De Britten hadden indertijd in hun mandaatgebied Palestina chaos verwekt door de immigratie te steunen van Europese joden die de politieke doctrine van het Zionisme aanhingen.

Het zionisme dacht een oplossing te vinden voor het antisemitisme in Europa door Palestina te gaan koloniseren en daar een zuiver Joodse staat te stichten. Een van hun eerste acties was de oprichting van de “Jüdische Colonialbank” (1899) om hun project te financieren. Het was een initiatief van Theodor Herzl, de grondlegger van het Zionisme. De Zionisten wilden van Palestina een land maken zo Joods als Frankrijk Frans was. Daarom moest de oorspronkelijke Palestijnse bevolking “ongemerkt over de grens worden gezet”. Deze nieuwe staat zou, nog steeds volgens Herzl “een bruggenhoofd zijn voor Europa en een bolwerk van de beschaving tegen de barbarij.”

Daarbij hield men geen rekening met het verzet van die oorspronkelijke bevolking, de Palestijnen. Wanneer de Britten na de opdeling van het Ottomaanse Rijk, een van de verliezers van de Eerste Wereldoorlog, het bestuur van het land overnemen en de immigratie van zionistische kolonisten steunen, wordt al de eerste Palestijnse verzetsbeweging opgericht, de Unie van Islamitisch-Christelijke Verenigingen (Jeruzalem 1918) en die stuurde een boodschap naar de Vredesconferentie van Parijs waarin ze zich verzetten “tegen het project om ons vaderland als een nationaal tehuis aan de zionisten te schenken en het door hen te laten koloniseren.”

Dit antikoloniale verzet zal hoogtepunten kennen in 1929 en later tijdens een grote staking en revolte in 1936-1939. De Britten wisten niet meer wie te steunen en ze schoven het probleem door naar de Verenigde Naties. Hoe dat op te lossen? Het Arabische land Palestina opdelen in een territorium voor de autochtonen en eentje voor de Europese, Joodse kolonisten?

Op 26 november 1947 werd er in de Algemene Vergadering gestemd. Nuttig is misschien om onze toenmalige Belgische ambassadeur te citeren. Hij uitte niets dan twijfels over het plan: “De Palestijnse kwestie grijpt ons, Belgen, ten zeerste aan. Wij hebben moeite om de bedoelingen van de zionisten te begrijpen. Onze Joodse landgenoten hebben hun nationaal tehuis bij ons in België. Niemand van ons heeft hen ooit zo behandeld dat zij een ander tehuis zouden willen gaan zoeken in Palestina. Tijdens de oorlog hebben zij met ons meegestreden en veel Belgen hebben hun leven gewaagd voor hun Joodse landgenoten, zodat onze nationale eenheid er versterkt uitkwam … Wij zijn er helemaal niet zeker van dat het verdeelplan rechtvaardig is, wij twijfelen eraan of het uitvoerbaar is, en wij vrezen dat het vreselijke gevolgen zal hebben …”

De Palestijnen vonden dit plan onrechtvaardig en verwierpen het omdat met hun belangen weinig of geen rekening werd gehouden. De Joodse kolonisten bezitten in 1947 amper 7 procent van de grond en vormen een derde van de bevolking: 608.000 op een totaal van 1.835.000. Toch krijgen ze volgens het verdeelplan van de VN 56 procent van het grondgebied toegewezen. Men plande ook een internationale zone, het corpus separatum Jeruzalem, waarin 100.000 Joden zouden wonen naast een kleine meerderheid van 105.000 Arabieren. En die moest dienen als gemeenschappelijke hoofdstad.

De Zionistische kolonisten willen nog meer en op 1 april 1948 starten zij een veroveringsoorlog, en roepen een maand later de staat Israël uit. De gevolgen waarover onze ambassadeur het had werden veel groter dan hij had gedacht: 418 Palestijnse dorpen werden verwoest. Steden als Haifa, Jaffa, Akka, Ramla, Lydda, Safad en Tiberias werden etnisch gezuiverd. Zo is 80 procent van de huidige inwoners van de Gaza-strook verdreven uit de staat Israël. Zij organiseren sedert één maand de Mars op Terugkeer om de Nakba te herdenken.

België was helemaal niet akkoord. Het duurt dan ook tot 15 januari 1950 vooraleer de Beneluxlanden Israël de jure erkennen, maar daarbij spreken ze hun voorbehoud uit over de grenzen van Israël, die veel meer grondgebied omsluiten dan wat in het verdeelplan werd voorgesteld. En, België zal tot de Oslo-akkoorden (1993) in Jeruzalem een apart consulaat openhouden, dat niet afhangt van Tel Aviv maar rechtstreeks van Brussel, om zo de status van Jeruzalem als Corpus Separatum in stand te houden.

Nadat bij de oprichting van de koloniale staat Israël de Palestijnen hun land en hun huizen waren afgenomen, wilde de zionistische beweging ook de Palestijnse geschiedenis uitwissen. Met de Bijbel en de schoffel in de hand werd de grond doorwoeld op zoek naar louter Joodse relicten, of wat daarvoor kon doorgaan. Alle andere lagen van de geschiedenis werden begraven. Daarnaast plunderde het koloniale leger in 1948 massaal bibliotheken, het geheugen van de Palestijnen. In totaal ging het om meer dan 70.000 boeken.

Om het Joodse karakter van de staat te onderlijnen en om de westerse origine van veel immigranten te verbergen werd hen gevraagd om zoveel mogelijk hun Europese familienaam te verhebreeuwsen. Simon Persky werd Simon Peres, Isaak Rabinowitz is de oude naam van Yitzhak Rabin, Ariel Scheinerman werd Ariel Sharon, Benjamin Mileikowsky werd Benjamin Netanyahu, Tzipi Benozovitsj werd Tzipi Livni en de bekende schrijver Amos Oz heette oorspronkelijk Klausner.

Maar de kolonisatie nam geen einde. Vanaf 1967 werd het restant van Palestina gekoloniseerd. Israël oefent nu de reële macht uit over de Westelijke Jordaanoever: via zijn militair bestuur en zijn kolonies. 130 kolonies verbonden door 800km wegeninfrastructuur – waar Palestijnen geen gebruik van mogen maken – vormen een apart gebied, met een aparte, Israëlische wetgeving. De koloniale bezetter controleert 70 procent van de grond, waardoor het rustig verder kolonies kan uitbouwen. Het waterbeleid is volledig in handen van Israël zodat de kolonisten per hoofd 5 maal meer water krijgen toebedeeld dan de Palestijnen en dat tegen één tiende van de prijs. Israël controleert verder 80 procent van de financiën op de Westelijke Jordaanoever en de Palestijnse strijdkrachten worden gecontroleerd door Israëlische militaire gouverneurs.

Maar ook binnen Israël gaat de kolonisatie van Palestina verder: in Galilea waar meer dan 80 procent van de inwoners nog Palestijns is, wordt nog altijd grond gestolen ten voordele van Joodse kolonies (mizpe) die de Arabische steden en dorpen van op de heuveltoppen domineren en controleren.

Tijd dus om na 70 jaar Israël te dekoloniseren.

Lucas Catherine, auteur van o.a. Palestina, geschiedenis van een kolonisatie

Inge Neefs, auteur van Gaza op mijn Hoofd

Charles Ducal mede-auteur van Gaza, geschiedenis van de Palestijnse Tragedie