In De Standaard (dS) van 15 & 16 september lees ik dat u beslist hebt dat België niet langer zal samenwerken met het Palestijnse ministerie van Onderwijs, “zolang Palestijnse scholen genoemd worden naar Palestijnse terroristen”. Wat u hierbij in het bijzonder viseert, begrijp ik, is het feit dat een met Belgische fondsen gebouwd schooltje in het dorp Beit Awwa (bij Hebron) vorig jaar door de dorpelingen genoemd is naar Dalal Mughrabi en dat de dorpelingen ondanks zware (financiële) druk geweigerd hebben en nog steeds weigeren de naam te veranderen. Na een schorsing reeds vorig jaar hebt u nu de samenwerking met het Onderwijsministerie zelf volledig stopgezet.[i]
Als iemand die zich reeds lang betrokken voelt bij het Palestijnse volk lijdend onder een decennialange militaire bezetting, kan ik niet anders dan uw opzegging van alle steun aan het al die jaren reeds zwaar getroffen Palestijnse onderwijs veroordelen.
Dalal Mughrabi, zoals bekend, was een 20-jarige verzetsstrijdster uit het Sabra vluchtelingenkamp in Beiroet die de leiding had bij een buskaping op 11 maart 1978; tijdens een urenlang vuurgevecht met het leger kwamen zowel alle 12 kapers als enkele tientallen gegijzelde inzittenden om het leven. Zoals andere militanten (term gebruikt in dS) die gevallen zijn in het gewapende verzet, wordt ook Dalal Mughrabi door de Palestijnse bevolking in de Bezette Gebieden nog altijd gehuldigd als een heldin. Zonder te willen provoceren gebruik ik het woord “verzetsstrijdster” daar waar in de pro-Israëlische pers en literatuur systematisch het woord “terrorist(e)” wordt gebruikt – zoals ook vandaag élke uiting van Palestijns verzet of protest nog altijd veroordeeld en vervolgd wordt (of erger) als “terrorisme”, of minstens als ophitsing ertoe (“incitement”).[ii] Zoals we echter allemaal weten: de “verzetsstrijder” van de ene is de “terrorist” van de andere; uiteindelijk is het de overwinnaar wiens narratief het haalt in de officiële geschiedschrijving.
Dat geldt zeer zeker voor de confrontatie tussen Palestijnen en Israëli’s. Vanuit het oogpunt, alvast, van de overwonnen inheemse bevolking is de creatie zelf van de Staat Israël in belangrijke mate “te danken” aan systematische terreurdaden: van de Haganah, het pre-staat leger van Ben Goerion, en van zionistische milities, bovenal: de Irgun Zvai Leumi (“National Military Organisation of Erez Israel”) en de Lehi (“”Fighters for the Freedom of Israel – Lehi”), ook wel “Stern Gang” genoemd. Zij stonden respectievelijk onder de leiding van Menachem Begin en Yitzhak Shamir, elk van beiden werd later eerste-minister van de Staat Israël.[iii] De militanten van deze ondergrondse organisaties pleegden ontelbare terreuraanslagen: op Arabische bussen, markten en cafés, enz., met telkens tientallen slachtoffers. Maar weerzinwekkend zijn bovenal de tientallen bloedbaden die zij hebben aangericht onder onschuldige Palestijnse dorpelingen.[iv] Het oogmerk ervan was steeds de Palestijnse bevolking zodanig te terroriseren dat zij “uit eigen beweging” op de vlucht zou slaan.
