Pedro Nolasco Présiga, vakbondsman in ballingschap

Pedro Nolasco Présiga woont sinds 1998 in België en is sindsdien nog niet terug geweest naar zijn vaderland, Colombia. Te gevaarlijk. Als voorzitter van de vakbond Fensuagro, partner van fos, werd hij met de dood bedreigd. Vandaag werkt hij vanuit ons land aan internationale solidariteit.

Je bent al heel lang bij de vakbond actief. Zie je over de jaren enige evolutie?
“Vroeger waren vakbonden verboden. Sinds de nieuwe grondwet van 1991 zijn ze toegelaten. Maar in de praktijk worden vakbondsleiders nog steeds zwaar aangepakt. Sinds jaar en dag buiten multinationals ons land uit. Maar de manier waarop dat gebeurt, wordt steeds driester. Er zijn altijd interne vluchtelingen geweest, die met geweld verdreven werden van hun land. Maar nu zijn het er miljoenen: na Rwanda zijn we het land met de meeste interne vluchtelingen. We hebben nooit een moment van vrede gekend sinds de onafhankelijkheid, sinds de invasie van de Spanjaarden zelfs. De oorzaken zijn nog steeds dezelfde: honger naar grond en rijkdom. Maar de samenleving is complexer geworden, de economische belangen zijn internationaler.”

Aan welk alternatief werken jullie?
“Wij vormen onze leden zodat ze aan structurele veranderingen kunnen werken. Wij werken aan landhervorming. Maar daar blijft het niet bij. Een boer heeft meer nodig dan land: ook zaaigoed, kredieten en transport naar de markt voor zijn producten, verzekering voor als de oogst tegenvalt. Onze eisen kunnen niet gerealiseerd worden binnen het huidige systeem. In het parlement worden niet de mensen vertegenwoordigd, maar de koeien van de grootgrondbezitters, zo verwoorden de boeren in Colombia het. Iedereen moet een stem krijgen. Er moet een representatieve democratie komen. Daarom werkten wij ook mee aan de Patriottische Mars (waarbij 80.000 mensen op straat kwamen in Bogotà, nvdr). Verschillende van onze leiders zijn daarbij betrokken. Deze beweging zoekt een politieke oplossing.”

Waar halen de mensen de moed vandaan, gezien de repressie?
“Er is al een cultuur van verzet in Colombia. Het volk heeft dat in verschillende fases geleerd. Ze hebben de paramilitairen aangeklaagd. Ze zijn zich ervan bewust geworden dat ze handen en ogen en harten en geesten moeten samenbrengen. Dat ze zich moeten mobiliseren en organiseren. Daardoor zijn ze de angst kwijtgeraakt. Niet helemaal, maar ze kunnen de angst controleren en kanaliseren. Ze kennen het gevaar maar ze weten dat er geen andere weg is dan die vooruit. Stappen terugzetten is geen optie. De Patriottische Mars wordt ervan beschuldigd door de rebellen geïnfiltreerd te zijn. Dat toont aan dat we in de juiste positie staan. En dat de elite bang is. Ze zijn bang dat het volk niet meer bang is.

Hoe steun jij je kameraden vandaag vanuit het buitenland?
“Ik maak deel uit van het internationale team van Fensuagro. Met dat team voeren we een permanente aanklachtencampagneZelf volg ik de relaties van de vakbond met Europa op. Zo vertegenwoordig ik Fensuagro bij de evaluatie van de projecten, zoals die met het fos. Ook heel belangrijk zijn onze acties voor individuele vakbondsleiders die worden opgepakt of die ‘verdwijnen’. Zo’n acties hebben al heel wat mensenlevens gered. Verdwijningen worden snel opgelost wanneer er vragen uit het buitenland komen. De dienst die iemand heeft opgepakt, komt ermee naar buiten en vanaf dan is die persoon veilig. Wie opduikt, zal niet meer vermoord worden.”

Meer info: Solidariteitsoproep: Colombiaanse partner in gevaar!

20 juni 2012
Auteur: Isabel Wagemans
Contact: Paola.Vallejo@fos-socsol.be