Tetty Rooze is vrijwillig medewerkster van ORBIT vzw , een sociaal-culturele organisatie die “het samenleven en de democratische samenwerking (bevordert) tussen mensen uit verschillende cultuurgroepen, religies en levensbeschouwingen. De organisatie zet zéich naar eigen zeggen in voor de verhalen, de rechten en de waardigheid van mensen met een migratiegeschiedenis. Dit zijn een aantal citaten uit haar verslag (het volledige verslag vind je onder dit artikel):

In de afgelopen jaren is nieuws uit Griekenland vaak een reden geweest om over crisis te spreken. Het bezuinigingsprogramma dat Griekenland kreeg opgelegd door de trojka ( IMF, Europese Centrale Bank en de EU) bracht voor velen een leven ver onder de armoedegrens, vaak met enkel de familie als vangnet. Eenmaal werkloos verliezen mensen na 6 maanden hun uitkering en daardoor ook hun aansluiting voor de ziekteverzekering en soms hun huisvesting.

Griekenland, arm én solidair

Ongeveer 25 procent van de actieve bevolking is werkloos. De werkloosheidsgraad bij jongeren onder de 24 jaar is zelfs 50 procent. Bedrijven gaan failliet of bieden hun werknemers contracten aan waarbij ze 25-30% van hun vroegere loon verdienen, scholen en ziekenhuizen moeten fuseren om nog uit de schulden te komen. De bezuinigingen bij de administratie van de overheid treft ook onderwijzers, journalisten die ontslagen worden, terwijl verpleegsters en dokters in ziekenhuizen soms maanden niet betaald werden.

De gehoopte (economische) opleving bleef uit, zeker voor die mensen die door de arbeidsmarkt al te oud worden beschouwd. De kloof tussen arm en rijk groeit. Toch is Griekenland geen land zonder solidariteit. Men weet wat het betekent elkaar nodig te hebben. Overal zie je kleine initiatieven om er te zijn voor mensen die het soms nog moeilijker hebben dan jezelf, zoals vluchtelingen.

Dat andere crisisthema waar Griekenland mee verbonden wordt, zijn die vluchtelingen. Zij steken nog steeds de Egeïsche zee over in wankele bootjes in de hoop een veilig heenkomen te vinden via de Griekse eilanden.

Griekenland vangt op dit moment een 55.000 vluchtelingen op die in het land zijn gebleven omdat ze besloten te blijven of omdat ze niet voor relocatie in aanmerking komen.

In totaal zouden de andere landen in Europa 160.000 asielzoekers overnemen uit Griekenland en Italië. In eerste instantie konden enkel vluchtelingen uit Syrië, Irak en Eritrea hier gebruik van maken.

Gebroken beloftes

De Europese commissie ging er vanuit dat er zo’n 6000 mensen per maand hervestigd konden worden. Dat aantal per maand wordt zelfs niet over 12 maanden gehaald. Door het gebrek aan doorstroming blijven mensen zitten in de grote kampen, waar het leven hard en ongezond is.

België beloofde er 3.812 op te nemen gedurende de volgende 2 jaar (uit publicatie van Myria, Europa in (asiel)crisis-juni 2016). Volgens een van de UNHCR medewerker in Griekenland had België tot en met oktober 158 mensen uit Griekenland over laten komen.

Het kamp Vasilika/ Raidistos, ten oosten van Thessaloníki, bestaat uit oude opslagplaatsen (warehouses) van de Griekse luchtmacht. In de loodsen staat rijen oude legertenten opgesteld als kleine straatjes waar de vluchtelingen verblijven. Last van de regen hebben ze niet, maar de vraag is wel hoe ze deze gigantische ruimtes gaan verwarmen in de winter. Begin november zijn er 840 asielzoekers. De helft bestaat uit kinderen. De mensen zijn per herkomst verdeeld en komen uit; Syrië (93 procent), Irak (5 procent) en Koerden uit beide landen, 2 procent komt uit Libanon. Ze zijn verdeeld over 8 loodsen.

Vluchtelingen, mensen met een naam

Rafah heeft 6 maanden moeten wachten op haar pre-registratie op Lesbos, want het systeem verloopt daar niet zo vlot op administratief vlak. Daarna is ze overgebracht naar een opvang kamp bij Thessaloníki, waar echter problemen zijn ontstaan binnen de vluchtelingen gemeenschap door het lange wachten, de slechte leefomstandigheden en een crimineel netwerk dat geïnfiltreerd is. Zij is een van de personen die dit laatste heeft aangeklaagd. Ze is daarom samen met een aantal andere mensen na 4 maanden overgeplaatst naar Evia (een ander kamp), …

Esma is halsoverkop gevlucht na een telefoontje van haar man. Op dat moment werd de stad gebombardeerd en hij zei haar direct te vertrekken met de 4 kinderen. Ze hadden doorgesproken wat ze zouden doen als het niet meer ging. Alles stond klaar en was geregeld, voor zo ver mogelijk. Hij zou direct komen, maar eerst nog zien wat hij in het atelier kon redden. Zij heeft haar man niet meer gezien sindsdien en geen enkel teken van leven ontvangen. Ze is in februari naar Lesbos gevlucht en vandaar naar Athene gebracht.

Sinds 3 maanden wacht ze nu in Roviès (Evia) om naar een van de andere Europese landen overgebracht te worden om met haar kinderen daar een nieuwe start te kunnen maken. Ze hoopt naar Duitsland te mogen gaan waar haar ouders wonen. Nu ze er alleen voor staat kan ze best wat steun gebruiken bij de opvoeding van de kinderen. Andreas heeft haar echter moeten uitleggen dat dat niet zo zeker is. Hij hoopt het voor haar. Ze spreekt goed Engels en ondanks haar verdriet en slopende rugpijn, probeert ze steeds haar steentje bij te dragen aan een goede sfeer in huis.

Dit zijn citaten uit het volledig verslag van Tetty Rooze.