Op het gebied van politieke moordaanslagen door agenten van deze milities was er bv. de moord in november 1944 op Lord Moyne (“British minister of state resident in the Middle East based in Cairo”), een nauwe vriend van Churchill.[v] De grootste “heldendaad”, echter, – zij is door de Israëlisch historicus Tom Segev qua impact vergeleken met de aanslag op de Twin Towers[vi] – was de bomaanslag (georganiseerd door Menachem Begin) op het King David Hotel in Jeruzalem, op 22 juni 1946. Van een geweldige kracht (een vleugel van het hotel van 6 verdiepingen stortte volledig in), doodde de moordaanslag 91 mensen, op 16 na allemaal burgers.[vii] De aanvoerder van deze zogenaamde “Operation Malonchik” was een jonge man van amper 20 jaar oud…[viii]
Deze moorddadige en “waanzinnige” (de toenmalige Britse premier Clement Attlee gebruikte het woord “insane”) terreuraanslag –”de meest dodelijke terroristische aanslag in de geschiedenis,” aldus Tom Segev – wordt in Israël nog altijd gevierd. Zo bij het 60ste jubileum ervan in 2006, met een tweedaags evenement dat plaats vond in het Menachem Begin Heritage Center. Het hoogtepunt ervan was de onthulling door toenmalig premier Netanyahu van een grote ereplaquette. In zijn speech zei hij onder meer: “Het is van zeer groot belang een onderscheid te maken tussen terreurgroepen en vrijheidsstrijders, en tussen terreurdaden en legitieme militaire acties….” [ix]
Na de aanslag op het Koning David Hotel kwam er geen einde aan de politieke moordaanslagen. Op 17 september 1948 bv. vermoordden vier agenten van de Lehi, in het kader van haar “personal terror” campagne, de Zweedse diplomaat en VN-bemiddelaar Graaf Folke Bernadotte (hij werkte aan een herziening van de VN Verdelingsresolutie). De moord was goedgekeurd door Yitzak Shamir.[x] Voor de verdere geschiedenis moet verwezen worden naar de Mossad, Israël buitenlandse geheime dienst, met haar programma van “targeted assassinations” of liquidaties.[xi]
Om terug te keren naar de “verheerlijking” door de Palestijnen van moord en terrorisme: in de woorden van premier Netanyahu in zijn recente videoboodschap gericht aan de (Joods-) Israëlische jeugd naar aanleiding van het begin van het nieuwe schooljaar:
“Kinderen moeten geleerd worden lief te hebben en te respecteren, niet te haten en te doden. Er zijn zoveel voorvechters van de vrede om beelden aan op te dragen. Waarom kiezen de Palestijnen er consequent voor om massamoordenaars te eren?”
Het citaat stamt uit het reeds vermelde Haaretzartikel van Bradley Burston (“American-born Israeli journalist” en in deze context een onverdachte bron[xii]). Voor een reactie op Netanyahu’s vraag kan ik niet beter doen dan, in vertaling, Burston zelf aan het woord te laten:
“Wat Netanyahu niet zei was dat hele ‘Birthright’[xiii] reizen gebouwd konden worden rond de ereplaquettes en monumenten die Israël de afgelopen jaren heeft opgericht ter ere van de bombardementen en andere terroristische moorden gepleegd door de leden van de Irgun Zvai Leumi en Lehi pre-staat ondergrondse groepen – om nog maar te zwijgen van de snelwegen, boulevards, scholen en stadspleinen genoemd naar de respectievelijke commandanten van de gewapende bendes: de overleden Israëlische premiers Menachem Begin en Yitzhak Shamir. Er is ook in de kolonistenstad Kiryat Arba op de Westelijke Jordaanoever het graf en de bedevaartplaats ter nagedachtenis aan Baruch Goldstein, die in 1994, kort na het (Joodse) Purim festival, aan het Graf van de Patriarchen in Hebron 29 biddende Palestijnen neermaaide.”
De bekende (“notoire”) publicist Gideon Levy, “bekende” vorig jaar in “een buurt van terroristen” te wonen:[xiv]
“Bijna al haar straten zijn genoemd naar Joodse terroristen die bussen hebben opgeblazen, treinen hebben aangevallen en mensen hebben vermoord. Eliyahu Hakim en Eliyahu Beit Zuri, de moordenaars van Lord Moyne; Meir Feinstein, die een treinstation aanviel; Shlomo Ben Yosef, die een bus aanviel; Moshe Barazani, die een trein in Malha opblies; en Yehiel Dresner, die een trein in Lod aanviel. Het bloed van onschuldige mensen is op hun handen. Er is nog meer bloed op de handen van Rehavam Ze’evi, die ook een straat heeft in de stad die naar hem genoemd is, vlakbij de haven.”
