22Bahman(11 februari)

38 jaar terug, op 12 Bahman 1979,  landde Imam Khomeini,  de religieuze leider en de enige vertegenwoordiger van de God op aarde, na 15 jaar ballingschap, op Iraans grondgebied. Dat was het einde van het Shah-regime. Een regime dat de waardigheid en onafhankelijkheid van zijn bevolking verkocht aan de Amerikanen, Israël en Britten.

Khomeini maakte een “einde” aan de bemoeienissen van Amerika en co  in de interne zaken van het land, keurde de spontane bezetting van de Amerikaanse ambassade door de Iraanse studenten goed, smeet de Britten het land uit en mobiliseerde het land om met hand en tand, en vooral met lege handen te strijden tegen troepen van Saddam Hossein. Die had kort na de Iraanse revolutie het olierijk deel van Iran in Zuidwesten van Iran bezet en op die manier aan Iran de oorlog verklaard. 

Nu nog steeds maken Khomeini’s toespraken me warm en koud tegelijk. Zonder twijfel, of men een voor- of tegenstander van hem is,  blijft hij voor mij een belangwekkende  figuur.

Amerika, Amerika,schande aan je misleidingen 

7 februari, rond tien uur ’s morgens word ik wakker in mijn hotelkamer,  in het hartje Teheran, met het stevige gedreun van een van de revolutionaire hymnes uit mijn jeugd. Toen ik twaalf, dertien jaar oud was. Toen ik nog in Iran was, en toen Iran en Irak nog het einde van een langslepende oorlog met elkaar uitvochten.

Een oorlog die het leven van miljoenen Iraanse en Iraakse zonen en vaders kostte. Een oorlog die de harten van vele dochters en moeders door het verlies van hun dierbaren aan flarden scheurde. Een oorlog, waarin de nu zo gehate Saddam Hossein, de steun van Amerika en co  kreeg om het jong revolutionaire regime van Imam Khomeini na amper na drie jaar aan het wankelen te brengen. Wél, vandaag wordt de 38^ste verjaardag van de revolutie en de installatie van het Islamitisch Republiek Iran uitbundig door een deel van de Iraniërs gevierd. 

“Amerika, Amerika, schande aan je misleidingen. Het bloed van onze jongens druppelt van jouw klauwen”, was en is nog steeds mijn lievelingshymne. Dit lied wakkert elke keer opnieuw mijn Amerikaans-kritisch sentiment aan. Op dat moment denk ik terug aan wat mijn opa me altijd zei: “moesten we geen olie hebben, hadden we geen miserie”, of “al onze miserie wordt georkestreerd door de Britten en Russen”.  Mijn opa had twee wereldoorlogen en als gevolg daarvan twee staatsgrepen meegemaakt. In zijn tijd was Amerika nog geen factor van betekenis. Pas na de tweede wereldoorlog werd Amerika het Amerika dat vele volkeren in de wereld nu verafschuwen omwille van het imperialisme en de vraatzucht. 

Een hoge tol voor “onafhankelijkheid”

Bij mijn aankomst  in Teheran,  vroeg ik aan een Iraanse man waarvoor al die straatversiering diende. Hij antwoordde: ‘de macht viert de revolutie maar de Iraanse bevolking rouwt thuis.

Ooit vroeg iemand aan mij: “Is Noord-Korea beter of Zuid-Korea?”. Ik dacht even na en zei: “geen één van beiden. De een telt niet mee en de andere is een kolonie van Amerika. Maar wij, Iraniërs ondanks de internationale sancties, we tellen nog mee en we regelen zelf onze interne zaken. Alleen, we betalen daarvoor al 38 jaar lang een zeer hoge tol’. Hij wees hiermee niet alleen naar het huidig regime maar ook naar al de so-called democratische regeringen die het huidig regime in Iran op de vingers tikken.

Kort daarna reageerde een Iraans koppel op mijn enthousiasme om naar het film festival van Dahe-ye-Fajr te gaan, als volgt: “naar aanleiding van de 38^ste verjaardag van de revolutie is elk jaar een filmfestival. Maar de mensen blijven thuis. Velen willen niet naar dit festival gaan”.  Wanneer ik me naar de reden ervan informeerde, antwoordde het koppel samen: “het is toch belachelijk en een pure tijdsverspilling om films te zien waar men impliceert dat mensen met kledij onder de douche gaan, of met kledij naar bed gaan waarna de vrouw zwanger raakt”. Daarom blijven mensen liever thuis. Ze kijken niet bepaald naar iets beters, maar naar Amerikaanse producten. Dat is een vorm van verzet.

Een deel van Iraniërs scandeert revolutionaire slogans en marcheert eensgezind naar de vrijheidsheld plein, Meydane Azadi, in Teheran  waar jaarlijks tijdens deze periode door het president een toespraak wordt gehouden. Een ander ontvlucht de stad en gaat op vakantie. 

Meer hierover in: