De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

1 mei: strijddag! Niet als het van de politie (en de vakbondsleiding?) afhangt…

woensdag 2 mei 2012 15:39
Spread the love

1 mei, voor velen gewoon een feestdag, een dagje betaald verlof in de lentezon.    De oorsprong van 1 mei is echter anders.   Het is een dag van strijd.   Strijd tegen de kwalen van het kapitalistische systeem.    Strijd voor een andere maatschappij die – in plaats van de winsthonger van een kleine elite – vrijheid en gelijke kansen op een goed leven voorop stelt.

In het verleden deed als ik militant reeds verschillende 1-mei optochten aan in diverse Vlaamse provinciesteden.     En hoewel de aanwezige politici en vakbondsleiders in hun speeches wel eens terug de grote woorden als anti-kapitalisme en socialisme van onder het stof haalden, gaven deze evenement niet meteen de meest strijdbare indruk.    Om te beginnen zijn het diezelfde politici en vakbondsleiders die al dan niet actief hebben meegewerkt aan de sociale afbraakpolitiek van de laatste decennia.   Anderzijds vervallen die evenementen (net zoals sommige massa-betogingen) vaak al vlug in een soort braderij-, kermis- of festival-sfeer waar er tussen pot en pint wel al eens van politieke gedachte gewisseld wordt, maar het ontbrak naar mijn aanziens vaak wel aan enig strijdbaar militantisme.

De oproep voor een betoging door Brussel voor een strijdbare 1 mei klonk me daarom wel als muziek in de oren.   Er werd om 13:00 verzamelen geblazen aan Brussel Noord voor een betoging naar Rouppeplein in het centrum van Brussel, waar de socialistische vakbond een happening georganiseerd had.

De betoging was niet aangevraagd en het was dus nog maar de vraag in hoeverre we zover zouden kunnen geraken.       Bij mijn aankomst zag ik tot mijn – en ook andere activisten hun- verbazing dat de opkomst van de politie erg beperkt was.    Ik haalde 3 agenten in burger er snel uit en iets later kwam ook een 3-sterren-uniform aanwaaien, maar verder waren ze niet echt zichtbaar aanwezig.    Naarmate de betoging vorderde veranderde dit wel.   Naast de combi met videocamera op het dak die heel de betoging voorop reed, werden we door meer en meer combi’s vergezeld ( van dichtbij of van veraf ).

Vlak voor de start was ons immers meegedeeld dat de politie de betoging zou tolereren tot aan de beurs.     Vanaf daar mocht de betoging niet verder gaan.    We mochten ons alleen richting het Rouppeplein begeven als we spandoeken, borden en pamfletten wegstopten en slogans roepen achterwege zouden laten.

Na een kort beraad aan de beurs, zetten we onze weg verder.    De groep was een beetje verdeeld.    Enerzijds waren er mensen die gehoor gaven aan de vraag van de politie en hun spandoeken of bordjes weggemoffeld hadden en gewoon in groep over straat liepen.    Een ander deel was overtuigd om niet te gehoorzamen aan de eerder lachwekkende eisen van de politie, en bleef slogans roepen of hun spandoeken of borden met trots dragen.

De argumentatie die de politie aanhaalde voor hun eisen was dat onze standpunten en slogans wel eens tot conflict situaties kon leiden bij de andere evenementen die naar aanleiding van 1 mei in Brussel centrum zouden plaatsvinden; evenementen van politieke partijen, hun jongerenorganisaties of andere organisaties.  
Later deed het gerucht de ronde dat die eisen er kwamen op vraag van de vakbonden die de festiviteiten op het Rouppeplein organiseerden.   Zij zouden het geweest zijn die geen enkele vorm van manifestatie of protest de eerste mei wouden tolereren.