Hij legde die “bekentenis” af naar aanleiding van wat het bestuur van de Arabische stad Jatt in Israël overkwam toen ze een straat naar Yasser Arafat wou noemen: zij kregen de Israëlische regering over zich heen omdat ze daarmee een notoire “vijand” van Israël wilden herdenken. Het stadsbestuur zwichtte onder de politieke druk…
Geachte Vice-Premier, het is juist dat het hier allemaal om feiten uit het verleden gaat, maar dat geldt natuurlijk ook voor de busaanslag van 1978 onder de leiding van de 20-jarige Dalal Mughrabi, dochter van Palestijnse vluchtelingen in Libanon. Hoe dan ook, geldt dat mogelijke bezwaar niet voor de meest recente oorlogsmisdaden van de Israëlische Staat. Laat ik het daarom toch heel kort hebben over de massamoord, sedert 30 maart van dit jaar, op ongewapende deelnemers aan de “Marsen voor de Terugkeer”, gehouden bij het gevangenishekken van de Gazastrook.
Nog elke vrijdag wordt daar door legerscherpschutters met scherp geschoten, nogmaals: op ongewapende betogers, zulks bevel van de Israëlische legerleiding en de minister van Defensie, Avigdor Lieberman. Elke vrijdag blijven er doden en gewonden vallen onder de Israëlische kogels. Zoals vorige vrijdag, 14/9: een kind van 12 jaar en 2 jongvolwassenen van 21 jaar werden doodgeschoten (met ook kinderen onder de vele gewonden). Volgens de documentatie van de mensenrechtenorganisatie Al Mezan zijn sinds de start van de Grote Terugkeer Mars op 30 maart 2018 honderddrieëntachtig Palestijnen gedood in Gaza. 133 ervan vielen tijdens de betogingen – waaronder 25 kinderen, één vrouw, twee journalisten, drie paramedics en 3 personen met een handicap. Nog eens 9.371 mensen werden gekwetst, waaronder 1.729 kinderen, 410 vrouwen, 107 paramedics en 86 journalisten. Van de gewonden werden er 5.310 getroffen door echte ammunitie (soms zelfs “dumdum” kogels), daaronder 871 kinderen en 112 vrouwen.[xv]
Gaza’s ongewapende demonstranten worden door Lieberman steevast weggezet als “terroristen” want “er zijn geen onschuldigen in Gaza”.[xvi] De soldaten, daarentegen, worden gelauwerd: “zij opereerden uitzonderlijk goed, zoals te verwachten.” De dringende oproepen vanwege tal van internationale instellingen (zoals de Algemene Vergadering van de VN) en mensenrechtenorganisaties, dat onmiddellijk zou worden gestopt met het “live fire” tegen de betogers, blijven op een koude steen vallen. Zelfs het Israëlische High Court of Justice verwierp op 24 mei een petitie uitgaande van 6 Palestijnse en Israëlische mensenrechtenorganisaties om bij hoogdringendheid een einde te doen stellen aan die politiek van het IDF.[xvii]
Geachte Minister De Croo, als minister voor Ontwikkelingssamenwerking hebt u beslist “niet meer samen te werken met het Palestijnse ministerie van Onderwijs”, omdat “Palestijnse scholen genoemd worden naar Palestijnse terroristen” (dS). In alle oprechtheid: ik kan met de beste wil van de wereld geen begrip opbrengen voor zulk beleid. Indien het volstaat dat een meer dan 70 jaar lang vervolgd inheems volk aan zijn (constant door de bezetter ook militair belaagde) schooltjes[xviii] de naam geeft van een verzetsheld(in) opdat het daar financieel voor gestraft wordt, wat moet er dan nóg gebeuren na het wekelijkse bloedbad aan het Gazahekken opdat de Belgische regering ook de samenwerking zou stopzetten met deze Israëlische regering zolang die erin volhardt het internationaal recht en de grondrechten van de Palestijnen te blijven schenden?
