Intussen is het al meer dan een week geleden. Tijd is vloeibaar en onwerkelijk geworden sinds die video, die ik ondertussen al vijftig keer bekeken heb.

De eerste drie keer om mezelf ervan te verzekeren dat het werkelijk jij was, de volgende vier keer om mezelf ervan te overtuigen dat je wel degelijk ademde en de volgende veertig keer in verbijstering. Het rustgevende melodietje, jouw lijdend beeld, je laatste “levende” weergave en dan de Arabische tekst die vijandig over het scherm rolt. Hoewel ik ongerust was, was ik er boven alles van overtuigd dat ik je vrijdagochtend zou zien. Je bent een vechter en een overlever, dood past je niet.

Omstreeks 22u stuurde ik je een tekstbericht. Ik wou je laten weten dat we op je aan het wachten waren, dat we bezorgd waren, maar dat je snel weer bij ons zou zijn. Bel me zodra je dit leest, met veel liefde. Maar je las het niet. En ik wachtte op je telefoon, maar de stemmen die me opbelden waren niet de jouwe.

Rond middernacht belde ik je nog eens, ik was vastberaden hoopvol en poogde de sinistere geruchten te onderdrukken, maar je gsm was nog steeds uitgeschakeld. Silvia en ik poogden je reeds ‘s ochtends te bereiken om samen naar Rafah te gaan, om de familieleden van de vier mannen die omgekomen waren in de instorting van een tunnel te bezoeken. Je telefoon was uitgeschakeld, maar dat was niet echt verontrustend, want dat deed je wel vaker.

Het was na 19u toen we de eerste geruchten van je verdwijning opvangden. Saber belde Mohamed over een video die online zou staan waarin Salafi Jihadi je ontvoering claimde. Enkele maanden geleden kregen we een gelijkaardig telefoontje van een Egyptische journalist, toen ging het gerucht de ronde dat een Duitse ISM-activiste ontvoerd was uit Gaza, maar Vera was ok.

Terwijl ik op internet begon te zoeken, hield het bizarre telefoongesprek dat ik vijf minuten eerder had met een bevriende journalist plots meer steek. Hij vroeg me of ik ok was en of de andere ISM-leden ok zijn en waar jij was. Ergens in de buurt, ik heb hem nog niet gehoord vandaag, mompelde ik, maar hij is ok veronderstel ik, mompelde ik nietsvermoedend. “Vik is niet ok”, zei hij gejaagd en drong er vervolgens op aan om me te zien.

Mohammed en ik vonden de video, terwijl Silvia en Nacho naar je appartement snelden. Mohammed staarde in ongeloof naar de video en riep uit: “Dat is Vik niet!” Overmeesterd, gehavend en breekbaar. Ze hadden iemand anders van je gemaakt. De volgende uren waren gespannen.

Telefoons rinkelden duizendmaal, journalisten, bezorgde vrienden, politie, e-mails, persberichten. We hadden hoop, vooral Khalil, wiens optimisme onevenaarbaar en aanstekelijk is.. Het moet 1u ‘s nachts geweest zijn, of later, toen er vanuit de hoek van één van de slaapkamers de meest verscheurende kreten weerklonken. Mohammed zat opgevouwen voor een kast te huilen. Nacho en ik benaderden hem, beide verrast. Het was te vroeg om te wanhopen, morgenochtend zou hij terug zijn. Op kousevoeten wandelde Joe de kamer in en zei: “Ik veronderstel dat jullie het gehoord hebben?” Via Twitter berichtte Reuters dat het lijk van de ontvoerde Italiaanse activist gevonden was. Khalil haastte zich naar buiten en in een flits snelden Silvia, Nathan, Joe en ik hem achterna. We kregen tegenstrijdige berichten terwijl we in Shifa ziekenhuis aan het wachten waren.Er was niemand binnengebracht.

Na twintig minuten kregen we nieuws van de hoofdsinspecteur: er was een lijk gevonden, maar het was nog niet geïdentificeerd. Het is gek hoe krachtig wishful thinking kan zijn, ik bleef telefoons beantwoorden en geloofde mijn eigen beweringen dat alles ok was, terwijl mensen aan de andere kant van de telefoon in tranen uitbarstten. Mijn ongelijk werd een halfuur later bewezen door mijn eigen ogen, toen ik je lichaam zag, met de plastieken band om je nek waarmee je gewurgd was, in het lege huis waar je je laatste uren moet doorgebracht hebben.

Het was alweer een andere Vik. Opgezwollen, bleek, ontdaan van zijn kracht.

De puzzel past niet, er ontbreken teveel stukken om het geheel te bevatten en niet wetend wat hier achter schuilgaat, is pijnigend en verontrustend. Is het het werk van een extremistische salafi groepering die zo weerklank probeert te krijgen in het huidige beleid in de Gazastrook of is er een zionistische hand in het spel?

De onwezenlijke en verbijsterende afgelopen week van rouw en afscheid maken langzaam plaats voor herinneringen met een lach en pogingen van mensen hier in Palestina, Italië en wereldwijd die je eer willen aandoen. Ik koester je revolutionaire geest die strijdt voor rechtvaardigheid, je gevoel voor humor, je zorgzame aard en zal het met me meedragen. Je overleeft in de collectieve herinnering als een winnaar, een dromer die niet opgeeft. Welterusten, Vik, nu is het aan ons om je dromen in leven te houden.

Liefs,

inge