2014: politiek voor lapzwansers
Antwerpen, Bankencrisis, N-VA, Angela Merkel, Collectief internationale nieuwe scène -

2014: politiek voor lapzwansers

woensdag 25 september 2013 14:01
Spread the love

Er broeide een revolutionair sfeertje toendertijd in het Antwerpse. Hilde Uitterlinden met Charles Cornette (1) en de Internationale Nieuwe Scène trokken met hun ‘Mistero Buffo’ van Dario Fo volle huizen. Een nieuwe kerstening tot in de kleinste Vlaamse parochiezaaltjes.

De aanvallen op het grootkapitaal moeten voor de Antwerpse havenheren wat heet onder hun kont aangevoeld hebben.  Gelukkig kwam er hulp uit het Gentse, enkele jaren later. De jonge Verhofstadt trok in onze contreiën de neoliberale trein van Thatcher en Reagan op gang (2).

Toch is het sindsdien nooit meer echt goed gekomen in de havenstad. Ook met de politiek niet, en wat nogal eens het geval is : als iets in Antwerpen voor valt, gebeurt het achteraf in de ganse wereld.  Voor wie de resultaten van het Antwerpse Vlaams Blok in de jaren 90 bekijkt weet dat het in de sterren geschreven stond dat, met wat politieke handigheid, Bart De Wever er burgemeester zou worden.

Uit de kracht van verandering in Antwerpen wordt in 2014 het scenario geschreven voor de verovering van Vlaanderen, en uiteraard meer, zo hopen de strategen van de mediapartij (3) die N-VA heet.

Het wordt echter een ganse klus om dat resultaat in 2014 te halen. Vooreerst omwille van de Grote Leider zelf die je moeilijk overal tegelijk kan inzetten (4). Vervolgens omdat de haring van het neoliberalisme niet zo lekker meer braadt (5).

En tenslotte, nu de trein van de zesde staatshervorming loopt, omdat de beloofde verandering meer en meer op een te vermijden avontuur begint te lijken. Met de cijfers in de hand willen Di Rupo en Peeters aantonen dat zij goede Europese én regionale leerlingen zijn. En scoorde Merkel ook niet, net door de rustige vastheid ? Geen avonturen dus, aber … immer geradeaus !

Met hun slogan ‘kracht van verandering’ (6) van 2012 dreigen De Wever en Co schietschijf van allen te worden. In Brussel en Wallonië (en vooral handig voor opponent Elio) is zoiets voor de hand liggend omwille van het communautair standpunt. Echter ook in Vlaanderen, als onnodig risico en symbool van wazige, warrige onduidelijkheid.  Hoeveel gaat N-VA dit (zelf gecreëerd) Calimero profiel en hun imago als onverzettelijke beschermer van Vlaanderens aard en welvaart nog opbrengen ?

Die schijnvertoning kan je echter niet alleen hen verwijten. De ruime politieke bühne straalt deze behoudsgezindheid uit, inspelend op het sentiment van angst en onzekerheid bij hun kiezerspubliek. Alsof het counteren van populisme voldoende legitimiteit verschaft voor ‘goed bestuur’.

Het stilaan gekende verschijnsel dus van ‘mekaars beste vijanden’ die mekaar helpen om belangrijk te blijven. Een schimmenspel dienstig als alibi om echte veranderingen net niet te doen. De namen van de protagonisten (van Obama tot Hollande, van Barroso tot Poetin, van Abbott tot Rutte) verschillen, de lading blijkt dezelfde. Net als de media die hen ondersteunen (7).

Het geeft te denken over de noodzakelijke maatregelen die dringend moeten genomen worden om rechtvaardige herverdeling in een duurzame samenleving te realiseren. Bedenkelijk als je beseft hoe pover de doorgevoerde hervormingen in de banksector zijn vijf jaar na de val van Lehman Brothers. Bedroevend als je constateert op welke manier de internationale gemeenschap internationale conflicten aanpakt. Gisteren in Irak en Libië, vandaag in Syrië.

