De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

foto cc Flickr (Andreas Klinke Johannsen)
Tunde Adefioye

2021 en 3 jaar later, een lang uitgestelde publieke verontschuldiging

dinsdag 19 oktober 2021 13:44
Spread the love

“It’s [Giovanni’s Room] about what happens to you when you can’t love anybody. It doesn’t make any difference if you can’t love a woman or a man. If you can’t love anybody, you dangerous! ‘Cause you have no way of learning humility…No way of learning how to use your suffering and theirs’ to get from one place to another…” – James Baldwin

Op de laatste dagen van januari 2018 twee van mijn exen “called me in”. Als in, in plaats van op Facebook te posten, zoals mensen toen deden, nodigden ze me uit in een café. Ze wilden mijn slechte gedrag onder de aandacht brengen. De manier waarop ik hun grenzen niet respecteerde die zij hadden gesteld toen ik individueel met hen aan het daten was. De manier waarop ze heel duidelijk waren dat ze geen open relatie wilden en ik dat niet had gerespecteerd en daar ook niet eerlijk over was. De manier waarop ik onduidelijk was in mijn communicatie wat leidde tot verwarring en soms gevoelens van onzekerheid bij hen en in de relatie. Ze stelden die avond in het café enkele richtlijnen voor me op. Ik verontschuldigde me eerst bij hen beiden. Daarna vroegen ze dat ik verantwoording zou afleggen voor mijn daden. Dat zou inhouden dat ik een publieke verontschuldiging zou schrijven. Verder vroegen ze me om niet deel te nemen aan openbare evenementen en ook dat ik me niet langer publiekelijk als feministe zou identificeren. Ik was het daarmee eens. Helaas liep de avond niet goed af. Ik was hier niet op voorbereid en wist niet van tevoren, toen ik met een van hen afsprak, dat de ander ook aanwezig zou zijn. Mijn daden hadden hen hiertoe gebracht. Toch kon ik na hun eisen de gevoelens van schaamte, die uit mijn poriën sijpelden, tegenhouden.

Die schaamte zorgde voor harde woorden die ik later zou betreuren, woorden die bij mijn grotendeels activistische gemeenschap van kleur in Brussel/Vlaanderen in het verkeerde keelgat schoten. Woorden die de weg vrijmaakten voor anderen buiten dat café om de situatie op te vatten en te gebruiken zoals zij dat wilden. Woorden die zouden leiden tot mijn tijdelijke sociale dood in Brussel, Antwerpen en Gent en zich zelfs verspreidde tot sommige activistische kringen in Amsterdam. Dat merkte ik toen mijn naam/handtekkening wordt geschrapt van een belangrijk Black Lives Matter petitie/brief dat men wou naar kabinet van Rutte wou sturen. Woorden die ertoe zouden leiden dat de situatie uit de hand liep.  Voor iemand die behoedzaam omging met zijn geestelijke gezondheid en welzijn door o.a geen alcohol, geen dierlijke producten, geen wiet, geen sigaretten consumeerde- voelde dit aan als een overdosis.

Ik werd niet alleen die nacht met de gevolgen van mijn daden geconfronteerd, maar drie jaar later probeer ik mezelf nog steeds te herdefiniëren. Het grootste deel daarvan bracht ik door in een isolement toen ik uit Brussel verhuisde naar een klein stadje niet ver van Antwerpen voor de liefde, maar vooral voor de gemoedsrust en in een poging om de angsten te verjagen die zich vermengden met een vleugje paranoia.

Om terug te komen op die avond, de schaamte leidde ertoe dat ik een van mijn exen de schuld gaf van iets waar ik die avond geen reden voor had om het ter sprake te brengen. Mijn beide exen stelden zich kwetsbaar op in dat café en ik herkende of eerde dat niet. Diezelfde ex had niet veel opties meer en begon mensen binnen en buiten onze activistische community te bellen. Ik zou dit pas dagen later te weten komen toen een bekende fictieschrijver me belde om te vragen wat er gebeurd was. Ze wijdden twee uur van hun tijd en energie om mijn kant van het verhaal te horen. Een dag later werd ik gebeld door een jonge professor van kleur die banden had met onze community. Ik probeerde de situatie te beheersen, maar ik wist niet dat de kleine vlam die door schaamte was aangewakkerd, uitdeinde tot een wild vuur. Waarbij ook een derde ex in betrokken raakte. Een paar dagen later vroegen 3 queer individuen uit mijn gemeenschap en een andere persoon met wie ik een nauwe professionele relatie had, mij om een gemeenschapsvergadering bij te wonen om de groeiende spanning aan te pakken. Ze zouden iedereen uitnodigen die ze maar wilden. Ik stemde toe. Maar die vergadering zou nooit plaatsvinden, omdat één van hen aan een witte persoon in Gent, die zeker geen deel uitmaakte van de gemeenschap en voor een grote culturele instelling werkte, had doorverteld dat ik een Metoo-geval was. De persoon in Gent, die een professionele contactpersoon was, bracht me op de hoogte en ik stuurde een e-mail naar de personen die om de gemeenschapsbijeenkomst hadden gevraagd, waarin ik me richtte tot de persoon die de persoon die in Gent werkte gedeeltelijk had ingelicht. Ik was boos, maar probeerde dat te verbergen. Ik heb mijn werk niet goed gedaan. Dit veroorzaakte vervolgens weer een uitslaande brand en meer mensen uit de gemeenschap werden erbij gehaald.

