De top moest een signaal leveren dat alle landen in het Akkoord van Parijs geloven en bereid zijn het in de praktijk om te zetten. Naast discussies over ambitie stonden ook de afspraken over de uitvoering van het Akkoord van Parijs op de agenda. Reden genoeg om te spreken van een top die de geloofwaardigheid van de internationale strijd tegen klimaatverandering zou kunnen maken of breken.
Op vlak van ambitie bleven concrete engagementen beperkt tot landen die die zelf op tafel legden, waaronder de meest kwetsbare landen zoals Bangladesh en Tuvalu (verenigd in het Climate Vulnerable Forum) en de High Ambition Coalition, waaronder al onze buurlanden. In de beslissing van de top wordt dan wel gewezen op de urgentie die blijkt uit het VN-rapport, de landen verbinden zich niet expliciet tot het verbeteren van hun klimaatplannen tegen 2020. “Dit is een gemiste kans die een grote impact zal hebben op ontwikkelingslanden, die nu al de gevolgen voelen van klimaatverandering. Een opwarming van meer dan 1,5°C is voor deze landen catastrofaal, elke halve graad extra is er één te veel”, zegt Lien Vandamme, beleidsmedewerker Klimaat en Natuurlijke Rijkdommen van 11.11.11 die de onderhandelingen ter plaatse volgde.
De onderhandelaars klopten het grootste deel van afspraken over de uitvoering van het Akkoord van Parijs af. Voor 11.11.11 was duidelijkheid over de internationale klimaatfinanciering voor ontwikkelingslanden daarin een cruciaal element. Het gebrek aan uniforme criteria voor de berekening daarvan, zorgt namelijk voor vertekende cijfers over de bedragen die rijke landen bijdragen voor de klimaatuitdagingen van armere landen. “Het resultaat van bijzonder moeizame onderhandelingen over de internationale klimaatfinanciering is een compromis dat te veel ruimte laat voor landen om te rapporteren wat ze zelf willen. Dat maakt het mogelijk om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. De gemaakte afspraken garanderen bovendien niet dat deze klimaatsteun niet ten koste zal gaan van ontwikkelingssamenwerking.”
11.11.11 is wel verheugd dat er in Katowice eindelijk over klimaatmigratie werd gepraat. De aanbevelingen die werden aangenomen om er mee om te gaan vormen samen met de Global Compact for Migration die volgende week wordt goedgekeurd in New York, de eerste echte stappen in de richting van internationale oplossingen. “Dat de miljoenen mensen op de vlucht voor natuurrampen en milieudegradatie eindelijk een plaats krijgen in de klimaatonderhandelingen is een goede zaak.”
Het komt er nu op aan om het vertrouwen in het Akkoord van Parijs opnieuw te versterken. Dat gebeurt in de eerste plaats door nationaal beleid te voeren dat in lijn is met de doelstellingen. “België moet het klimaatbeleid in lijn brengen met de 1,5°C-doelstelling en dringend een nieuw, billijk en stijgend engagement formuleren voor de internationale klimaatfinanciering, bovenop de beloftes voor ontwikkelingssamenwerking.”
