“Nu hoopte ik te
kunnen schrijven dat de leerkrachten op heroïsche manier opkwamen
voor de jongens. Dat de leerkrachten hadden gezegd dat dit ongehoord 
en racistisch was. Dat zij hun verantwoordelijkheid als
voorbeeldfiguur hadden opgenomen. Ik hoopte te kunnen schrijven dat
de leerlingen met wie de jongens binnenkort afstuderen hadden
voorgesteld om naar een niet-discriminerende discotheek te gaan.
Helaas is dit geen sprookje maar dagelijkse realiteit. Alle
leerlingen  en leerkrachten gingen naar binnen… De vier
“allochtone” jongens bleven in de kou staan en vertrokken naar
huis, verontwaardigd, woedend en teleurgesteld. De volgende dag
zouden ze van hun klasgenoten wel horen hoe geslaagd de avond was
geweest.”

Dat schrijft Kaoutar
Zaitouni op Kifkif.be. Zij schrijft regelmatig stukken voor die
website en toen ze het verhaal van haar broer – één van de vier
jongemannen – hoorde, kroop ze in haar pen.

Danielle Van de Vel,
directeur van de school, laat weten dat de betrokken leraars het
incident zullen aankaarten bij het Centrum voor Gelijke Kansen. Al
voegt Van de Vel meteen een nuancering toe. “Ik heb niet de indruk
dat dat de oorzaak was. Bij de anderen die wel binnen mochten zaten
er nog gekleurde jongens”, aldus de directeur. Volgens Van de Vel
was het probleem dat de vier jongemannen hun studentenkaart niet bij
hadden. “Mocht alles op een correcte manier verlopen zijn, zou dit
niet gebeurd zijn”, zegt Van de Vel.

Kaoutar Zaitouni
veegt die argumenten van tafel. “De anderen moesten hun
studentenkaart niet eens tonen. Portiers vinden altijd wel een excuus
om iemand tegen te houden. Ik zie mijn broer nog staan voor hij
vertrok naar de discotheek. Vandaag kan ik eindelijk eens zonder
probleem binnen in de discotheek, zei hij en dan gebeurt dit.”

Op de Facebook-pagina van de discotheek staat ook duidelijk vermeld dat er enkel een identiteitskaart nodig is. Over een studentenkaart wordt met geen woord gerept.

In haar stuk op
Kifkif.be schrijft Zaitouni nog: “We leven in een samenleving waar
wij-zij-denken centraal staat, waar we niet meer om structureel
racisme heen kunnen dat tegelijkertijd geminimaliseerd wordt.
Daarbovenop voelen jongeren zich uitgesloten en hebben ze het gevoel
dat de samenleving inclusief hun directe omgeving hen links laat
liggen. Klasgenoten, leerkrachten maar ook politici. Uit die laatste
groep roepen sommigen dat racisme relatief is, dat we ons niet in een
slachtofferrol moeten wentelen en dat we onze kansen moeten grijpen.
Kansen grijpen. Laat mij niet lachen. Veel documentaires en
reportages tonen al decennia dat racisme een vaste waarde is in het
nachtleven.”