Drie jaar later ben ik nog steeds bezig met de gevolgen daarvan. De schriftelijke publieke verontschuldiging is er nooit gekomen, de gemeenschapsvergadering heeft nooit plaatsgevonden. Ik heb me in 2018 wel teruggetrokken uit openbare evenementen, maar dat hield niet veel steek of betekenis. Met dat besef wilde ik eindelijk publiekelijk mijn excuses aanbieden voor alle emotionele pijn die ik heb veroorzaakt bij de individuen met wie ik tussen 2016-17 heb gedate. Evenals eerdere problematische relaties voor die tijd. Al de ruimte en energie die ik in beslag nam. Ik wil me vooral verontschuldigen voor het niet respecteren van de grenzen die zij stelden aan mijn relaties met hen apart. Een relatie die ik zonder hun toestemming opende, bedroog en loog om te doen wat ik wilde. Ik weet dat het niet mijn bedoeling was om iemand te kwetsen, maar toch erken ik de pijn die ik heb veroorzaakt en bied ik daarvoor mijn verontschuldigingen aan. Ik weet dat de emotionele pijn en de triggers die ik veroorzaakte te veel ruimte in hun leven in beslag namen en ik heb daar echt spijt van.

Ik wil ook mijn oprechte verontschuldigingen aanbieden aan diegenen in mijn gemeenschap wiens energie ik in beslag heb genomen. Ik weet hoeveel tijd en energie we allemaal staken in het bestrijden van onrechtvaardigheden en ik voegde alleen maar meer toe aan wat jullie droegen, vooral als gekleurde mensen die deels queer en deels “non-male identifying” waren. Het spijt me ook voor de emotionele pijn die mijn verraad jullie moet hebben bezorgd.

Ik slaag er nog steeds niet in om relaties “goed” te doen, maar ik probeer het beter te doen. Ik heb nog een lange weg te gaan. Als er al een lichtpuntje is in deze gebeurtenissen, dan ben ik de twee dappere exen dankbaar die geprobeerd hebben het juiste te doen door mij met mijzelf te confronteren. Ze hebben me wakker geschud en me gevraagd evenveel werk te maken van mijn intieme seksuele relaties als van in mijn activistische activiteiten in het openbaar. Zowel het openbare als het privé-leven zijn even belangrijk en we moeten even hard werken om de hulp te zoeken die we nodig hebben om onze trauma’s te verwerken, zodat anderen de gevolgen hiervan niet voor ons hoeven te dragen.

Nu ik toch bezig ben, dit is niet de ideale plek, maar ik wil mijn excuses aanbieden aan mijn exen om niet genoeg tijd te nemen voor mijn eigen geestelijke gezondheid en omstandigheden aan te pakken met de hulp van professionele bemiddeling, terwijl ik in plaats daarvan mijn stemmingen en onbenoemde depressie, veroorzaakt door trauma’s uit het verleden, gebruikte als een kruk voor slecht gedrag. Dat is niet acceptabel en het spijt me dat het zoveel ruimte en aandacht heeft gekost. Hoewel de schaamte en verlegenheid die ooit mijn psyche beheersten aan het vervagen zijn, is er nog steeds de wroeging. Helaas zal mijn wroeging mijn exen hun verspilde tijd en energie niet teruggeven, noch zal het de veroorzaakte pijn en trauma’s veranderen. Verantwoording sluit actie uit. Mijn verontschuldiging zal hen niet de liefdesenergie teruggeven die ze aan mij besteed hebben. Maar om Baldwin te interpreteren, ik ben degene die verloren heeft omdat ik het niet wist of geduldig genoeg was, nederig genoeg om te weten wat mijn exen toen wisten, dat leren lief te hebben helend kan zijn en bepaald repeterend lijden kan helpen voorkomen.

 

*Ik probeer waar mogelijk genderneutrale voornaamwoorden te gebruiken.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!