Meneer Theo Francken, je vindt dat er wat teveel ’emo’ is omtrent de
doden in de Middellandse Zee, vluchtelingen die risico’s nemen, je vindt
dat het hun eigen schuld is, niet die van het Westen… Ik wil je even
antwoorden… want ik ben inderdaad emotioneel.

Wij zijn gisteravond teruggekomen uit Calais. Na 3 dagen verblijf in
de ‘jungle’, naast de transittunnel richting Engeland. Daar leven om en
bij de 3.000 mensen als wilde dieren bijeen. Het zijn vooral jonge
mensen, tussen 16 jaar en 35 jaar. Ze komen allen uit oorlogsgebieden,
uit gebieden met dictatoriale regimes, uit gebieden waar armoede heerst
omwille van de klimaatverandering.

Ja, ze zijn gekomen per boot, ze hebben daarvoor zeer zware risico’s
genomen. Eerst hebben ze moeten werken, zich moeten verkopen in Libië,
om duizend dollars bijeen te krijgen om een vissersboot te kunnen
betalen. Haydar uit Soedan heeft eerst 7 maanden gewerkt in Benghazi, op
de markt, om, de dagen dat hij kon werken, 10 dollar te verdienen.

Ja, die mensen nemen risico’s, juist om de oorlog, de armoede, de uitbuiting in de landen van het Zuiden te ontvluchten…

Ja , ze hebben het risico gelopen, om in een overladen rubberboot, de woelige zee over te steken.

Raouf uit Eritrea zat in zo’n boot, geschikt voor een 100-tal mensen, maar volgepakt met 500 vluchtelingen.

Ja, ze zijn kunnen doortrekken tot in Frankrijk, tot in Calais, om
daar opnieuw risico’s te nemen. Ze moeten meer dan 10km stappen, over
autostrades, doorheen kleine bosjes, om de transittunnel te bereiken
naar hun beloofde land, Engeland. Maar diezelfde Raouf uit Eritrea heeft
het gewaagd de muur rond de tunnel op te klimmen, en naar beneden te
springen. Hij ligt nu een maand in het hospitaal in Calais, been en voet
gebroken.

We hebben gisteren Moussa begraven in Calais, 17 jaar, geëlektrocuteerd op de sporen van de trein.

En terwijl hij werd begraven, stierven er opnieuw meer dan 200 mensen in de Middellandse zee.

Ja, dat zijn risico’s, enorme risico’s, die die mensen nemen, juist
om de oorlog, de armoede, de uitbuiting in de landen van het Zuiden te
ontvluchten, om een nieuw leven op te bouwen, hier in Europa, hier bij
ons…

Zijn het niet juist ‘onze ‘landen die de chaos hebben gecreëerd in
Libië? Zijn het niet juist ‘onze ‘landen die de economieën in het Zuiden
blijven kapot maken, met het uitvoeren van onze producten naar daar,
tegen woekerprijzen, om daar de landbouw te vernietigen?

Wij hebben gezien hoe de mensen daar leven in de ‘jungle’ in Calais,
in mensonwaardige omstandigheden, zoals ze zelf zeggen: “We leven hier
als wilde dieren, geen huisdieren, maar wilde dieren.” Ze leven op een
oude vuilnisbelt. Ze leven in het zand, in kleine tentjes, in
zelfgebouwde barakjes, waar er, oef, sinds 3 weken 4 waterpunten zijn,
en 20 toiletten, dat alles voor zo’n 3000 mensen.

Ja mijnheer Francken, ik ben emotioneel, als ik dat allemaal zie.

En wat staat de vluchtelingen te wachten hier, in Brussel, in België?

Ik zag deze morgen twee families die net aankwamen, uit Irak. Ze
hadden deze nacht in het Noordstation geslapen. Ze kenden de uren niet
van de Dienst Vreemdelingenzaken, en ze waren te laat gekomen. Ze moeten
morgen in de rij komen staan vanaf 5u, om rond 8u eventueel binnen te
geraken.

Ze zijn met 6 volwassenen en 3 kinderen, 9 mensen van de 2.990 die de
voorbije maand asiel hebben aangevraagd in Brussel… Een ongezien
aantal… 130% meer dan juli vorig jaar.

Je voorganger Maggie De Block heeft in 2013 35 miljoen euro
teruggegeven aan de regering. Ze had die over op haar budget. Ze heeft
toen ook 1.200 opvangplaatsen in Fedasil gesloten.

Nu zien we de gevolgen… De laatste dagen hoor ik dat 2.500 mensen
hier slapen in het station, in de parken, wachtend op een opvangplaats.
Ik heb net rondgebeld voor de twee Irakese families, om toch maar een
bed te vinden voor deze nacht… opnieuw bellen vanavond. De eerste die
belt krijgt één van de 4 resterende kamers… Neen, die mensen kunnen
geen hotel betalen zoals je hen voorstelt. Ja, ze hebben reeds honderden
dollars uitgegeven, om de Balkanroute tussen Griekenland en België te
kunnen doorlopen, gedurende 3 maanden, om levend in Brussel aan te
komen…

Zo, mijnheer Francken, ben ik nu te émotioneel? Of heb je even geluisterd?