Met achtingsvolle groeten,
Em. Prof. Dr. Herman De Ley (Universiteit Gent).
Notes:
[i] Volgens een lijst opgesteld door de pro-Israëlische “Palestinian Media Watch” van 27 sept 2017 (http://palwatch.org/STORAGE/special%20reports/PA%20Ministry%20of%20Education%20schools%20named%20after%20terrorists,%20Sept%202017.pdf ), betreft het 75 “Palestinian Authority Schools”, waarvan 5 genoemd naar Dalal Mughrabi.
[ii] Zie bv. de recente veroordeling tot een gevangenisstraf van dichteres Dareen Datour, Israëlisch burger, wegens publicatie op de sociale media van haar gedicht “Bied weerstand, mijn volk, bied weerstand aan hen”. Cf. “Why the poet Dareen Tatour was convicted of incitement?” (Free Haifa, July 29, 2018), https://freehaifa.wordpress.com/category/prisoners/dareen-tatour/ .
[iii] Voor de belangrijke rol van het zionistische terrorisme zie het boek van Tom Suárez, “State of Terror: How Terrorism Created Modern Israel” (2016, Skyscraper Publications).
[iv] Voor een lijst van althans “beruchte” aangerichte slachtpartijen, zie de Fact Sheet: “Notorious massacres of Palestinians between 1937 & 1948” (Medium, May 15, 2013), https://medium.com/@thepalestineproject/notorious-massacres-of-palestinians-between-1937-1948-ae4f4d1f61d0 . De beruchtste zijn ongetwijfeld die in het dorp Deir Yassin (9/4/48) en de “Al-Tantura Massacre”? (22/5/48: “Al-Tantura ging geen gevecht aan met de Haganah, maar weigerde hun voorwaarden; de aanvallers brachten daarop de mannelijke dorpelingen naar het kerkhof van het dorp, zetten hen op een rij en doodden 200-250 van hen.”). Een citaat uit een recensie van Suárez’ boek: “Dit nieuwe boek laat zien hoe het gebruik van terreur door aanhangers van het idee van een Joodse staat in Palestina in feite systematisch en routinematig was en door Joodse leiders werd geaccepteerd als noodzakelijk om hun doel te bereiken. Op het hoogtepunt van het Britse mandaat in Palestina werden terroristische daden uitgevoerd met een frequentie en intensiteit die tegenwoordig vergeten is, en die vergelijkbaar is met de ergste terroristische daden van Palestijnen in Israël, of ISIS in Syrië en Irak.”.
[v] Zie de bekentenissen van de leider van de Lehi: “Yitzhak Shamir: Why we killed Lord Moyne” (The Times of Israel, July 5, 2012), https://www.timesofisrael.com/yitzhak-shamir-why-we-killed-lord-moyne/ . Beide agenten werden in 1945 ter dood veroordeeld en opgehangen in Caïro. Jaren later door Shamir via een gevangenenruil naar Israël gebracht en werden begraven op Mount Herzel, “with full military honors.”
[vi] Cf. Tom Segev, “‘Anonymous Soldiers,’ by Bruce Hoffman” (boekbespreking in: The New York Times, Feb 25, 2015), https://www.nytimes.com/2015/03/01/books/review/anonymous-soldiers-by-bruce-hoffman.html .
[vii] “Most of the dead were British government staffers or hotel employees. There were 41 Arabs, 28 British citizens, 17 Jews, two Armenians, one Russian, one Greek and one Egyptian”, Bradley Burston, in zijn bijdrage in de Israëlische krant Haaretz: “Zionism’s Terrorist Heritage” (June 26, 2018), https://www.haaretz.com/opinion/.premium-zionism-s-terrorist-heritage-1.6217633 . Zie ook verder.
