Opinie -

3×3-plan van vakbonden LBC-NVK en CNE geeft perspectief aan iedereen

De schandvlekken van de regering-Michel schreeuwen om een grondig alternatief. De LBC-NVK en de CNE bedachten een fair alternatief voor het fors onrechtvaardige regeringsbeleid: het 3x3-plan! Op maandag 12 december voerden beide vakbondscentrales, onderdelen van het ACV, actie in de Brusselse Wetstraat. Ze schuiven het plan naar voren als een ideale basis om te onderhandelen over een nieuw interprofessioneel akkoord (IPA) en nieuwe sectorale akkoorden.

dinsdag 13 december 2016 17:11
Spread the love

ING scoorde vorig jaar 1,1 miljard euro winst, vernietigt bij ons 3.500 jobs en casht probleemloos overheidssteun dankzij loonsubsidies, een taxshift en een indexsprong. Die cadeaus worden gefinancierd door mensen te laten inleveren in de werkloosheid, de ziekteverzekering en de pensioenen en door de 2 procent indexsprong van het ING-personeel zelf. Fair of rechtvaardig kan je zoiets niet noemen. ING is maar één van de vele bedrijven die inleveringen van mensen gebruiken om rijke aandeelhouders extra te verwennen.

Het 3×3-plan van de vakbond wil uit een heel ander vaatje tappen. Ons plan bestaat uit drie luiken.

1) 3% extra tewerkstelling: een einde aan het gratis-verhaal én 186.000 jobs die er nu extra kunnen bijkomen.

Bedrijven strijken een slordige 16 miljard euro subsidies op om zo lagere loonkosten te hebben: 11 miljard loonsubsidies, te verhogen met 2,5 miljard via de indexsprong en 2,5 miljard via de taxshift. Het idee is dat de bedrijven hiermee jobs creëren. Volgens de liberale logica komen jobs vanzelf als je het allemaal maar goedkoper maakt voor werkgevers. Uit de RSZ-gegevens weten we dat er dit jaar 34.688 ‘arbeidsplaatsen’ zijn bijgekomen. Voor alle duidelijkheid: het gaat over koppen. Laten we dit cijfer afronden naar 40.000 koppen. Dat wil zeggen zo’n 400.000 euro die werd geïnvesteerd ‘per kop’. Toch wel een dure investering.

Trouwens, de huidige jobcreatie was al ten tijde van premier Elio Di Rupo voorspeld door het Planbureau. Die extra jobs zijn sterk verbonden met het aantrekken van de Duitse economie. We hebben dus een regering-Michel die flink met geld smijt maar in wezen niet veel bereikt qua jobcreatie. Een vaststelling die het gevoel van onrechtvaardigheid alleen maar versterkt als we denken aan de besparingen in de pensioenen, het opjagen van langdurig zieken en de bezuinigingen in de werkloosheid.

Luik 1 van ons 3×3-plan wil hieraan verhelpen. Laten we ING-scenario’s trachten te vermijden en de krokodillentranen van onze bewindslieden aan de kant vegen. We kunnen perfect een kader maken waarbij de sociale partners verplicht akkoorden moeten sluiten over de besteding van de opbrengsten van de taxshift en de indexsprong. Geen akkoord? Oké, maar dan ook geen taxshift of de opbrengst ervan doorstorten naar onze sociale zekerheid. In twee jaar tijd creëer je zo gegarandeerd 93.000 volwaardige jobs erbij. Over twee cao-rondes gaat het om 186.000 jobs erbij. Het terugverdieneffect voor de sociale zekerheid hierbij bedraagt zo’n 4,5 miljard euro.

Koppel er ook de verplichting aan om jongeren aan te werven. En zo wordt het plaatje heel anders. Zo doe je effectief iets aan de jongerenwerkloosheid. Je creëert tastbare banen, helpt de financiering van de sociale zekerheid te garanderen en roept een halt toe aan de onrechtvaardige uitwassen van het taxshift- en indexsprongverhaal. Zo leiden de inspanningen van onze bevolking tenminste tot een positief vooruitzicht. Winst over de hele lijn, in plaats van poenschepperij voor aandeelhouders.

2) Zuurstof voor onze economie! 3% om vrij te kunnen onderhandelen.

De loonkloof met de ons omringende landen is weggewerkt. Dat erkent zelfs deze regering want ze zet in haar ‘update’ van de Loonwet van 1996 – de wet die was bedoeld om het ‘concurrentievermogen te vrijwaren’ – de loonkloof op nul. En zelfs dat is niet helemaal juist want in werkelijkheid doen we eerder zo’n 0,2 procent beter dan de ons omringende landen.

Het regeerakkoord zegde dat de regering deze wet zou actualiseren en daarbij zou rekening houden met de loonsubsidies aan de ondernemingen. Niets daarvan. In plaats van rekening te houden met de 16 miljard euro subsidies aan bedrijven nemen Michel en Co het discours van de werkgeversorganisatie VBO klakkeloos over en verklaren ze dat er nog een loonkloof bestaat van vóór 1996. Zonder blikken of blozen beweert het VBO dat die kloof 10 procent bedraagt en ook nog dient weggewerkt. De regering steekt dat mee in het carcan dat ze aan de vakbonden wil opleggen bij het voeren van loononderhandelingen.

