1-euro-maaltijden geen oplossing voor armoedeprobleem
Opinie -

1-euro-maaltijden geen oplossing voor armoedeprobleem

Het voorstel van minister voor Armoedebestrijding Homans om 1-euro-maaltijden aan te bieden, brengt de discussie over liefdadigheid en rechtvaardigheid weer helemaal op de voorgrond. Het schetst tevens de duidelijke contouren van de manier waarop het Vlaamse beleid wil omgaan met een complexe materie. Want hoe ga je als samenleving het beste om met armoede, kwetsbaarheid en ongelijkheid?

maandag 18 mei 2015 10:58
Spread the love

Ingeburgerde redenering

“Geef ze gewoon wat eten en tijdelijk wat meer centjes, dan is het
armoedeprobleem toch zo van de baan? Dan zijn armen toch net zo
‘vrij’ als alle anderen om zelf hun leven op spoor te krijgen?
Tenminste, als ze dat maar hard genoeg willen en er hard genoeg voor
werken.”

Zulke redeneringen typeren het goed ingeburgerde idee dat wie faalt
in dit leven, dat enkel aan zichzelf te danken heeft. Neem je enkel
jezelf als norm en geloof je dat in onze samenleving kansen en
capaciteiten eerlijk verdeeld zijn, dan wordt onkunde vooral een
kwestie van onwil. En, zo besluit men dan, met onwil kan je toch
moeilijk solidair zijn?

Het is een argumentatie die heel graag voorbij gaat aan de lastige
realiteit die armoede is.

In de zoektocht naar snelle en simpele oplossingen, wil men wel eens
de ogen sluiten voor de complexiteit van problemen. Maatschappelijke
vraagstukken die ons allen aanbelangen, maar waar we nog zelden de
tijd voor nemen. Want het kortetermijndenken primeert. Net als het eigenbelang.

Wie is er tegen simpele oplossingen?




Wie heeft er nu iets tegen het gulle en mooie gebaar van de minister
om goedkope maaltijden te voorzien voor mensen die het moeilijker
hebben? Niemand natuurlijk. Maar het dient spijtig genoeg enkel
als prachtige etalage waarachter een geplunderde winkel schuilgaat.

Want terwijl de minister met haar plan de show steelt als wilde
weldoener, bespaart ze in eenzelfde beweging de bestaande lokale
armoedewerking kapot. En dat Vlaanderen al heel wat initiatieven rond
budgetvriendelijke maaltijden telt – ook buiten Antwerpen –  was de
minister even vergeten? Of is het haar een doorn in het oog dat die
initiatieven meestal ingebed zijn in een bredere aanpak rond armoede
en sociale inclusie? De buurtwerkingen in heel Vlaanderen proberen
dag in dag uit om met hun ervaring en vanuit hun lokale verankering
in te werken op de veerkracht van mensen die het moeilijker hebben.
Uiteraard met vallen en opstaan.

Een structureel probleem

Want armoede is spijtig genoeg een structureel probleem dat je niet
oplost door de honger weg te nemen. In plaats van zich te beperken
tot symptoombestrijding, moet een samenleving net structureel te werk
gaan en blijven nadenken over hoe je drempels wegwerkt, hoe je ervoor
zorgt dat iedereen een volwaardige, menswaardige en gelijkwaardige
plaats in onze samenleving kan innemen.

Terwijl de progressieve partijen op dat vlak de laatste 50 jaar het
verschil hebben kunnen maken, kijkt deze regering de andere kant op
en moet iedereen het maar zelf zien op te lossen. Zo gaan zowat alle
facturen waar we reeds via onze belastingen fors voor betalen, de
hoogte in. De verdrievoudiging van de kinderopvangfactuur voor mensen
met een laag inkomen, is daar het meest schandalige voorbeeld van.
Het levert als besparing immers niets op. Maar daar is het deze
regering blijkbaar ook niet om te doen.

Geen liefdadigheid, maar rechtvaardigheid

Door blijvend in te zetten op gelijke kansen binnen onderwijs,
opvang, zorg, mobiliteit, wonen en vele andere noodzakelijke
voorzieningen, worden mensen die het moeilijker hebben niet
stigmatiserend samengestopt in 1-euro-restaurants en andere aparte
kanalen.

Want op die manier, onder het mom van prachtige armoedemaatregelen,
wordt heel wat kapotgemaakt. Laat liefdadigheid niet de mascara zijn
die structurele afbraak moet verdoezelen.

Bieke Verlinden is SP.A-Schepen van Sociale Zaken, Werk en Studentenzaken in Leuven.

take down
the paywall
steun ons nu!