Dit alles leidde er toe dat we in de Zuid-straat, ter hoogte van het commissariaat Amigo, een tijdlang opgesloten zijn tussen 2 kruispunten.    De ondertussen talrijk aanwezige politie, waarvan een groot deel meteen in gevechtsuitrusting de straat opgestuurd werden, blokkeerde een deel van de betoging een tijd lang met 2 linies voor en achter de betoging.    Een andere deel van de betogers volgde achter ons maar buiten de omsingeling door de politie.    Er zaten ook een aantal passanten en toeristen opgesloten tussen de politielijn, maar die werden deze keer – in tegenstelling tot andere incidenten in t verleden – na korte onderhandelingen vrij gelaten.

De betogers waren op geen enkel moment uit op een confrontatie.    Of dat ook van de politie gezegd kon worden is gezien hun aantallen en hun uitrusting is een andere vraag.    De politie riep dan nog maar eens op – om uit de crisissituatie te komen – om spandoeken en slogans achter te wegen te laten en onze weg naar Rouppeplein verder te zetten.    Dit werd deels opgevolgd, hoewel er hier en daar nog een dapperling met een bord rond liep of dat er hier en daar nog slogans geroepen werden ( waaronder een ludieke “Ceci, ceci n’est pas une manif”).

Uiteindelijk zijn we heelhuids op Rouppeplein aangekomen.   Wat mij vooral is bijgebleven is dat de (Brusselse) politie andermaal de kaart trekt van provocatie en intimidatie met het nodige machtsvertoon.  Deze reputatie slepen ze al jaren mee, vooral als het gaat over optredens van massa-evenementen en werd reeds bevestigd in verschillende rapporten van overheidsdiensten en NGO’s.
Ook het feit dat lokale overheden en de politie blijven vasthouden aan voorafgaande toestemming om te protesteren, en hiervoor duchtig met GAS-boetes en andere administratieve boetes rondstrooien, is een gevaarlijke ontwikkeling voor een democratie (waar al niet meer veel van overblijft).   Iets waar wat mij betreft de strijd rustig mag tegen opgevoerd mag worden.

Daarnaast rijzen er vragen over de rol van de vakbondsleiding.     Is het echt zo dat ze de stem van de radicalere militant in de kiem willen smoren en hiervoor zelfs de politie willen inschakelen?     Het zou mij alleszins niet verwonderen.    In 2010 werd er tijdens een Europese vakbondsbetoging in Brussel ondanks eerdere afspraken met de vakbondsleiding een blik politiegeweld opengetrokken tegen een delegatie van migratie-activisten die op dat moment deelnamen aan het noborder kamp in Brussel.    Preventieve arrestaties, het gretige gebruik van matrak en pepperspray, het beletten van journalisten om hun werk te doen zijn toestanden die je eerder zou verwachten van oude en nieuwe regimes in noord-afrika en het midden-oosten.  
Syrië was ook de vergelijking die een van de bewoners van de straat maakte toen hij gisteren dit machtsvertoon voor z’n deur zag gebeuren.    Lichtjes overdreven, maar toch een grond van waarheid in deze metafoor.    In tijden van sociaal-economische crisis en groeiend sociaal verzet is de criminalisering van en de politierepressie tegen sociale verzet verwerpelijk.      En dat dit ook systematisch gebeurt in Brussel hebben genoeg voorbeelden in de laatste maanden en jaren wel al aangetoond.     Recent was er nog de brutale repressie tegen pro-palestina activisten die verhaal wouden gaan halen bij de minister van buitenlandse zaken over het waarom zij de toegang tot hun vlucht naar Israël ontzegd werden.  Eerder dit jaar waren er incidenten naar aanleiding van het protest van de Congolozen tegen de verkiezingsfraude in hun land.   Eerder was er ook al de repressie tegen de verontwaardigden beweging ( in het voorjaar en in oktober 2011), bij acties tegen het migratiebeleid enzovoorts…. Wordt dus zeker nog vervolgd (wat helaas zelden van de betrokken agenten of verantwoordelijken gezegd kan worden).

Kort filmpje van de overijverige politie

take down
the paywall
steun ons nu!