Op de koop toe worden we nog verplicht om een ‘veiligheidsmarge’ in te bouwen. Voor het geval dat we toch sneller zouden evolueren dan de ons omringende landen. Een veiligheidsmarge die overigens niet wordt opgelegd aan CEO-lonen of aan andere inkomsten.

Dit keurslijf biedt geen perspectief voor de brede werknemersgroep. Dit keurslijf geeft geen ruimte voor solidariteit onder sterke en zwakke sectoren via sociaal overleg. Dit keurslijf zet alleen de deur open voor netto loonsverhogingen en voor vrije speelruimte voor bedrijven om loonopslag te geven aan de ‘happy few’ die het al goed hebben. Dezelfde onrechtvaardigheid keert telkens terug.

Ons plan eist 3 procent vrije onderhandelingsruimte, buiten de index en de baremieke aanpassingen. Die ruimte is er. Wij willen volwaardige bruto loonsverhogingen, zeker voor de lagere lonen, en ook onderhandelingsruimte om vorming en opleiding opnieuw op te nemen in de agenda van het sociaal overleg. Het is niet ondenkbaar om de nu al voor vorming gebruikte centen deels te heroriënteren. Maar investeren in opleiding voor iedereen is onmisbaar in een samenleving die razendsnel verandert. Loonsverhogingen zullen de koopkracht versterken en het consumentenvertrouwen versterken, en dus ook de economie versterken. Winst voor iedereen.

Als LBC-NVK kiezen we dan ook resoluut voor een interprofessioneel akkoord dat de solidariteit onder sterkere en zwakkere sectoren organiseert.

3) 3% voor welvaart en welzijn

De productiviteit in ons land behoort tot de hoogste van Europa. Onze statistieken over 50-plussers in de ziekteverzekering helaas ook. Er was een historische consensus waarbij een deel van de productiviteitswinst billijk werd verdeeld zodat het mogelijk werd om de arbeidsduur te verminderen en loon- en arbeidsvoorwaarden te verbeteren. Maar die consensus is er niet meer. Opnieuw het gevolg van het regeringsbeleid. De kloof tussen arm en rijk groeit en de buffer tegen crisis en armoede, die onze sociale zekerheid biedt, wordt voortdurend verzwakt als er steevast keuzes worden gemaakt in het voordeel van wie al veel heeft.

De LBC-NVK wil dat elke sector de evolutie van de productiviteit in beeld brengt en daarbij de ruimte bepaalt om arbeidsherverdeling en arbeidsduurvermindering te bespreken in het licht van écht werkbaar werk. We pleiten hier niet voor een lineaire 32-urenweek zonder loonverlies. Wel voor allerhande formules die werk en gezin beter mogelijk maken. Hocuspocuswerken, kinderen afhalen, naar de dokter hollen, boodschappen doen, dat is geen duurzaam model om te werken en te leven. Productiviteitswinst moet worden gebruikt om arbeid te herverdelen en arbeidsduurvermindering te realiseren in functie van meer kwaliteit van werken.

Dit dient zich verschillend aan in de diverse sectoren. De productiviteitswinst in de distributie moet anders worden berekend dan in de gezondheidszorg, de logistiek of de financiële sector. Overal is er digitalisering – een stevige vorm van productiviteitsgroei – maar telkens op een andere manier. Laten we deze evolutie gebruiken om werkbaar werk écht mogelijk te maken via arbeidsherverdeling en arbeidsduurvermindering. Beter geplande uurroosters, goed onderhandelde flexibiliteit, betere mogelijkheden om afwezig te zijn als kinderen ziek zijn, contractuitbreidingen voor de enen en contractverminderingen voor anderen. Het werk zodanig verdelen dat het tegemoet komt aan de noden die er zijn.

Voor sommigen betekent dit hogere contractvormen met meer inkomenszekerheid, voor anderen kan het gaan over afbouwscenario’s à la non-profit waarbij werknemers geleidelijk gas terugnemen om gedurende de hele loopbaan kwalitatief te kunnen blijven werken. Maggie De Block (Volksgezondheid) wil via haar besparingen in de sociale zekerheid zulke maatregelen net terugschroeven: een pure schande en iets wat indruist tegen de noden van deze tijd! Wij willen dat ‘unfairness’ plaats maakt voor meer welzijn.

Met ons 3×3-plan stappen wij naar de werkgevers. We zullen dan zien hoe groot hun verantwoordelijkheidsgevoel is, en vooral of ze akkoorden willen die fair zijn. De LBC-NVK streeft naar een interprofessioneel akkoord op basis van dit plan. Nadien zal dit als leidraad dienen voor onderhandelingen in sectoren en bedrijven. 3×3 is een toekomstgericht plan, waarin iedereen mee kan!

Stefaan De Cock

Lees ook op www.3x3plan.be 

Dit verhaal is een bewerking van een artikel uit Ons Recht van december 2016. Ons Recht is het ledenblad van de vakbond LBC-NVK, onderdeel van het ACV. Ontdek meer over de LBC-NVK op www.lbc-nvk.be en via www.facebook.com/vakbondlbcnvk 

take down
the paywall
steun ons nu!