben om informatie te bekomen. Ook de sociale veiligheid wint er bij.

Dit vergt wel investeren in mensen. De minister investeert echter liever in hersenloze machines. Volledig conform haar neoliberale ideologie.

De poortjes gebruiken als besparing van treinbegeleiders is wel echt spoorwegvreemd. De treinbegeleider heeft vier taken, in volgorde van belangrijkheid: ‘veiligheid’, ‘stiptheid’, ‘onthaal’ en pas als laatste ‘controle’. Zeggen dat poortjes de treinbegeleider overbodig maakt, is het in belachelijke trekken van een essentiële functie in het spoorweggebeuren. Ronduit ongehoord.

Ik heb het gevoel dat de poortjes van Galant eerder slinkse achterpoortjes zijn om verder te besparen op kap van personeel en reizigers.