De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

+26 voor volwassenen

+26 voor volwassenen

maandag 29 december 2014 13:06
Spread the love

Wat
te denken van deze dagen tussen kerst en nieuwjaar. de schade van de dagen
ervoor inperken of jezelf een excuus gunnen om de rit helemaal uit te zitten
tot het einde? Het kader is er in ieder geval voor gemaakt. Een bolle buik
stemt tot nadenken. Op dagen zoals deze krijgen de gaatjes in je riem, die
eerst zonder veel bestaansredenen leken te bestaan, plotsklaps een dringende
taak toegewezen. Deze perfect in model geschoten rondjes die tot dan
onaangeroerd bleven, mogen zich ineens bewijzen als waren het aspirant soldaten
die hun eerste dag in de frontlinie beleven.

Naast
het schaamtelijke akkefietje met de riem en de vele andere kleine en grote
beslommeringen, is dit natuurlijk ook een tijd van reflectie.  Zoals dagbladen
en magazines  heb ook ik de neiging even stil te staan om wat mij
afgelopen jaar te beurt is gevallen. Wat ooit was, is, of op korte termijn zal
zijn. Wie ons publiekelijk en privé dit jaar heeft moeten verlaten en wie er is
bijgekomen. Wie er op trouwen, babywatch, bouwen, scheiden, en ziel-zoekende
veranderingen staat. Wie mij het afgelopen jaar kwaad, verdrietig, geluk en
plezier heeft gebracht. Al deze thema’s passeren de revue en krijgen een plaats
in mijn persoonlijk, imaginair jaaroverzicht. Na het secuur overlopen van al
deze (sub-)categorieën, vallen er voor mij twee zaken in het bijzonder op die
me afgelopen jaar hebben kunnen beroeren.

Als
je 26 bent, lijkt alles ineens in een stroomversnelling te raken. In die mate
dat, indien je niet oppast, je de pedalen volledig kan verliezen. Iedereen in
je omgeving groeit eveneens mee in die gigantische rotvaart en er is te weinig
tijd om stil te staan. Je hebt bijvoorbeeld de bouwers en kopers die er vol van
overtuigd zijn dat ze de juiste keuze hebben gemaakt. Slim als ze zijn,
activeren ze hun spaarcentjes en leggen zo de basis van wat ooit een
levensverzekering zal zijn. Al maak ik me natuurlijk de bedenking dat de
aankoop van een huis (en de daarmee gekoppelde financiering) veel creativiteit en
ondernemerschap uit jonge mensen kan zuigen. Het lijkt me mensen een beetje
risicoschuw te maken en laat ze  vaak niet toe om ruimte aan hun eigen
kunnen te bieden en alle kansen te geven. Dit in een periode waarin deze
talenten alle kansen verdienen.

Natuurlijk
zijn mijn bedenkingen theoretisch. Wie kan jonge mensen verzekeren dat die
gecreëerde ,creatieve  ruimte op termijn eenzelfde rendement of hoger kan
bieden als de aanschaf van een huis/ appartement. Die zekerheid kan ik mijzelf
niet geven, noch de experts die hier op dagdagelijkse basis mee bezig zijn. Ik
zie nochtans voorbeelden van mensen die het risico nemen. Die ondernemerschap,
hard labeur en bezieling leggen in persoonlijke projecten en hiermee hopen op
een hoger rendement. Zonder één van die boven vernoemde troeven zal het
natuurlijk ijdele hoop blijven, maar ik stel mij de vraag of onze maatschappij
niet af en toe de verkeerde accenten weet te leggen als het gaat om jong
volwassenen en ondernemen.
Hoe kweek je een mentaliteitsverandering dat zegt dat het oké is om even te
wachten met de aanschaf van een eigendom als je je zuurverdiende spaarcentjes
anders wenst te activeren. Ik hoop altijd maar dat slimmere mensen dan
ondergetekende bezig zijn met deze vraag.

Een
tweede punt dat mijn jaareinde leek te beheersen was het concept van trouwen.
Het onvoorwaardelijk één verworden met je vriend(in). Deze band, bezegelend met
de naasten rondom jou, die geen einddatum krijgt toegewezen. Het is een feest
van de liefde waarbij twee verwante zielen zich een toekomstkader scheppen
in  gemeenschap van goederen. (zonder contract) Als je het zo weet te
verwoorden lijkt er weinig op tegen te zijn. Zijn er immers mooiere,
onbaatzuchtigere daden dan je geluk een voorspoed ten dienste te stellen van je
geliefde? Lijkt me niet.  Maar laatst kondigde een zéér goede vriend aan
dat hij gaat trouwen met zijn buitenlandse vriendin na 7 maanden samenzijn. Dit
direct na een relatie van meerdere jaren met  de  lokale ‘girl next
door’.  Aan de oppervlakte lijkt het een redelijk impulsieve beslissing en
in de buik van velen leeft het gevoel dat deze trouwerij weinig kans op slagen
heeft. Cru gesteld zette het ook voor mij het concept van trouwen (eventjes)
volledig op zijn kop.

En
toch, wanneer is iemand zeker? Wanneer kan je zeggen dat het is zoals je wil.
Kan je zo doldwaas verliefd zijn dat deze gevoelens, in snel-tempo, voorzien
horen te zijn van  een officiële stempel ? Of ligt het niet aan ons om
hierover te oordelen? Zijn we te oordelend over de daden en risico’s die een
ander wenst te nemen bij gezond verstand? Ik ben oprecht blij en wens hen het
allerbeste, zonder afbreuk te willen doen aan mijn bedenkingen. Hij lijkt
eindelijk rust gevonden te hebben bij een vrouw die hem alles weet te bieden
waarnaar hij al die tijd verlangde. Dat alleen al zou deze bedenkingen moeten
wegnemen.  Als ik in de zomer hun geloften hoor uitspreken zal er geen
twijfel in zijn stem te herkennen zijn. Zijn kalme, zelfzekere stem zal mij
alles zeggen wat ik moet weten over hen.

Wat
risico is voor de één, kan zekerheid zijn voor een ander.

Joris

take down
the paywall
steun ons nu!