Jovet Tibenawe is een hiv-positieve moeder van 5 kinderen uit het district Bushenyi in Oeganda. Haar jongste kind stierf een paar jaar geleden. De vier andere broertjes en zusjes van 9, 11 en 12 jaar zijn niet besmet met het virus. Dit is haar levensverhaal en de weg die het Rode Kruis met haar bewandelde sinds u geld inzamelde voor Music for Life, onder het thema weeskinderen, in 2010.
“In 2008 adviseerde een vriendin me om een hiv-test te laten afnemen, omdat mijn man er een tweede vrouw had bijgenomen die weduwe was. Toen ik het ter sprake bracht bij haar man, sloeg hij mij en vroeg waarom ik hem niet vertrouwde. Hij waarschuwde me om er nooit meer over te beginnen.
De dag dat ik voor de hiv-test ging in Kitagata Hospital, verliet ik het huis zoals ik dat elke morgen deed: met een schop om als seizoenarbeidster in de tuin van anderen te gaan werken. Op die manier wist mijn man niet wat ik van plan was.
Zodra ik positief was bevonden, moest ik meteen de behandeling starten die de ziekte afremt. Het was niet eenvoudig. Ik had maandelijks 5 euro nodig voor de medicatie en ik moest 17 km wandelen naar de kliniek. Mijn inkomen is niet regelmatig en een ganse dag werk levert me ongeveer 2 euro op. Bovendien moest ik dit alles volhouden zonder dat mijn echtgenoot erachter kwam. Dit kon ik 2 jaar volhouden tot het noodlot toesloeg…
In 2010 botste ik tijdens een van mijn geheime ziekenhuisbezoekjes op een familielid van mijn man. Dit was het begin van een lange reeks huiselijk geweld. Zowel fysiek als mentaal werd ik gestraft omdat ik mijn man niet verteld had dat ik medicatie nam. Mijn medicijnen verstopte ik in de latrine (een buitentoilet, nvdr), omdat mijn man ze weggooide als hij ze vond.
Na een tijdje besliste ik om mijn schoonfamilie samen te roepen voor een familievergadering. Mijn echtgenoot was tegen, omdat hij niet wilde dat onze hiv-status onthuld zou worden. Hij probeerde me met 2,8 euro zwijggeld van gedachten te veranderen. Ik dreef mijn zin door en de familievergadering vond plaats.
Mijn man ging tijdens de vergadering ermee akkoord me niet meer te mishandelen en me toe te laten om mijn medicatie te nemen. Hij beloofde ook om zelf te starten met de medicatie. Na de vergadering verliet hij ons en stopte met het betalen van schoolgeld voor de kinderen. Ik werd afhankelijk van well wisher in het dorp, van mijn eigen seizoensarbeid en van mijn oude moeder die me soms eten toestuurde vanuit een naburig district. Helaas onderschepte mijn man soms het eten en schonk het aan zijn nieuwe vrouw.
Mijn gezondheid ging door alle zorgen snel achteruit. Ik werd bedlegerig en kon niet meer voor mijn kinderen zorgen. Dagen zonder eten waren legio. Mijn moeder greep uiteindelijk in en nodigde me uit om bij haar te komen wonen. Jammer genoeg moesten de kinderen bij hun vader blijven, omdat hij de bruidschat niet betaald had.
Ik aanvaardde het aanbod met pijn in het hart omdat ik mijn kinderen moest achterlaten. Anderzijds had ik het gevoel dat ik geen keuze had. Ik wist dat ik aan het sterven was. Mijn vijf kinderen bleven alleen achter in het huis, zonder hulp, zonder eten.
Gedurende de daaropvolgende drie maanden bleef ik aan mijn kinderen denken. Het was heel moeilijk voor hen. Ze gingen niet meer naar school en kregen geen eten. Mijn jongste werd ziek en stierf door een gebrek aan medicatie en verzorging.
Ik keerde terug naar huis voor de begrafenis. Vijf dagen na de begrafenis – ik was aan het werk – verzamelde het oudste kind de andere broertjes en zusjes met het plan zelfmoord te plegen in de rivier in het naburige dorpje. De dood van hun broertje, ouders die niet meer naar hen omkeken,… Het werd allemaal te zwaar voor hen om te dragen.
Gelukkig heeft een onbekende hen onderschept en hen thuis afgezet. Ik besefte dat ik mijn kinderen moest helpen. Op dat zelfde moment kwam ik in contact met een Rode Kruisvrijwilliger.
Ons gezin kreeg vanaf dan meerdere keren per week bezoek van de vrijwilliger die een luisterend oor biedt, me aanmoedigt mijn medicatie regelmatig te nemen, die met de kinderen praat over hun leven en problemen, die ons informatie geeft over het belang van persoonlijke hygiëne, een proper huis, het belang van scholing, de betekenis van een gezonde voeding,…
Twee kinderen werden opnieuw naar school gestuurd en ontvingen schoolspullen (uniform, boeken, pen en schoolgeld). We kregen huishoudelijke items zoals een emmer, een muggennet, potten en pannen, een waterkan… De dorpsgemeenschap onder leiding van de vrijwilliger hielp het huis te renoveren. We kregen voedselpakketten en lokale leiders werden geïnformeerd over ons huishouden.
Via een familievergadering met de vrijwilliger werd ik aangemoedigd om in het dorp te blijven en voor de kinderen te zorgen. Ik ben nu een actief lid van de Rode Kruisgroep van ouders en voogden van kwetsbare kinderen. De groep heeft met financiële steun van het Rode Kruis, verschillende inkomgenererende activiteiten opgezet die de huishoudens nu helpen om (school)geld te verdienen zodat we voor onze kinderen kunnen zorgen.
In de groep van lotgenoten vind ik troost en steun en dat helpt me om mezelf ‘opnieuw uit te vinden’. Ik had alle hoop verlopen; ik had geen reden meer om te leven. Het Rode Kruis heeft me genoeg vertrouwen gegeven om terug te leven. Zelfs wanneer de steun van Rode Kruis afgebouwd wordt, heb ik nu zelf een eigen tuin en mijn gezondheid is terug stabiel.”
Na 2 jaar intensieve steun aan Jovet en 1200 andere gelijkaardige gezinnen, kan het Rode Kruis zich langzaamaan terugtrekken uit deze dorpen. Een deel van de groepen zijn immers sterk genoeg om het werk van de vrijwilligers over te nemen en om zelf als groep geld te verdienen.
Bedankt voor uw steun aan Music for Life!
