Op vrijdag 16 november, van vijf tot zes uur was prof. psychologie en filosoof Paul Verhaeghe te gast voor een vraaggesprek bij Werner Trio op Klara. In verband met het nieuwe boek van Verhaeghe, bekend van “Liefde in tijden van eenzaamheid”, dat getiteld is “Intimiteit”. Het werd een razend interessant gesprek voor wie de tijden en de mens verder wil begrijpen.
Drie minuten lezen.
We leerden dat uit grondig onderzoek blijkt dat de mens vandaag zijn eigen lichaam niet bewust en met liefde beleeft. Dat moet je alarmeren, want een van de grote suggesties die gedaan werd toen iedereen nadacht over “wat maakt mij gelukkig?”, was net dat:
“Heb je lichaam lief”.
Uit doorgedreven medisch-psycho-sociaal-endocrinologisch-immunologisch onderzoek blijkt dat een groot deel van de mensen zelfs de Angst niet merken wanneer zij een Paniekaanval krijgen!
Die personen vertonen alle kenmerken van paniek zoals verhoogde hartslag, bloeddruk, versnelde ademhaling, zweten… En toch weten ze zelf niet bewust dat ze door een Angstaanval belegerd worden…
———————————-
Wat is in godsnaam met die zielen gebeurt?
Hoe kan je zo losgekoppeld gaan leven van je gevoel?
Afgesplitst van je lichaam?
Dat menselijke wezens zo vervreemd (de vijand van de Aliënatie!) van hun persoonlijke lichaam door het leven gaan, is natuurlijk slecht nieuws voor de erotiek, de intimiteit.
Mensen leven in dit deel van de wereld met constante, verborgen en verdrongen “huidhonger”.
Er is een groot gebrek aan tastbare warmte en liefde.
Dat merken mijn hond Fellow en ik telkens we onder de mensen komen, en busgebruikers hem uitgebreid knuffelen en strelen, en hem de handen laten likken.
&
Piet Nijs, de grote filosoof, schrijver en seksuoloog-psychiater, wees er begin jaren negentig al op: om tot seksuele intimiteit te komen, moet je over voldoende Zelfkennis beschikken.
(Socrates had dus volkomen gelijk: “Zelfkennis is het begin van alle wijsheid”).
En zelfkennis, dat begint natuurlijk met de kennis van je lichaam. Het liefdevol bewonen en aanvoelen van de “boom” waarin je ziel huist hier op aarde.
Een hoogst interessant cijfer leerden wij kennen tijdens dit interview op de cultuurzender.
Uit nieuwe gegevens blijkt dat in Amerika 21 procent van de mensen in hun kinderjaren seksueel gebruikt is.
Eenentwintig procent.
Een op vijf.
En dat zijn cijfers voor de gewone poplulatie, niet voor psychiatrische patiënten.
Dat cijfer zal in Europa hetzelfde zijn, zo bevestigd Verhaeghe.
Zelf verwees ik in mijn recensie van het dappere en mooie boek over de liefde van Oscar Vandenboogaard al naar de recente Europese cijfers die Napac, de Britse organisatie van survivors van familiaal geweld en gebruik gaf tijdens een infovergadering in Leuven. De bevindingen komen dus overeen.
Als lichamelijk intiem contact tussen ouders en kinderen, ouders en ooms en tantes en grootouders, toch zo vaak voorkomt, en dus in feite zo gewoon is, spreken we misschien vanaf vandaag beter niet meer over “seksueel misbruik”. Toch niet voor de zachte, tedere, redelijk respectvolle gevallen. We spreken vanaf nu misschien beter met een mooie term als “intra familiale erotiek”?
Een laatste bedenking.
Tegen het einde van dit interview over het boek dat nu in de winkels ligt, kreeg ik een idee. Als het lichaam echt zulke Terra Incognita is voor veel mannen en vrouwen, dan begrijp ik waarom de auto zo populair is. Dat dood en vernieling zaaiende wezen van plaatstaal. Dat bij elke meter dood veroorzaakt voor alle ademende wezens, menselijke en andere. Dat de grondstoffen van het lichaam van de aarde opgebruikt. Dat het voorouderlijke landschap onder lagen asfalt en beton deed verzeilen.
De auto is een nieuwe huid.
Een vervanglichaam.
een artificiële cocon.
Een rijdende burcht.
Een ander “scherm” dat mensen optrekken tussen zichzelf en de anderen, het leven, de wereld.
Het is een groot Symptoom van “de vervozing”, de gevoelloosheid en de boosheid over het lichaam en de manier waarop volwassenen ermee zijn omgegaan.
Je verbergt je in je stalen wagen. Je maakt je letterlijk on-aanraakbaar.
Chauffeurs zijn paria’s in het diepst van hun gedachten.
Zoals bij elk sterk symptoom, is het gemaskeerd. De waarheid erover wordt niet uitgesproken. De mode en de glitter van de publiciteit moeten de existentiële trieste tragiek verbergen.
——————————
Het is tijd om de liefde en de intimiteit terug te herontdekken.
Het lichaam en het genot weer een natuurgelijke, gewone, gezonde plaats te geven.
Dat ouders, mama en papa, intussen de babies weer op hun borst, rug, heup en schouder dragen, is een veelbelovende ommekeer.
Die praxis geeft hoop dat de verloren gelopen westerse cultuur terug kan aansluiten bij de rest van de wereld, die nooit zo vervreemd is gaan doen over het lichaam.
Echt huidcontact, echte nabijheid, op onschuldige en constante wijze, lijkt de beste remedie tegen het “slaan van de brug” naar de andere mens, naar het woord van George Bataille dat lichamelijk geweld is.
Hoog tijd om weer zacht te zijn met elkaar, en in de omgang met ons lichaam.
Ter info en ter inspiratie:
https://www.debezigebij.nl/boeken/intimiteit/
