Oxfams Country Director in het bezette Palestijnse gebied en Israël, Shane Stevenson, zei: “Vandaag de dag zijn miljoenen Palestijnen wereldwijd verraden door de internationale gemeenschap. Dit ernstige – en waarschijnlijk onomkeerbare – plan om bezet gebied met geweld te verwerven is een schending van de meest elementaire beginselen van het internationaal recht.
Of de annexatie nu vandaag of morgen plaatsvindt, stapsgewijs of in grote aantallen, het zal de Palestijnse families voor onbepaalde tijd in het ongewisse laten. De Palestijnen in de bedreigde gebieden zullen te maken krijgen met een toename van discriminerende wettelijke regimes, invallen in hun huizen, gescheiden gezinnen, beperkte toegang tot basisvoorzieningen, meer controleposten, muren en hekken, waardoor de toch al beperkte bewegingsvrijheid van de Palestijnen nog verder wordt ingeperkt en zij uiteindelijk nog meer in armoede zullen vervallen. Het is schandalig hoe wereldleiders zo weinig hebben gedaan om de Palestijnen enige hoop te geven op een leven in vrijheid, welvaart en vrede. Het is niets minder dan een ommekeer van tientallen jaren en miljarden dollars aan humanitaire hulp.
De Palestijnse gemeenschappen lopen het risico om geïsoleerde enclaves te worden. De annexatie van het vruchtbare land van de Jordaanvallei in het bijzonder, zou een functionerende Palestijnse staat onmogelijk maken. Deze zou het land en de natuurlijke hulpbronnen die nodig zijn om zichzelf in stand te houden, moeten ontberen. Oxfam veroordeelt elke annexatie van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever met klem en dringt er bij de internationale gemeenschap op aan om verdere stappen in dit plan te verwerpen. De gevolgen ervan moeten glashelder worden gemaakt als Israël verder gaat met deze schadelijke, illegale daad”.
Vorige week stemde het Belgische parlement een motie om de regering aan te sporen op te treden om te voorkomen dat Israël eenzijdig delen van de Westelijke Jordaanoever annexeert. Het parlement gaf een belangrijk signaal en groen licht aan de Belgische regering om concrete tegenmaatregelen te nemen en een leiderspositie in te nemen op Europees niveau.
Een fotoreportage van verschillende bewoners in het bezette Palestijnse gebied:
Firyal and Sahab Sawafta in Bardala, Jordaanse vallei. “De Israelische regering zal ons nooit behandelen zoals ze hun eigen volk behandelen. Dit is het Trump-plan. Ze willen dat we verhuizen zonder onze pensioenbetalingen. This is the Trump plan. Ze willen dat we vertrekken zonder onze pensioenbetalingen om kolonisten binnen te laten komen. Firyal en ik kennen elkaar zo’n 20 jaar. We werken samen bij de Women Business Association of Bardala”, zegt Sahab. Eerder in juni begon het werkelijkheid te worden, toen de Israëlische strijdkrachten de rode borden wegnamen die aangeven dat Bardala een Palestijns dorp is. Ze vroegen ook de dorpsraad om de Palestijnse vlag weg te halen. “De Israëlische strijdkrachten hebben ons verschillende keren ondervraagd om de eigendom van onze huizen te controleren. We worden aangemoedigd door de Palestijnse autoriteit om elk voertuig, elke tractor, alles wat we bezitten te registreren, dus het is gedocumenteerd. Maar we denken niet dat deze registratie iets zal veranderen. Ook het oude checkpoint wordt hersteld. Er zijn bewakingscamera’s toegevoegd. Alles wat we horen is speculatie, maar we zijn bang voor isolatie. De zogenaamde ‘enclaves’ in het plan van Trump. De Jordaanse vallei is voor ons Palestijnen net zo belangrijk als voor Jeruzalem. Dit is ons huis.” Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Om Haitham en twee van haar kinderen (Handhala rechts van haar, en Ibrahim – wit shirt – links van haar) staan bij de eucalyptusboom die haar vader 80 jaar geleden gepland heeft in Bet Iksa. Als jong meisje klom Om Haitham in die boom. Ze hoopte dat haar kleinkinderen de boerderij zouden ervaren zoals zij toen ze opgroeide. “We hebben nooit een afbreek-bevel ontvangen. Ze hebben ons gebroken en 100 jaar terug in de tijd gebracht. Het was zo fijn gedaan. Zo fijn gedaan”, zegt Om Haitham. De afbraak van de boerderij vond in november plaats. Een vriend probeerde te helpen door de weg te blokkeren met zijn auto. Om Haitham was ziek in de maanden na de afbraak. “Je kan hier gewoon niet gedijen. Alles wordt in het werk gesteld zodat dat niet kan. Je moest door een checkpoint om hier te komen, niet? Dit allemaal maakt deel uit van een groter plan. Vrouwen hebben verlovingsverzoeken van jonge mannen afgewezen wegens de checkpoint. We leven op hetzelfde land, maar compleet gescheiden van elkaar.” Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Handhala met zijn jongste kind, Ayyash, op de plek waar een deel van de boerderij was vernietigd door Israel. “Wat wij ervaren is het directe resultaat van een What we are experiencing is the direct result of a verplaatsingsbeleid. Helder en simpel. De checkpoint bij de ingang van het dorp maakt ons leven erg moeilijk. Als we meer schapen hier willen proberen te brengen, kost dat enorm veel coördinatie. Een keer moest ik het geboortebewijs van mijn zoon tonen om te bewijzen dat hij van mij is en door te kunnen rijden. De checkpoints hebben een enorme impact op de verbinding met je familie. Mijn zus woont in een dorp hier twee kilometer vandaan, maar ik heb haar al in 6 jaar niet gezien. Ze sluiten ons in’, zegt Handhala. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 202
Neven, wiens ouders geïnvesteerd hebben in de familieboerderij, spelen in het hooi. De familieboerderij is het resultaat van vijf decennia sparen, zweet en tranen. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Mohammed, houdt een ei vast van de kippen die nog over zijn op de familieboerderij. De familie had 300 kippen voordat het afgebroken werd. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Ayyash and Mohammed, zonen van Handhala al-Shaikh lachen als Ayyash het ei van Mohammed probeert af te pakken. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Ihab rijdt op een paard van de boerderij. De boerderij was bedoeld om werk te creëren in het dorp. Met een pasteuriseermachine wilde de familie melkveehouders in het gebied melk laten leveren voor het maken van kaas. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Handhala en zijn jongste kind Ayyash staan op de heuvel tegenover het treinspoor dat Jeruzalem met Tel Aviv verbindt. De trein rijdt door een tunnel dat is gebouwd precies onder Bet Iksa. De trillingen als de trein passeert zijn te voelen in het Palestijnse dorp, terwijl de inwoners zelf de trein niet op mogen en ook niet naar Tel Aviv kunnen gaan omdat ze daar geen vergunningen voor krijgen. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Bron: Oxfam Solidariteit
kreeg een bevel tot confiscatie voor zijn stuk land waar hij al tientallen jaren perziken, amandelen, vijgen en wijnstokken verbouwt. Dit land is al tientallen jaren eigendom van zijn familie; zijn registratiebewijzen dateren uit 1955 en werden destijds gecertificeerd door de Jordaanse regering. De elektriciteitspeiling bedient de verschillende nederzettingen (Gush Etzion en Elizar) en buitenposten die het land van Bassam omringen. De Israëlische autoriteiten eisen dat hun documenten worden gevalideerd via hun kantoren in de Gush Etzion-nederzetting. Maar ze zijn niet gemakkelijk te krijgen, zelfs niet met de hulp van zijn advocaat. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Mohammad, 6 (rechts) en Majed, 5 (links), zitten in hun overgrootvaders woonkamer. Boven hen hangt een kaart van hun dorp Rantis in 1948, getekend door Abu Sahleh. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Abu Saleh, 98, zit in zijn huis in Rantis. Het dorp ziet er niet meer hetzelfde uit als in zijn kindertijd. Maar de kaarten die hij heeft getekend en opgehangen aan zijn muur zijn een herinnering aan hoe het dorp was tijdens het Britse mandaat tot het afgelopen decennium. “Annexatie vond plaats gedurende mijn hele leven. Onze geschiedenis is gemarkeerd door verlies. Zo veel levens, lotbestemmingen en namen zijn verloren gegaan. Elke straat, elke familie en elk huis staat op deze kaarten. We weten niet wat morgen brengt. Israel zal uiteindelijk doen wat het wil doen. Maar als mensen hun leven kunnen voortzetten zonder gevangen te zijn, dat zou goed zijn. Europese staten dienen Israel. Zij kunnen European states are serving Israel. Zij kunnen een volk niet opgesloten achterlaten. Wij vergeten ons land niet. Geloof sterk in je thuisland. Dat vertel ik mijn kinderen en kleinkinderen.” Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Bron: Oxfam Solidariteit
