Wantrouwen blokt structurele oplossingen
Samenlevingsopbouw werkt met mensen die het niet alleen redden om een betaalbare, kwalitatieve en aangepaste woning of job te vinden. Samenlevingsopbouw organiseert deze mensen, om de woonmarkt en de arbeidsmarkt beter te leren kennen en vaardigheden te leren. Samen zoeken ze ook naar structurele oplossingen.
Zo ontwikkelen ze met VDAB het Jobatelier waarin werkzoekenden digitaal leren solliciteren. Of gaan ze samen met interimkantoren aan de slag om de tool ACT te ontwikkelen, waarbij je inzicht krijgt in iemands competenties zonder dat het Nederlands in de weg zit. Op de woonmarkt ontwikkelen ze het coöperatief woonmodel Collectief Goed waarbij ze zelf onbruikbare woningen van sociale huisvestingsmaatschappijen renoveren voor grote gezinnen. Telkens met betrokkenheid van mensen in een kwetsbare positie.
Toch plaatst opbouwwerkster Sounia Agourram een kanttekening: “Zelfs al kan je digitaal solliciteren, woningen zoeken op immoweb, een perfecte mail sturen en zijn er wat extra woningen of meer jobs, als er niets gedaan wordt aan het wantrouwen bij verhuurders en werkgevers dan dweilen we met de kraan open.”
Schuldig tot iemand het tegendeel bewijst
Opbouwwerker Mohamed El Majjoudi vult aan: “Met mijn Antwerpse collega’s heb ik de afgelopen jaren zo’n 1.500 mensen gezien die een woning of werk zochten. Zelf heb ik een juridische achtergrond. En in ons juridisch systeem ben je onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Maar op de arbeidsmarkt en woonmarkt ben je met een niet-Belgische naam blijkbaar schuldig tot iemand het tegendeel bewijst. Dat is problematisch want zonder werk vind je geen woning en met een slechte woning vind je moeilijk werk.
En afwezigheid van beide verhoogt fenomenaal je kans op armoede. In een stad waarin 1 op 4 kinderen in armoede opgroeit, is het wel duidelijk dat we hier iets aan moeten doen.”
Doe gewoon je best
Naast Buurtwerk De Wijk in Antwerpen-Noord waar Ellen, Sounia en Mohamed werken was vroeger een bakker. De bakker nam van elke klant afscheid met de woorden: “Doe je bestje”.
“Dat is ook wat de politiek zegt,” vertelt Mohamed. “Wij gingen rond de opmaak van de Antwerpse stedelijke programma’s met alle politieke partijen praten rond praktijktesten. Een aantal partijen zijn er van overtuigd dat mensen beter hun best moeten doen om werk of een woning te vinden. En dat de discriminatie beperkt is en zich door zelfregulering wel gaat oplossen. Maar als je de resultaten van de praktijktest ziet moeten we toch vaststellen dat er heel wat schotten weggehaald moeten worden om ‘je stinkende best doen’ te laten resulteren in een goede woning en een goede job voor meer mensen. Steden en gemeenten kunnen die schotten weghalen: door zelf praktijktesten te doen, makelaars te trainen en indien nodig te beboeten.”
Getuigenis van FerhadEllen Van Doren, opbouwwerkster bij Samenlevingsopbouw in Antwerpen stelt dat het soms schrijnend is: “Op den duur gaan wij voor mensen proberen om hun onschuld te bewijzen. Zo ken ik Ferhad sinds 2010. Hij is van Koerdische origine en woont nu 10 jaar in Antwerpen. Ferhad spreekt Nederlands maar niet goed genoeg om zichzelf en zijn gezin ‘te verkopen’ aan een huisbaas of een werkgever. Ik zie door zijn vrijwilligerswerk bij ons wat een harde werker hij is. Hij leerde digitaal solliciteren en vond zo ook af en toe een interim. Maar op een dag zag ik een vacature waarvan ik dacht dat die Ferhad op het lijf geschreven was. Een vaste job voor het onderhoud in een school. Ik besliste om die directrice een brief te schrijven in mijn eigen naam. Ik legde haar uit dat ik Ferhad kende en dat ik dacht dat hij de ideale werknemer was voor haar. Intussen kreeg hij daar een jaarcontract en heeft hij perspectief op een vaste job. Maar het kan toch niet dat iedereen zo’n aanbevelingsbrief moet hebben om ergens een kans te krijgen? Er zijn zo vele Ferhads.” Ferhad heeft dan wel een jaarcontract bij zijn huidige werkgever. Maar nog geen vast contract. En dat is wat verhuurders vaak vragen. Het appartement met 2 slaapkamers waar hij nu woont, is te klein voor zijn gezin met 4 kinderen. Dus zoekt hij al een paar jaar. Hij beperkt zich niet tot de stad Antwerpen, hij zoekt in de hele provincie. Vaak mag hij niet eens gaan kijken. Hij laat andere mensen bellen in zijn naam. Soms staat hij op het randje om een contract te tekenen, maar blijken er op het laatste nippertje toch andere huurders te zijn. Door de krapte op de private huurmarkt kunnen verhuurders makkelijk kiezen wie er in hun huis komt en stellen ze eisen zoals: in je huidige woning komen kijken of je huisbaas spreken. Het ergste is dat mensen soms krotten moeten huren tegen veel te hoge prijzen. Zo kreeg Ferhad onlangs een huurwoning met 3 slaapkamers te zien voor 700 euro per maand. Het appartement was ruim en de eigenaar vroeg 2 maanden waarborg. Maar alles in de badkamer was zwart van de schimmel, de kranen waren kapot, het keukenmeubel was stuk en er was een kapot raam. Ferhad stelde voor om 4 maanden waarborg te betalen als het appartement gerenoveerd werd. Maar de verhuurder weigerde. Hij weet dat er genoeg mensen zijn die in een nog nijpendere situatie zitten dan Ferhad. |
Je kan nog voor de lokale verkiezingen van 14 oktober in Ferhads schoenen gaan staan op www.mijnstemtelt.be en zien hoe politieke partijen in jouw gemeente armoede willen aanpakken.