Het zijn allemaal niets anders dan illustraties van de woorden van Noam Chomsky, die je enkele dagen geleden op deze site kon lezen : ‘Het is overweldigend zo dat personen die het tot hoge posten brengen, met macht om beslissingen te nemen (dat wil zeggen, waarvan ze denken dat ze beslissingen nemen), net diegenen zijn die zich conformeren aan het fundamentele denkkader van die mensen die de maatschappij echt bezitten en besturen’.

(1)    Twee acteurs destijds verbonden aan de Koninklijke Nederlandse Schouwburg te Antwerpen.  Onder hun impuls startte in 1973 het Collectief De Internationale Nieuwe Scène, dat maatschappelijk geëngageerd volkstheater bracht. Artiesten zoals  Jan Decleir, Dora Vander Groen, Wannes Van de Velde en Bernard Verheyden waren medewerkers. In 1997 ging de Scène op in het “Wereldculturencentrum Zuiderpershuis” dat in 2012, na een negatieve subsidieronde, in vereffening ging.

(2)    Guy zwakte achteraf wat af. Bleek ineens interesse te hebben voor Blair (een aangepaste versie van Margaret) en Burgerdemocratie. Met zijn flexibiliteit aan ideeën blijft Verhofstadt een fenomeen, dat de Vlaamse liberalen definitief in het Europees Parlement hebben geparkeerd.

(3)    Meteen wordt ook een tipje van de sluier opgelicht bij het Siegfried incident (N-VA kon volgens hem volgend jaar in een regering stappen zonder nieuwe staatshervorming) : voor zijn beurt spreken.  Het ordewoord luidt immers : over veel zaken zwijgen als vermoord en spreken over die dossiers (veiligheid, politieke vluchtelingen, Walen, federaal potverteren …) waar je maximaal kan scoren met een georkestreerd media-effect. Een ander element van de Siegfried saga is de duidelijkheid van de N-VA in hun streven naar de hegemonie. De raid op het ACW (Jambon en Dedecker op 14 februari 2013 : “ACW fraudeurs plegen schriftvervalsing, belangenvermenging en misbruik van vennootschapsgoederen”) toont het ook aan : voorzichtigheid en overleg worden bij N-VA enkel in rekening gebracht wanneer zij passen in hun politieke strategie als een noodzakelijke tussenstap.

(4)    Partijvoorzitter én Vlaams volksvertegenwoordiger én burgemeester van Antwerpen (het zal hem wel een aardige stuiver opbrengen, en wie maalt in dit geval over cumul),  én daarbij nog boegbeeld van de verkiezingen in 2014. Het doet mij wat denken aan de Mechelse catechismus die ik destijds volledig (behalve de kleine lettertjes) en eigenhoofdig, een hels karwei, van buiten moest kennen : god is in de hemel, op aarde en op alle plaatsen.

(5)    Zelfs in Duitsland. Ondanks de loftirades van de verzamelde Europese media volstaat de vaststelling dat Merkel en haar partij als enige, vurige fan van het neoliberalisme over blijft in de Bondsdag met niet eens de helft van de zetels.

(6)   Ga de verkiezingslogans na in alle continenten : verandering, (zie ook vernieuwing en ommekeer) is een term goed voor alle gebruik. Zelfs ‘revolutionair’ is al zo’n containerbegrip geworden, zo lees je in de opinie van Derk Jan Eppink in De Morgen van 24 september (zou die, op een of andere bevriende lijst,nu LDD niet meer realistisch blijkt, ook hengelen naar een nieuw mandaat in 2014 aan het Shumanplein?).

(7)    Media als bewakers van het politiek aanvaardbare. Het is interessant om te lezen wat Owen Jones hierover te zeggen heeft (zie ondermeer het interview van 22 september op deze site, nav zijn boek ‘Chavs. De demonisering van de Britse arbeidersklasse’).

take down
the paywall
steun ons nu!