Met wat vers geproduceerde slapers slofte ik daarnet de trap af om in de keuken wat wakker te worden met mijn eerste thee van de dag. Een voor mij nog onbekend koppel zat in de gang in lotushouding grote bewegingen met hun armen te maken.

In de keuken vertelde het Deense koppel dat ze de zon aan het groeten waren. Dat ze dit binnen in de schaduw deden en niet buiten, waar het dertig graden is, verstond ik niet goed maar ik had in dit huis reeds gekkere dingen gezien.

Het Deense koppel zat zoals elke morgen in een volledig witte uitrusting te ontbijten. Ze leven al plakkend aan elkaars zijde in een haast autistische structuur. Elke dag dezelfde smetteloze witte kleren, elke dag op zelfde tijd zich wassen, iedere maaltijd uit hetzelfde ijzeren kommetje met een koffie uit een bijhorend ijzeren bekertje en een tafel versierd met steeds identiek geplaatste kaarsjes. Ze waren hier reeds voor mijn aankomst en ik vroeg hen wat ze in Denemarken voor bezigheden hadden. Daar waren ze reeds twee jaar niet meer geweest. Ze waren naar Griekenland vertrokken om van daaraf naar Israël te gaan, eventjes India te bezoeken en dan terug naar Israël te keren, waar ze nu voor mij zaten. Veel recente bezigheden in Denemarken hadden ze dus niet gehad. Misschien iets te nieuwsgierig informeerde ik naar de bezigheden in Jeruzalem maar met een geheimzinnige glimlach vertelden ze me dat ze hier op geheime missie zijn en dat het vernoemen van de geheime missie al buiten de lijntjes kleuren geweest was. Had het iets met religie te maken? Dit zat wel bij de mogelijkheden in dit religieuze wespennest! Ze drukten me op het hart dat het niets met religie te maken had en ook niet met politiek, beiden interesseerden hen niet. Zij hadden de universele waarheid gezien en waren deze verder aan het onderzoeken. Deze zoektocht had de veertigers twee jaar geleden samengebracht en sindsdien waren ze samen op geheime missie. Vlees mochten ze er zeker niet bij eten want het consumeren van dieren doet de adrenaline van het dier met je bloed vermengen waarop men zelf een beest wordt en beesten kunnen de echte waarheid nooit ontdekken. Zelf heb ik enkele jaren vegetarisch geleefd en kan niet zeggen dat ik die periode vervreemd geraakte van mijn dierlijke driften of minder het beest ging uithangen. Elk reageert anders op bepaalde stoffen zeker?

Het gesprek beëindigde zich plots omdat de Oostenrijker de keuken betrad. Het Deense koppel voelde zich een beetje betrapt in het openhartige gesprek over hun privé-leven en besloten naar hun kamer te gaan. De Oostenrijker praatte nooit spontaan tegen iemand en bracht de ganse dagen, met het licht aan, in zijn kamer door. Als je ‘s nachts uit je warme bed moet voor zo’n hatelijk, nachtelijk toiletbezoek brandt zijn licht gegarandeerd. Niet dat hij met zijn licht aan slaapt want je hoort het tikken van zijn keyboard door de stille gang galmen. Misschien was dit wel een geschikt ontbijt om mijn huisgenoten beter te leren kennen en ik begon ook hem de pieren uit de neus te vragen. Hij is hier eventjes, volledig per toeval, een Palestijnse NGO met hun computerwerk aan het helpen maar hij vertrekt binnenkort weer met zijn fiets. In zijn kamer had ik reeds een blinkende koersfiets zien staan en blijkbaar was hij met deze fiets van Oostenrijk naar Jeruzalem gereden. In veronderstelling dat dit wel het eindpunt zou zijn vroeg ik hem naar zijn datum van terugkeer maar de tocht is blijkbaar nog maar net begonnen. Einddoel is Singapore en landen als Afghanistan, Pakistan en Iran zullen hem niet tegenhouden. Ik blijf het nieuws volgen om hem binnenkort terug te zien.

De Rus met lange haren en lange baard zat in de zetel te praten met een Oekraïense vader en zoon. Na enkele maanden heeft hij eindelijk iemand om tegen te praten en die hem dan ook nog eens verstaat ook. De vader en zoon zijn gisteren toegekomen en zijn mijn buren op het bovenste verdiep van het huis geworden. Ze zijn overtuigde christenen die proberen een kind uit het heilige land te adopteren. Als jezus dan toch zeker naar Jeruzalem terugkeert zou het met de huidige zeden en gewoonten wel eens mogelijk zijn dat ook de Maria van deze tijd de vondelingenschuif heeft ontdekt, als (natuurlijk onbevlekte) tienermoeder het kind onder familiedruk heeft moeten afstaan of misschien nog erger: de messias met een abortus in zijn hiernamaals gelaten heeft. Over de laatste optie willen ze wellicht niet nadenken maar ik ga ze in hun keuze geen ongelijk geven. Wie zichzelf geen god vindt kan bijgevolg ook niet hopen op het verwekken van een heilige. Dan maar beter adopteren.