Abu Saleh, 98, zit voor zijn huis met zijn jongste kleinkind, Bilal, 3. “Ik was door de tijd geslagen. Ik geloof dat alles kan gebeuren. Het enige waar ik zeker van ben is dat de annexatie niet in ons voordeel is. Ik voel me diep van binnen een Palestijn en een beschermer van mijn thuisland. Ik voel het in mijn hart en in mijn bewustzijn. Als Palestijnen zouden we niet verdeeld mogen zijn.” Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
“Sinds de jaren tachtig zijn hier meer dan honderd vernielingen geweest. Al Walaja maakte vroeger deel uit van Jeruzalem. Het was een welvarend gebied. In de jaren vijftig kwamen mensen terug en begonnen met de wederopbouw. De controleposten en wegen die u op deze kaart ziet, dienen nederzettingen en maken het dagelijks leven en verkeer voor Palestijnen uit Walaja buitengewoon moeilijk. De muur die in 2006 is opgetrokken, omringt 80 procent van Walaja, waardoor de rest openstaat voor confiscatie. Momenteel zitten ongeveer 65 mensen uit de gemeenschap voor de rechter. Wat is annexatie? Het gebeurt al. Kolonisten en het leger gaan al rond zoals ze willen. Annexatie of niet, ze zullen doen wat ze willen. Zelfs huizen met een vergunning worden afgebroken. Elke nacht worden er arrestaties verricht. Het leger komt elke dag onze stad binnen. Als het leger een uitbreiding van een huis opmerkt, hier of daar, zullen ze het slopen”, zegt Ilham Abu Khiyara. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Khaled Abu Khiyara, 34, in Al-Walaja, vlakbij Jeruzalem. “Dit huis is al eerder gesloopt. Gebrek aan vergunningen die we niet kunnen krijgen, is altijd het excuus voor sloop. Je vraagt ons hoe we ons voelen, we voelen niets meer. We hebben gezien dat de huizen van andere mensen worden afgebroken. We zouden met hen meeleven, maar daarna gingen we naar huis. Deze keer konden we nergens naartoe. Eerst kwamen ze om 14.30 uur. We hadden ze verwacht. We waren voorbereid. Toen ze midden in de nacht terugkwamen, waren we wakker. Als het gaat om het slopen van ons huis, maakt het niet uit wat we eruit zouden weten te redden. Al ons spaargeld was in één nacht verdampt. Mensen uit het dorp brachten de nacht bij ons door. Het is altijd dezelfde aannemer die hier komt om de huizen te slopen. Er werd ons verteld dat als we 50.000 shekels ($ 14.500) zouden betalen, we in beroep konden gaan tegen de beslissing. Dit is hoe we werden misleid om te betalen voor de sloop. Wanneer je huis op het punt staat te worden gesloopt, komt de aannemer met 300 soldaten. Het dorp is omsingeld, de jongeren worden uitgelokt. We namen de schooltassen van de kinderen en onze eigen waardevolle spullen mee. We bleven buiten en keken hoe ze het huis kamer voor kamer slopen. Stukje bij beetje. Daarna gingen ze weg en wij bleven. We verbleven een paar dagen in een tent na de sloop. We wonen hier ons hele leven. We hebben dit huis gebouwd om een toekomst te hebben. Gemeenschappen worden verarmd door schulden, door bv. extra boetes te geven voor het leven op hun eigen land zonder dat ze de juiste vergunningen zouden hebben. Wat is annexatie? Het gebeurt al. Ze gaan al rond zoals ze willen. Annexatie of niet, ze zullen doen wat ze willen. Zelfs huizen met een vergunning worden afgebroken. Elke nacht worden er arrestaties verricht. Er zal maar één staat op dit land zijn. Je staat niet alleen in dit land tegenover Israël. Het zijn de VS, de EU en anderen die ons teleurstellen. We zijn als een kat tegenover een leeuw. We worden alleen ondersteund met woorden. We hebben het niet over menselijkheid en waarden. Foto: Adeline Guerra/Oxfam 2020
Bron: Oxfam Solidariteit
Bron: Oxfam Solidariteit