[viii] Zie ook: Colin Shindler, “The day that shook foundations of UK-Jewish ties” (The Jewish Chronicle, July 22, 2016), https://www.thejc.com/news/israel/the-day-that-shook-foundations-of-uk-jewish-ties-1.60642 .
[ix] George Galloway: “Remember the King David Hotel” (The Guardian, July 21, 2006), https://www.theguardian.com/commentisfree/2006/jul/21/sixtyyearssincethekingdav .
[x] Zie Wikipedia. Voor details ook: “Modern History of Israel: The Assassination of Count Bernadotte” (September 17, 1948), op: Jewish Virtual Library, https://www.jewishvirtuallibrary.org/the-assassination-of-count-bernadotte .
[xi] Zie het recente boek van Ronen Bergman, “Rise and Kill First: The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations” (2018). Zie de boekbespreking door Ian Black, in The Guardian, 22 juli, https://www.theguardian.com/books/2018/jul/22/rise-kill-first-secret-history-israel-targeted-assassinations-ronen-bergman-review-mossad . In de Nederlandse vertaling luidt de titel: “Schaduwoorlog. Israël en het geheime liquidatieprogramma van de Mossad” (Nieuw A’dam, 2018).
[xii] “Onverdacht”, althans, vanuit Israëlisch “liberal” oogpunt. In de inleiding tot een interview met hem wordt geschreven dat hij ”één van de prominentste stemmen is geworden van het liberale Zionisme”, zie: Edo Konrad, “’For many young American Jews, the Trump-Bibi axis is the enemy’” (+972, July 2, 2018), https://972mag.com/for-many-young-american-jews-the-trump-bibi-axis-is-the-enemy/136504/ .
[xiii] Uit Wikipedia: “Taglit-Birthright Israel” also known as “Birthright Israel” or simply “Birthright”, is a not-for-profit educational organization that sponsors free ten-day heritage trips to Israel for young adults of Jewish heritage, aged 18–32”. Bekostigd door Amerikaanse miljonairs, is zij bijzonder populair onder Amerikaanse Joodse jongeren.
[xiv] Gideon Levy, “I Would Be Happy to Live on an Israeli Yasser Arafat St. Every nation’s heroes are stained with blood. Some of the heroes for whom Israeli streets are named have a lot more blood on their hands than Yasser Arafat did” (Haaretz, March 9, 2017), https://www.haaretz.com/opinion/.premium-i-would-be-happy-to-live-on-arafat-st-1.5446419 .
[xv] Overgenomen uit het perscommuniqué van Al Mezan Center for Human Rights van 9 september, zie: http://mezan.org/en/post/23215 .
[xvi] “It needs to be understood that the majority of the people killed were terrorists whom we know well, operatives in the military arm of Hamas, as well as in the Palestinian Islamic Jihad. These weren’t innocent civilians who came as part of a civil protest,” Liberman said. Geciteerd in The Times of Israel: “Liberman says IDF will not change open-fire policy on Gaza border”, 3 april, https://www.timesofisrael.com/liberman-says-idf-will-not-change-open-fire-policy-on-gaza-border/
[xvii] Zie Michael Schaeffer Omer-Man, “Israel’s High Court just made an ICC investigation more likely” (+972, May 28), https://972mag.com/israels-high-court-just-made-an-icc-investigation-more-likely/135789/ . De bekende vredesactivist Uri Avnery (hij stierf op vorige 20 augustus), in: “The Day of Shame” (May 19): “SO WHY were the soldiers ordered to kill? It is the same logic that has animated countless occupation regimes throughout history: make the “natives” so afraid that they will give up. Alas, the results have almost always been the very opposite: the oppressed have become more hardened, more resolute. This is happening now.” Zie: http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1526725578 .
[xviii] Één zeer recent voorbeeld: het perscommuniqué van Al Mezan: “Al Mezan Condemns Israeli Military’s Shelling of East Khan Younis School” (Sept 16), http://www.mezan.org/en/post/23219 (met foto’s).