De Oost-Europeanen zijn niet de enigen die elkaar hier ontdekt hebben. Reeds enkele maanden woont hier een Amerikaanse dame die zelfs onder alle nieuwe Europese pensioenstelsels de pensioengerechtigde leeftijd reeds moet hebben bereikt. Iedere dag wandelt ze eens door het stad op zoek naar een jonge, knappe, rijke man om mee te trouwen en voor de rest zit ze datingsites op het internet af te schuimen. Als je denkt dat je zo’n figuur niet al te vaak tegenkomt in je leven heb je het hier mis. Gisteren arriveerde er nog een Amerikaanse vrouw, die ik een jaar of twintig jonger schat dan haar landgenote. Ook zij is blijkbaar dringend op zoek naar een Israëlische man om mee te huwen. Voor de mannen heb ik niet echt oog maar als ze even knap zijn als de Israëlische vrouwen kan ik ze geen ongelijk geven. Weet niet of het een reis van maanden waard is om enkel te gaan vissen in een andere vijver maar die Israëlische vrouwen mogen er zeker wezen. De jongste Amerikaanse vrouw is er niet mee opgezet dat er maar één badkamer in het huis is en dit wel voor meestal meer dan tien inwoners. De schamele douche heeft dan nog geen warm water en is enkel een oude, verroeste sproeier die uit de muur komt. Ze vroeg de mening van de medebewoners en ik kon haar vertellen dat ik in mijn vorige huis ook met tien personen woonde, geen warm water had en dat een douchekop een luxe was in vergelijking met de gieter waar wij het mee moesten stellen. Ze lachte mijn uitspraken weg en zei dat ze wel al in Europa had gereisd. Het was er natuurlijk geen Amerika maar ik kon haar zeker niet wijsmaken dat wij er in de middeleeuwen leefden. Het feit dat er ook nog eens minimum drie honden door mijn laatste Belgische woonst liepen heb ik maar voor mezelf gehouden aangezien ze een huis met enkel koud water reeds niet geloofwaardig achtte. Ze had gisteren reeds 300 dollar aan Ibrahim gegeven voor de bouw van een nieuwe badkamer en haar kerkgemeenschap in Texas ging een inzamelactie doen om een nieuw, illegaal, verdiep op het dak te plaatsen zodat Ibrahim eindelijk zijn Bedouin-tent vijf verdiepen hoog zou kunnen plaatsen. Hier zou hij zijn gasten in traditionele sfeer te kunnen ontvangen op de top van de Mount Of Olives. Hadden ze hier iets als “Man Bijt Hond” dan konden ze in dit huis per verdiep een jaar aan materiaal schieten.

Vlak voor ik aan mijn dag ging beginnen kwam er nog een Amerikaanse dame naar beneden maar deze bleek in Israël thuis gekomen te zijn. Ze was tien jaar geleden met een jood getrouwd en had zich ook tot het jodendom bekeerd. De lichtjes twinkelden in de ogen van de andere 2 Amerikaanse dames, hun doel was bereikbaar en het levende bewijs zat bij hen aan tafel. Ze was deze nacht van een reisje in de Verenigde Staten teruggekeerd en had tijdens het overstappen in Duitsland problemen gehad met de douaniers op de luchthaven. “Ongelofelijk hoe achterdochtig die Duitsers kunnen zijn”: vertelde ze. In vergelijking met de gemoedelijke grenscontroles van Israël vervalt iedereen natuurlijk in het barbarisme maar dit was pas de opwarming voor een reeksje straffe uitspraken. Ze zouden het de Israëliërs beter niet zo moeilijk maken op de Duitse luchthavens of waren ze daar het woord “Holocaust” reeds vergeten? Alle herstelbetalingen zijn volgens haar slechts naar een paar joodse organisaties gegaan en de echte joden hebben er bijna niets van gezien, er zou beter nog eens een nieuwe betaling volgen om hun leed te verzachten.

Ik kon mijn oren niet geloven maar besloot iets te leren van dit joodse ondernemerschap, ik was hier tenslotte om te observeren en iets op te steken. In het geval van nieuwe herstelbetalingen zou ik me ook direct bekeren. Als je zelf nog maar tien jaar tot een groep behoort en je kan schadevergoeding ontvangen voor wat je nieuwe volk zeventig jaar geleden is aangedaan dan komt het zeker niet meer op die tien jaar aan. De ondernemer in mij werd een beetje wakker en hadden die Duitsers in die oorlog voor die van de concentratiekampen niet gans Diksmuide in de as gelegd? En ik heb daar als Diksmuideling nooit ook maar één cent van gezien. Zonder die Grote Oorlog was de stad waar ik opgroeide ongetwijfeld De Europese metropool geweest die Parijs en Brussel als linker- en rechterhand kon aanzien, het tegengewicht voor Moskou, Peking en New York waar Europa al jarenlang op hoopt. En dit allemaal vernietigd door die vuile Duitsers. In plaats van in deze wereldstad te zijn opgegroeid moest ik mijn jeugdige dagen slijten tussen een mistroostig hoopje bakstenen dat meer varkens dan inwoners kent. De Duitsers zouden diep in hun geldbeugel moeten tasten om ons dit trauma af te kopen. Met mijn domicilieadres terug in Diksmuide kan ik me met deze belofte zelfs verkiesbaar stellen voor de volgende gemeensteraadsverkiezingen:

• herstelbetalingen van de Duitsers aan het Diksmuidse volk

• gratis parkeren van tractors op de Grote Markt

• de boerenmarkt op zaterdagochtend is tegen 2012 UNESCO-werelderfgoed

Een programma zo nationalistisch en onrealiseerbaar dat ik er in deze politieke tijden enkel maar mee kan verkozen geraken. Ik nip nog eens van mijn thee en waan me in gedachten reeds de eerste joodse burgemeester van Diksmuide.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: