We zijn niet in de zoo, beste verdedigers van de mensenrechten!
We geven een deel van ons hart aan degenen die ons vragen om te integreren tussen de vluchtelingen en we organiseren verschillende bezoeken, gegeven door verschillende groepen in de maatschappij. De organisatoren en de bezoekers zelf zouden moeten weten dat we niet in de zoo zijn, waar ze foto’s kunnen trekken en daarna kunnen vertrekken zonder een begroeting. We zijn geen plek waar ze zich kunnen vermaken tijdens hun rondleidingen! Het is vreemd hoe alle bezoeken, waar ik getuige van ben geweest gedurende mijn verblijf in het asielcentrum, niet gerelateerd waren aan de vluchtelingen zelf, maar eerder aan de gebouwen en aan de plaats die de overheid inneemt met haar zorg voor de vluchtelingen. De enige relatie die wordt gecreëerd tussen de vluchtelingen en de bezoekers, is wanneer de bezoekers wijzen naar de vluchtelingen en over hen fluisteren. Is deze integratie?
Mijn beste bezoekers, ik zal geen ziekte overdragen als jullie een beetje dichterbij komen en met mij komen praten. Ik ben net als alle andere menselijke wezens die God gecreëerd heeft. Ik ben beleefd, maar mijn enig probleem is dat ik niet heb kunnen kiezen over de kleur van mijn haar om het blond te maken; ik heb niet kunnen kiezen om blauwe ogen te hebben of zachte handen of lang haar dat opwaait in de wind. Dat zou jullie tenminste met mij doen praten en dat zou bijgevolg het probleem ook oplossen. Ik kon niet kiezen om in Europa geboren te worden, omdat mijn moeder bevallen is tijdens de oorlog in Gaza. Ze vond geen ziekenhuis om normaal te bevallen, maar in de plaats beviel ze door het enorme geluid van de bombardementen, wat gelijk staat aan de dood. Dit is normaal in Gaza. Ik ben geboren als vluchteling, omdat Gaza niet mijn thuisland is… Vraag de Israëlische bezetter waar mijn thuisland is?
Mijn vader heeft het altijd ‘druk’, maar het woord ‘druk’ in het Palestijnse woordenboek is verschillend, dan dat in het Europees woordenboek. Mijn vader had geen tijd om mij in zijn auto naar het ziekenhuis of naar school te brengen, omdat hij in een Israëlische gevangenis zat, alleen omdat hij Palestijns is. Daarom ging ik liever te voet naar school met mijn vriend Mohammad Al-Durra. En als de Israëlische bezetter onze school zou bombarderen, dan zouden mijn vriend en ik de Palestijnse vlag vasthouden en stenen gooien naar de bezetter die ons land stal. Maar de bezetter stal Mohammad, vermoordde hem terwijl hij op zijn vaders schoot zat en liet me alleen. De oorlog veranderde mij niet, behalve dat mijn huid een beetje donkerder zag en andere zaken… Ik weet niet of deze zaken u interesseren, zoals dat het mijn grootvader vermoord heeft, mijn huis verwoest heeft, mijn oom gevangen heeft genomen, mijn beste vriend heeft gestolen en het van mij een vluchteling heeft gemaakt sinds mijn geboorte.
Geloof me, indien u tegen mij zou praten, zou u mij zo grappig vinden dat u ervan zou huilen! Ik droom noch van een Porsche, noch van een villa aan het strand en alles wat ik over de wereld weet, weet ik door mij kleine, oude boeken. Als je mij vraagt hoeveel landen ik bezocht heb, zal je luid lachen, omdat mijn passpoort mij niet toestaat om een visum aan te vragen. Het is bovenaan geschreven: ‘Reizen is verboden’. Telkens als ik beslis om te reizen, vraagt iemand me: ‘Wat is jouw nationaliteit?’. Ik antwoord “Alle harten van de mensen is mijn nationaliteit”, maar dan wordt ik teruggebracht naar mijn gevangenis, naar Gaza.
Geloof mij, gewoon voor een keer, ik ben een mens. Ik droom over een simpel thuisland zonder barrières of oorlogen, een thuisland waar auto’s op brandstof rijden en niet op frituurolie zoals in Gaza. Dan zou je tenminste, wanneer je wakker wordt, de geur van de zee en niet die van aardappelen ruiken doorheen de straten!
Jullie mensenrechtenverdedigers, ik ben geen afbeelding, ik ben een revolutie, ik ben geschiedenis!
Volgens mij kan aan echte integratie gedaan worden doordat de Europese overheden een cursus ‘integratie’ aannemen. Deze zou aangeleerd moeten worden in alle sociale specialisaties in universiteiten en een deel ervan zou in scholen aangeleerd moeten worden. Wie op zoek is naar echte integratie, zou zich ertoe moeten verbinden om de basiscomponenten na te leven en om geen verschil te maken, aangezien we allemaal mensen zijn.
Mijn vraag is: hebben de organisatoren, bijvoorbeeld, nagedacht over een het maken van een kamp voor zowel universiteitsstudenten als voor een groep vluchtelingen, op elke plek, zelfs in het centrum zelf, om te praten over zichzelf, over hun verdriet, hun geluk en hun dromen, om te praten over liefde en schoonheid en om levensrituelen samen te beoefenen, om een vuur te maken en te praten en zelf hun eten te maken en als er iemand het koud heeft, kan er iemand hem/haar bedekken en beschermen tegen de ijzige koude, misschien start er zelfs een liefdesverhaal en zullen ze hun eigen weg vinden… Wat zou er gebeuren?
Geloof me, ik ben niet eng. Ik heb prachtige kuiltjes in mijn wangen en ik ben zeer verlegen in de nabijheid van vrouwen!
Mohamad Alsaftawi
